maandag 14 oktober 2019

Time for change...



Ja, ik weet het. Het is al héél lang geleden dat ik een blog schreef. Zo’n 10 maanden om precies te zijn. Geloof me, ik denk heel vaak dat het weer eens tijd wordt voor een blog. Maar het komt er gewoon niet van. Veel te doen, soms teveel. En daarnaast de vraag: “Waar wil ik dat mijn volgende blog over gaat?” 

Moet het een blog zijn met een soort update van hoe het leven is zo’n 3 jaar na de verhuizing? Moet het een blog zijn vol grappige, soms tenenkrommende anekdotes die we beleven als Nederlanders in België? Moet het een blog zijn met dingen die ik meemaak in en door mijn werk in het Regenbooghuis? Moet ik een soort conclusie trekken hoe het met me gaat na 3 jaar in België? Ik weet het niet.
Over alle bovenstaande zaken kan ik wel een blog volschrijven. Zo kan ik vertellen dat 3 jaar na de verhuizing, het er naar uitziet dat ons leven weer aardig op de rit is. Nu Antoine ook eindelijk een baan heeft die beter bij hem past, zijn er eigenlijk nog weinig dingen die “geregeld” moeten worden alleen om het feit dat we geëmigreerd zijn. Tja, we willen nog wel graag een huis of appartement kopen, ipv huren zoals we nu doen. Maar de plek in Hasselt en ruimte die we nu hebben, zijn niet makkelijk te evenaren, dus schuiven we dat maar even op de lange baan.
Anekdotes zijn er ook genoeg. We worden nog vaak genoeg als Nederlandse toeristen gezien. Nooit eerder werkte én woonde ik in dezelfde stad; wat dat betreft ben ik toch wel een soort Hasselaar lijkt me. Maar nog steeds komt het voor dat er gedacht wordt, dat de pralines die ik koop, een souvenir zijn om mee naar huis (in Nederland dus!!) te nemen. Of krijg ik de opmerking dat betalen met een Nederlandse bankkaart niet zal lukken. En dat, terwijl wij al een Belgische bankkaart hadden voor we überhaupt in Gent of Hasselt woonden..... 
Het is die tongval hè, die me nog steeds de das om doet. Als iemand me nog een vloeiend Vlaamse tongval kan en wil aanleren, hou ik me van harte aanbevolen!
Over mijn werk is ook genoeg te schrijven. Nooit zo’n afwisselende en uitdagende baan gehad die mij op zoveel verschillende plekken bracht, die mij zoveel leert en waardoor ik zoveel mensen ken. Heel vaak denk ik ook: “Zie mij nu toch.....wie had toch ooit gedacht, dat ik nu hier zou staan en dit zou meemaken?!” Uitdaging genoeg dus en na een lange zoektocht echt een job die me op het lijf geschreven is.

Dit alles opgesomd te hebben, kan je bijna niet anders denken dan dat het allemaal goed gaat met ons. En dat is ook zo. Er is alleen wel een grote “maar”. En dat is dan gelijk de conclusie die ik nog zou kunnen trekkenik geniet te weinig. Het leven gaat als een grote wervelwind aan me voorbij. De snelheid en gevuldheid van mijn dagelijkse leven zorgt ervoor dat ik te weinig stilsta bij waarom wij eigenlijk naar België zijn verhuisd. Kort gezegd om te genieten van net dát verschil tussen België en Nederland. Datgene wat wij in Nederland niet vonden en waarvoor we zo ongeveer elk weekend naar België gingen.
We hoopten dat, door in België te gaan wonen, we ons Belgische go-with-the-flow gevoel zouden kunnen integreren in ons dagelijks bestaan. Als ik heel eerlijk ben, is dat tot nu toe nog niet echt gelukt. Ons leven in Nederland was druk, ons leven in België is zo mogelijk nog drukker. Zelfs de meeste weekenden zijn al ver op voorhand gevuld. En dan bedoel ik niet met naar Gent gaan, of met andere Belgische go-with-the-flow activiteiten.
En staat er dan eens niks, dan betrappen wij onszelf erop dat we eigenlijk te weinig energie hebben om iets te gaan doen, zoals we dat tijdens de weekenden dat we nog in Nederland woonden deden. Ons drukke bestaan resetten in Gent bijvoorbeeld. Daar komen we minder nu we in Hasselt wonen, dan toen we in Arnhem woonden.
En ik mis het leven in Gent, of het gevoel dat wij hadden als we vanuit Nederland naar België gingen, dan ook gigantisch. 

Vanochtend liep ik mijn dagelijkse rondje rondom Hasselt en overdacht ik alles wat ik hier nu ook schreef. De conclusie is een beetje pijnlijk en geeft me best een beetje een triest gevoel.
Maar....mijn motto “Life’s what you make it” zou mijn motto niet zijn, als ik dit moment niet zou gebruiken om er iets aan te doen. Wat dat betreft is het helemaal goed dat het er eindelijk van gekomen is om een blog te schrijven. Ik ben er grotendeels zelf bij dat dit gebeurt en dat ons leven een richting opgaat die we zo niet bedoeld hadden. 
Time for change. Tijd om te gaan doen waarvoor we naar België kwamen, waarvoor we alles achter lieten en waarvoor ons leven toch wel zo’n 3 jaar op zijn kop heeft gestaan. 

Het is nog niet te laat om wat meer te gaan genieten. 


zondag 24 februari 2019

Over die ene zonnige dag in februari 2016

And we're gonna be alright 
                     Dry your tears and hold tight 
                    Can't you tell? I got news for you 
                    Sun is shining and so are you

Het refrein uit het nummer van Axwell Ingrosso, Sun is shining.

De zon scheen die dag net zo uitbundig als vandaag. 24 februari 2016, een woensdag was het. Vandaag 3 jaar geleden. Ik had vakantie, regio Zuid niet, dus Casper moest naar school en Antoine moest werken. ‘s Ochtends althans, want ‘s middags hadden we grote plannen.

Al een hele tijd zat Antoine in een sollicitatieprocedure en niet zomaar één. Sterker nog; een sollicitatieprocedure die ons hele leven op zijn kop zou kunnen zetten. Want als hij die baan zou krijgen, zouden we gaan emigreren naar België. Kreeg hij ‘m niet, dan waren we terug bij af. En het was al vaker gebeurd in de maanden ervoor dat we dachten eindelijk naar België te kunnen verhuizen, maar een baan op het laatste moment niet doorging.
Daarom was het zenuwslopend, dat wachten, juist omdat er zoveel vanaf hing. En het duurde en duurde maar, die procedure. Ondertussen was ik al maanden aan het rondkijken op Immoweb, op zoek naar woonruimte. Want stel je voor: van de ene op de andere dag zou het licht op groen kunnen komen te staan. En dan wil je ook ergens wonen hè;)
Ons huidige huis had ik al een tijdje op het oog, het was zelfs al in prijs verlaagd. Hoewel ik een beetje bijgelovig ben (lees in dit geval: als we zouden gaan kijken, terwijl we niet wisten of we zouden gaan emigreren, kón dat in mijn ogen weleens betekenen dat het allemaal niet door zou gaan), had ik ook wel het gevoel dat we in elk geval moesten laten blijken dat we geïnteresseerd waren in dit huis.
Dus....ondanks dat we niet wisten of Antoine de baan zou krijgen, maakten we een afspraak voor een bezichtiging, hier in Hasselt. Op die 24e februari dus. Vandaag 3 jaar geleden. Net zo’n stralende dag als vandaag.

We haalden de sleutel bij de makelaar (voor ons heel bijzonder, want in Nederland ga je echt niet alleen naar een pand kijken), liepen naar het pand, kwamen aan op de 3e verdieping en daar stonden we dan. Totaal in het donker, want het lichtknopje konden we niet zo snel vinden.
En toen ging Antoines GSM. En terwijl ik probeerde het sleutelgat te vinden, hoorde hij aan de andere kant van de lijn dat hij de baan gekregen had. Op exact hetzelfde moment als dat ik de deur opendeed. Van de donkere hal stapten wij onze nieuwe woonkamer binnen, badend in het zonlicht. Exact zoals nu, dit schrijvend op de bank in diezelfde woonkamer, badend in de zon.

We pakten elkaar vast en beseften, of eigenlijk nog niet, dat we net een heel belangrijke stap hadden gezet. Niet van de donkere hal naar de zonnige woonkamer, maar van al onze zekerheden in Nederland, naar het grote, onbekende avontuur in België. Echt, ik weet nog zo goed hoe dat voelde.

De volgende dag reed ik naar winkelcentrum Kronenburg in Arnhem, omdat ik opeens sterk de behoefte had om iets “normaals” te doen, als een houvast ofzo. Dus gewoon boodschappen doen alsof er niets aan de hand was. Alsof het gewoon voorjaarsvakantie was en ik een dagje ging shoppen. Dat nummer van Axwell Ingrosso was toen op de radio. Als ik het nu nog hoor, voel ik me weer exact zoals 3 jaar geleden. Muziek kan herinneringen zo sterk terugbrengen!

Al de hele dag denk ik terug aan die 24e februari, vandaag 3 jaar geleden. De zon schijnt weer net zo fel als toen. Er is veel gebeurd in de tussentijd. Blijdschap en verdriet van dingen die ook gebeurd zouden zijn als we in Nederland waren gebleven. Maar ook blijdschap en verdriet veroorzaakt júíst doordat we deze stap gezet hebben. 

Of ik gelukkiger ben in België? Na bijna 3 jaar hier te wonen denk ik niet dat we echt veel gelukkiger zijn. Of constant in een soort hiep hiep hoera stemming zijn, alleen om het feit dat we in België wonen. Ook in Nederland was ons motto “Life’s what you make it”, hadden we het fijn en probeerden we het beste uit ons leven te halen.
Maar trots ben ik wel en ook heel vaak verwonderd. Dan denk ik:”Zie mij nu eens!” Omdat het eigenlijk totaal niet bij me past, dat wat we gedaan hebben. En ik ook nooit had kunnen denken dat mijn leven zou zijn zoals het nu is. In een ander land, met een heel andere job dan die ik al die tijd als leerkracht had Nederland. Maar die mij zoveel moois heeft gebracht en mij al zoveel geleerd heeft, ook over mezelf.

Zo zie je maar, waar je ook bent, de zon die schijnt is overal dezelfde. Maar schijnt hij niet, onthoud dan: if it never rains, then we’ll never grow.