Op zoek....en daarbij kan ik wat hulp gebruiken!

Vandaag een speciale editie van mijn blog....eentje waarvan ik hoop dat hij veel gelezen wordt en hopelijk ook gedeeld in Vlaanderen (onderaan deze blog kun je kiezen waar je hem wilt delen).

Normaal gezien hou ik er niet zo van om mensen om hulp te vragen, ik dop liever mijn eigen boontjes en geef niet graag toe dat het alleen niet lukt;)

Maar...ik ken de kracht van het hebben van een netwerk. En inmiddels ben ik erachter dat ik een netwerk nodig heb in de situatie waarin ik me bevind. Dus hup, mijn trots een beetje opzij, daar gaan we!

(Vind je de hele tekst te lang, lees dan alleen de vetgedrukte stukken😉)

Hoewel ik op dit moment echt een heel leuke baan heb op een heel fijne school in Eindhoven en ik er best graag zou blijven werken, blijft er ergens in mij iets knagen....en dat is een job in België . Of eigenlijk, het ontbreken van een job.

Met heel ons hart hebben wij ervoor gekozen om alles achter ons te laten en een nieuw leven op te bouwen in Hasselt. Maar na bijna een jaar sta ik nog steeds met één been in Nederland. Als het niet anders kan, dan kan het niet anders. Maar dat het tot nu toe nog niet gelukt is om een job in België te vinden, wil voor mij niet zeggen dat het nooit lukt. Vandaar deze poging via de sociale media!

Logischerwijs komt nu jullie vraag wat ik zoek en wat ik kan. Om het leesplezier niet te bederven en er een pagina's lang epistel van te maken, zal ik dat proberen puntsgewijs op te sommen:

Ervaring:

- gestudeerd aan de lerarenopleiding voor docent Nederlands (bachelor). Als ik goed ben geïnformeerd, zou ik hiermee in België in de 1e en 2e graad van het secundair onderwijs kunnen lesgeven

- tijdens de opleiding een 3-jarige specialisatie gevolgd voor Nederlands als Tweede Taal en tevens voor PR&Voorlichting

- 20 jaar werkzaam als docente Nederlands en NT2

- tevens gedurende deze 20 jaar werkzaam geweest als coördinator van een afdeling in het middenmanagement van een middelbare school 

- freelance werkzaam geweest als taaltrainer

- freelance werkzaam als toetsconstructeur (het maken van taalitems bij 1 van de landelijk verplichte eindtoetsen in het Nederlandse basisonderwijs).

Wat zoek ik?

- Een job in België (liefst vanaf september), omgeving provincie Limburg:

- Een baan in het onderwijs, als leerkracht, maar ook als opvoeder lijkt me leuk (de dynamiek van het werken op een school is voor mij belangrijk, lesgeven is daarin niet noodzakelijk)

- Een baan in een andere sector, aanverwant aan het onderwijs (bijvoorbeeld educatief medewerker)

- leuke collega's die verder kijken dan mijn Nederlandse tongval, om te ontdekken hoe Vlaams mijn hart is

- deeltijd (3 á 4 dagen/ 60-70 %)

- geen feelancewerk

- op max. 45 autominuten van Hasselt

- en ik sta open voor alles waarvan jullie denken: "Dat past misschien bij haar!" Zo houd ik ook van teksten schrijven, heb ik 2 kunstboeken geredigeerd alvorens ze gepubliceerd werden, hou ik ervan om dingen te organiseren en daar mensen enthousiast voor te maken, enzovoort enzovoort. 

Dus....het hoeft echt geen baan in het onderwijs te zijn.

Misschien noodzakelijk om te vermelden dat ik een baan voor langere (/onbepaalde)tijd zoek en dat kortdurende vervangingsopdrachten daarom afvallen. Niet omdat ik me daar te goed voor voel, maar omdat je als Nederlander in België heel veel moet regelen op bijvoorbeeld gebied van ziektekosten, kinderbijslag ed. als je switcht van baan. Als je baan dán weer in Nederland en dán weer in België is, is dit gewoonweg moeilijk te doen voor een baan van een paar weken.

Keispannend dit.... maar hopelijk levert het wat op! Naast spannend voelt het ook gewoon goed om het heft in eigen hand te nemen en alle middelen in te zetten om mijn doel te bereiken. Life's what you make it, toch?!

Wil je me contacteren, dan kan dat via mail: manon2822@gmail.com

De volgende keer weer een ouderwetse blog over het leven van een Arnhems Meisje in Hasselt! Hopelijk gaan die in de toekomst ook over mijn belevenissen op mijn werk hier in de omgeving!

Over het "Op deze dag"-fenomeen en rauwe heimwee...

Ongeveer een jaar geleden besloot ik mijn Facebook-pagina nieuw leven in te blazen. Tot dan toe had ik deze alleen gebruikt om Vlaanderens Grootste Schlagertalent Joe Hardy en alles rondom de stad Gent te volgen. Maar met het oog op onze op handen zijnde emigratie en het daarmee gepaard gaande afscheid van Nederland, leek het me wel een handige manier om nog in contact te blijven met mensen en tegelijkertijd deze mensen af en toe een update te geven van hoe het met ons gaat. 

Een jaar later betekent dat, dat ik kennis maak met het fenomeen "Op deze dag/ Vandaag 1 jaar geleden....." op Facebook. Zo zag ik al terug dat de kapster een hele hap uit Caspers haar had genomen, dat ik de laatste grote leesvaardigheidstoets in mijn onderwijscarrière op het Lyceum had nagekeken en hoe we de sleutel kregen van dit huis. Best leuk. En luchtig. En veel "Oja!...-momenten".

Maar soms.....soms komt een "vandaag 1 jaar geleden" bericht wat harder binnen. Zoals vandaag. Op zich een onschuldig bericht over wat we vorig jaar in de meivakantie allemaal geregeld hadden voor onze emigratie. 

En dan de laatste zin van het bericht : 

De komende dagen gaan we een beetje bijslapen en uitrusten😴, zodat we volgende week de laatste (drukste) etappe van het schooljaar weer kunnen trotseren!

En dan is het daar opeens....het gevoel van heimwee. Rauwe heimwee, ergens onder je hart, ter hoogte van je maag. Niet naar Nederland, o nee zeg. Wel naar situaties, mensen, de vertrouwdheid van mijn oude leven. Het gevoel van: "Kon ik dinsdag, na de meivakantie, maar gewoon naar Apeldoorn rijden, de deur van ons kantoor opendoen, wachten op Leo en Jenny. Even later samen naar het kantoor van Piet gaan voor het stafoverleg. Kon ik Casper maar gewoon om 17 uur van de BSO halen. Kon Kas of Martijn maar gewoon woensdagmiddag bij Casper komen spelen. Kon ik maar een beetje mopperen op het verkeer op weg naar Caspers gitaarles.

Kon ik maar deelnemen aan de laatste etappe van het schooljaar in Apeldoorn....."

Is het omdat ik vanochtend een uitgebreide conversatie had in onze PMLJ-whatsappgroep over wanneer ik weer naar Apeldoorn kom, zodat Piet, Jenny, Leo en ik kunnen bijpraten? 

Is het omdat ik eigenlijk niet écht kan genieten van de laatste dagen van de vakantie, omdat ik weet dat de komende weken op werkgebied voor ons beiden, om verschillende redenen, weer spannend en/of moeilijk zullen zijn? 

Is het omdat ik zo onbeschrijfelijk moe ben, ook na 2 weken vakantie, omdat deze vermoeidheid niet veroorzaakt wordt door werken, maar door piekeren, grenzen verleggen, constant uit je comfortzone zijn? 

Is het daarom dat zo'n onschuldig "vandaag 1 jaar geleden"-bericht zo hard en rauw binnenkomt?

Ik weet het niet, hoewel ik ergens natuurlijk wel besef dat ik het verleden op een dag als vandaag ont-zet-tend romantiseer. Want laten we eerlijk zijn: 1 jaar geleden, maar ook 2,3,4,.. jaar geleden voelde ik de heimwee heel vaak andersom. Als we de grens met Nederland noodgedwongen weer over reden, terug uit Gent, terug van onze lieve vrienden in Limburg, terug uit ons geliefde België. 

En als ik Antoine vanochtend naast me in de auto de foto's op zijn IPhone zie opschonen en ik af en toe een foto voorbij zie komen van afgelopen jaar; de Alpacaboerderij in Kaulille, fietsen door het water in Bokrijk, de talloze optredens van onze Joe met onze nieuwe Limburgse vrienden, die ons zo goed opgevangen hebben en dat nog steeds doen, dan weet ik dat het ook niet eerlijk is om te doen alsof het leven nu niet goed is. 

Want dat is het wel. Ons leven in Hasselt is goed. Niet perfect en niet makkelijk, maar zeker niet slecht. En ook niet saai ;). 

En al hoor je een verhaal zoals het mijne niet tot nauwelijks in een programma als "Ik Vertrek" (want het is immers veeeeel leuker om te kijken naar een lekkage in het dak....), toch kan het niet anders dan dat iedereen die in een ander land gaat wonen, of dat nu België of Zimbabwe is, op zijn tijd last heeft van dit soort gevoelens. Rauwe heimwee....die echt pijn kan doen.

Het is echter de kunst om ook dit te zien als een uitdaging en te denken: "How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard". 

Want; Luck is an attitude en Life's what you make it, toch?

Volgend jaar op deze dag lees ik op Facebook deze blog. Dan zijn we weer een jaar verder, hopelijk met steeds minder momenten van rauwe heimwee. En mét heel veel mooie nieuwe foto's in onze gsm, van ons leven hier in Hasselt.