Ongelooflijk veel moet er gebeuren. Dingen waarvan je al maanden weet dat ze geregeld moeten worden bij een eventuele emigratie, maar die je niet doet zolang je niks zeker weet. Antoine vergeleek het al met een rij dominostenen; door het telefoontje is de eerste steen aangetikt en nu gaat het balletje rollen. Of lieverd gezegd; de rij gaat vallen.
Intussen is de makelaar geweest om een waardebepaling te doen voor ons huis in Arnhem. Rijk zullen we er niet van worden, maar met een beetje geluk houden we in elk geval geen restschuld over. Iets wat niet evident is in deze tijd, dus eigenlijk heel fijn nieuws. Bovendien verwacht de makelaar het huis in 3-6 maanden te kunnen verkopen. Ook een heel mooie termijn.
Of we daarna een dak boven ons hoofd hebben, weten we nog niet. Een appartement huren in Hasselt is (voor ons) een verhaal apart. Geen idee eigenlijk hoe het in Nederland gaat, maar zoals de procedure nu gaat, hebben we nog nooit gehoord.
Eerst viel ons al op dat we het appartement vrij mochten bezichtigen door de sleutel bij de makelaar op te halen. Dat zou in Nederland echt nooit op die manier gebeuren. Toen we aangegeven hadden dat we het appartement wilden huren, werd ons opgedragen langs te komen met een heel aantal gegevens.
Daar gingen we, Antoine en ik, afgelopen vrijdag. Met dank aan mijn leidinggevende die me er een dagje vrij voor gaf. Waar we nog dachten dat we ruim 300 km moesten rijden om alleen wat papieren af te geven, bleek dat we uitgebreid bevraagd werden over ons werk, ons salaris en onze motieven om naar Hasselt te komen. Het leek wel een sollicitatiegesprek.
Tot dan toe kregen we het idee dat men ons bij het makelaarskantoor maar aparte Hollanders vond, maar uiteindelijk ontdooide de medewerkster in de loop van het gesprek, nadat mijn telefoon met Joe Hardy's Lieve Marina als ringtone door de zaak schalde. Daarvan ontdooide ze direct. (Maar dat kan ook toeval zijn geweest 😉).
Het formulier voor de kandidaatstelling werd ingevuld en ons werd gezegd dat we nu moeten afwachten of de eigenaar van het appartement zijn eigendom aan ons wil verhuren. Dat hopen we dan maar. Niet iedereen weet van ons Vlaamse hart, dus hopelijk schrikt onze nationaliteit hem of haar niet af.
Het volgende dominosteentje dat gaat vallen, is het zoeken naar een school voor Casper. Mocht het gewenste appartement inderdaad ons nieuwe adres worden, dan hebben we 3 scholen in de buurt die een optie zijn. Geen idee of er plaats is en of het goed voelt, maar hopelijk kunnen we die binnenkort bezoeken.
Hoelang de dominorij is die zal omvallen, weten we eigenlijk niet. Maar ergens komt de dag dat de laatste steen om is. Dat is de dag dat ons nieuwe leven in Hasselt definitief begint. Ik kijk er naar uit. Tot die tijd blijven we gewoon rustig ademhalen, dingen afronden en dingen regelen.
En vooral genieten en trots zijn. Genieten van alle lieve reacties en van de mooie vooruitzichten. En trots zijn dat we onze droom waarmaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten