dinsdag 26 juli 2016

Over ons nieuwe thuis, de keerzijde en de Jeneverfeesten als ijkpunt

Bijna 2 weken in Hasselt, hoogste tijd voor een blog! Op onze bank, met uitzicht op de Kunstlaan in hartje centrum van onze prachtige, nieuwe woonplaats!
Pagina's vol zou ik al kunnen schrijven over hoe alles gegaan is en hoe ik me daarbij voel, of gevoeld heb. Maar het ontbreekt me een beetje aan energie om dit allemaal zo uitgebreid op te schrijven. Want hoewel de fysieke verhuizing al een week is afgerond, op wat kleine dingen na (vandaag lampen opgehangen, morgen nog wat schapjes, etc.), zijn wij nu vooral erg druk met dingen regelen. Onze "emigratie to do list" kent elke dag meer doorgestreepte items, als in "afgeronde zaken", maar aan de andere kant zijn we nog lang niet klaar. En het kost ons, ondanks dat we blij zijn dit te kunnen doen, best veel energie.

Ik kan heel formeel gaan opschrijven wat we al geregeld hebben en nog moeten regelen, maar of dat interessant is voor de lezers van deze blog?
Waar het echt om gaat, is dat ik (maar ik denk dat ik gerust wij mag zeggen, als in: Antoine, Casper en ik) me hier al zeer thuis voel en dat ons huis al een echt thuis geworden is.





Dat ik nog geen moment terugverlangd heb naar ons huis in Arnhem, of naar het wonen in Nederland. Dat ik altijd graag van Arnhem naar Hasselt reed, al was het maar om wat verhuisdozen te brengen, maar dat ik beide keren dat we de afgelopen 2 weken naar Nederland moesten (huis nog poetsen en overdacht van het huis), hier echt geen zin in had. Dat ik echt een bevrijd gevoel had, toen ons huis in Nederland wettelijk gezien niet meer van ons was. Fantastisch, het moment dat we Nederland echt achter ons konden laten, dat we er écht geen verblijfplaats meer hadden. Hoewel we nog vaak naar Nederland zullen gaan, hoop ik er nooit, maar dan ook nooit meer te gaan wonen.

Er is wel een grote maar op dit moment. Die heeft echter niets met België te maken. Het feit dat ik nog geen baan heb gevonden, maakt mij erg ongelukkig. 3 sollicitaties liepen er en ik zag de vakantie in Zuid-Nederland met schrik en beven dichterbij komen. Want ik hoorde maar niets, op de ontvangstbevestiging na. Ik dacht: "Het kan toch niet zo zijn dat ik, die nog nooit een dag zonder werk heeft gezeten, die een prachtige baan heeft opgegeven, straks zonder werk zit?" Of ik straks zonder werk zit weet ik niet, maar de vakantie kwam en er is geen sollicitatie afgerond. Buiten dat ik de gang van zaken onbegrijpelijk vind, lig ik vooral wakker van het idee dat ik in september niet naar mijn nieuwe werk ga. Puur voor mijn gevoel van eigenwaarde, mede veroorzaakt door het gegeven dat werkelijk iedereen aan mij vraagt of ik al een baan heb gevonden. Goed bedoeld of zakelijk bedoeld, maar steeds nee moeten zeggen vind ik afschuwelijk. Hoewel iedereen om mij heen zegt dat het vast wel goedkomt, is dit voor mij wel een enorme keerzijde. Ik kon niet anders dan mijn prachtige baan in Apeldoorn opzeggen en ik weet waarvoor ik het gedaan heb, maar het doet des te meer pijn nu ik er niks voor terug heb.
Inmiddels liggen er alweer 2 vacatures te wachten om op te schrijven en probeer ik mezelf niet gek te maken, omdat er in de vakantie toch niets te beginnen valt. Maar ik vind dat heel, heel moeilijk.

Komende oktober zullen wij voor de 4e keer de Jeneverfeesten bezoeken, nu voor het eerst als inwoners van Hasselt. De Jeneverfeesten zijn voor mij een punt geworden om naartoe te leven. Op dat moment hebben Antoine en Casper de eerste 6 weken op hun nieuwe school/werk gehad ......en ik hopelijk ook...... en ik hoop dat wij dan met een goed gevoel terug kunnen kijken op de eerste maanden in Hasselt. En dat we kunnen zeggen waar we eigenlijk altijd in geloofd hebben: dat dingen zo zijn gegaan als ze blijkbaar moesten gaan. Daar hebben we in heel veel situaties al in geloofd, dus probeer ik erop te vertrouwen dat dit nu weer zo is.





zondag 12 juni 2016

Een tijd van komen en een tijd van gaan...

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Op heel veel situaties van toepassing en in ons leven komen die situaties op dit moment allemaal tegelijk. 
Het is al een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog schreef, maar dat wil niet zeggen dat er in de tussentijd niets te vertellen was. Integendeel; maar we zijn zo druk dat het schrijven van een blog er gewoon bij in schiet. We zitten middenin het komen (naar ons nieuwe leven in Hasselt) en het (weg)gaan (van ons oude leven in Nederland).

Mensen in Hasselt kijken uit naar onze komst. En dat doen ze op een hartverwarmende manier. Ze staan ons bij met raad en daad, lieve berichten, bezoeken, uitnodigingen om als we op zaterdag in Hasselt zijn wat te komen eten en drinken, uitnodigingen om "straks, als jullie in Hasselt wonen" samen eens gezellige dingen te gaan doen, samen wat te eten, samen wat te drinken. Het is prachtig en we zijn er stil van. Ik kan me niet heugen dat we ons ooit ergens zo welkom hebben gevoeld.




Mensen in Nederland zien de dag dat we gaan met gemengde gevoelens tegemoet. Hoewel wij bij niemand het idee hebben dat we echt afscheid nemen (we blijven uiteraard verbonden met familie en vrienden, maar zelfs op bepaalde momenten bij onze oude werkgevers, dus met collega's) en Hasselt voor ons eigenlijk dichtbij voelt, voelen "de achterblijvers" dat toch anders. En ook dat is natuurlijk hartverwarmend, dat mensen aangeven dat je gemist gaat worden. Dus overal wordt er afscheid genomen, met cadeautjes en wederom etentjes en borrels. We worden uitgezwaaid met eten en drinken en verwelkomd met eten en drinken. Wat dat betreft verschilt Nederland niet zoveel van België. Of zou dat meer liggen aan het feit dat wij Bourgondiërs zijn en iedereen dat weet?


Tussen het komen en gaan door proberen wij ons staande te houden, het schooljaar fatsoenlijk af te ronden, de verhuizing te regelen, de emigratie administratief op orde te houden, is Antoine al volop achter de schermen bezig op zijn nieuwe school en hoop ik eind deze maand ook een baan te hebben.
Eigenlijk verloopt alles voorspoedig en mogen wij niet klagen. Nog steeds geen "Ik Vertrek"-achtige taferelen hier. Het is echter soms wel moeilijk om voor ogen te houden dat het eigenlijk allemaal voorspoedig gaat. Je kunt nu eenmaal niet altijd in hiep hiep hoera stemming verkeren. Het is ook gewoon een heel drukke tijd, waarin heel veel moet gebeuren, waarin we aan heel veel moeten denken, waarin we geleefd worden en waarin we ons best moeten doen om de vermoeidheid vooral niet op elkaar af te reageren. 
Tijd om stil te staan bij wat ik nu eigenlijk precies voel bij dit hele gebeuren en hoe ik het me eigenlijk precies voorstel, bijvoorbeeld over een half jaar, is er niet. Misschien maar goed ook, want op onbewaakte momenten als een en ander wel tot me doordringt, kan het maar zo zijn dat de paniek een beetje toeslaat. Niet echt handig natuurlijk, want terug kunnen we niet. En dat wil ik natuurlijk ook helemaal niet. Laten we het er maar op houden dat ook voor verschillende emoties geldt: er is een tijd van komen en een tijd van gaan. 

Het is een turbulente tijd, die van komen en van gaan. Maar jeetje, het is ook niet niks, een emigratie! Hoeveel mensen doen dat nu eigenlijk precies? Ik ken ze niet. Laten we het nemen zoals het komt. En vooral trots zijn op onszelf, dat we onze dromen waarmaken. Onze lijfspreuk is niet voor niets: Life's what you make it!



zaterdag 30 april 2016

Ode aan Gent

Ode aan Gent

Vorig jaar op 30 april schreef ik een blog, omdat wij toen onze 2-jarige Gentse huwelijksdag vierden. Vandaag schrijf ik een blog, omdat we Gent verlaten. Niet voor altijd natuurlijk, maar vandaag komt wel een einde aan ons avontuur in appartement Tiffany.

Eigenlijk hou ik wel van de symboliek die een datum met zich mee kan brengen. Zo was ons Gentse huwelijk, 30 april 2013, op de dag dat Willem- Alexander koning werd. Dat was de laatste keer dat Koninginnedag gevierd werd. Wat het vervolgens leuk maakt, is dat wij afgelopen woensdag de sleutel kregen van ons nieuwe appartement in Hasselt. 27 april, jawel, de datum waarop tegenwoordig Koningsdag in Nederland gevierd wordt. 
Dat wij juist vandaag, op 30 april, ons Gentse avontuur afsluiten, heeft ook iets moois. Lees maar even terug in mijn blog van vorig jaar waarom ons Gentse huwelijk de opmaat is van waar wij nu staan, aan de vooravond van een emigratie. Kort gezegd: als ons Gentse huwelijk er niet was geweest, was ons Gentse huis er niet geweest. En als ons Gentse huis er niet was geweest, gingen wij nu niet emigreren. Dus ja, ik zie er wel iets symbolisch in en daar hou ik wel van.

Vandaag is een feestdag. We zijn 3 jaar getrouwd op Belgisch grondgebied, zoals dat zo mooi door de Pastoors verwoord werd. Dit huwelijk is voor ons belangrijker dan ons Nederlandse, wettige huwelijk van 8 maart 2002. En daarom vieren we vandaag een beetje feest.
Maar ik ben ook een beetje triest. Omdat er een einde komt aan een prachtig tijdperk in Gent. Daarom is een ode aan deze stad vandaag op zijn plaats.

Gent, de stad waar wij sinds 1999 zo vaak mogelijk naartoe zijn geweest. Van de eerste keer in een hotel dichtbij het Zuid, via ontelbare keren in het Novotel of NH Hotel in hartje centrum, tot vandaag de laatste keer in ons appartement Tiffany in de Koningstraat. Waar wij heen gingen toen we nog niet getrouwd waren, toen we net getrouwd waren, tot in de laatste weken voor de bevalling van Casper, alweer vlak nadat hij geboren was, waar wij vervolgens onze huwelijksgeloften hernieuwden, waar wij een secondhome huurden en waar wij de stap namen om te gaan emigreren.
Dat we nu in Hasselt gaan wonen en niet in Gent, iets waar we met ons volle verstand voor gekozen hebben en volledig achter staan, doet niets af aan het feit dat Gent altijd, maar dan ook altijd onze secondhometown zal blijven. 
Nog steeds voel ik een niet te omschrijven licht gevoel in mijn hart als we de stad inrijden. Nog steeds voel ik mijn hart een sprongetje maken als ik een foto van Gent op social media zie. Nog steeds loop ik zo graag door Gent op alle tijdstippen van de dag en kan ik niet zeggen wat het mooiste plekje is, want het zijn er zoveel.




Even zoveel mooie herinneringen heb ik aan al die keren dat wij in de stad verbleven. Al die jaren dat ik met Antoine op hotel was. Hoe we Jan en Rita hebben leren kennen. Ons huwelijk!!! Die keer dat we naar de verschillende appartementen gingen kijken. En alle weekenden en vakanties sinds oktober 2014; boodschappen doen met Casper op het Zuid met voor hem altijd een koffiekoek, alle plekken waar we heen gewandeld zijn, alle vrienden, familie en collega's die ons bezocht hebben, de Winterfeesten, de Gentse Feesten. En nog heel veel meer mooie dingen. 
De tijd in ons appartement viel ook samen met het ziekbed en overlijden van mijn moeder. Een heel moeilijke tijd, waar ik nog dagelijks aan denk. Maar zonder Gent was het nog moeilijker geweest. Gent was al die maanden onze escape. Gent was als een warme, troostende deken.

Vandaag trokken we de deur achter ons dicht. Een eigen plekje in Gent hebben we niet meer, maar Gent houdt altijd een grote plek in ons hart.

Gent, ik zie u graag!!

zaterdag 19 maart 2016

Over praktische zaken en gevoelskwesties

Twee belangrijke stappen zijn er gezet, sinds mijn vorige blogpost van 6 maart.
We hebben een huis en Casper heeft een school, hoera!

Al een dag na het schrijven van mijn vorige blog, kwam het telefoontje van de makelaar dat de eigenaren hun appartement wel aan ons willen verhuren. Veel eerder dan verwacht; tot nu toe hebben we in het hele emigratieproces vooral veel geduld moeten hebben, dus daar hadden we ons ook nu weer op ingesteld. Maar dit keer ging het meer in het tempo dat past bij onszelf en dat was ook weleens lekker;)

Nadat we een datum hadden afgesproken voor de ondertekening van het huurcontract, lukte het ook nog om op dezelfde dag afspraken op scholen te plannen. Alles op 1 dag, perfect! Nooit is het een probleem geweest om naar België te rijden, zelfs niet voor een avondje ofzo, maar als het efficiënt kan en dus meerdere dingen op 1 dag te plannen zijn, dan heeft dat wel de voorkeur. Tenslotte zijn we in Arnhem op dit moment ook druk genoeg met het in de verkoop zetten van ons huis en er moet ook nog gewoon gewerkt worden, dus tijd over hebben we echt niet.

Gisteren was het zover. Casper had vrij gekregen van school en we zaten al vroeg in de auto. Na een slapeloze nacht mag ik wel zeggen. Natuurlijk had ik de avond ervoor nog de websites van de scholen bezocht. Wat de hele nacht resulteerde in de vraag waarom we dit zo nodig allemaal willen doen. Waarom we Casper niet gewoon in zijn vertrouwde omgeving laten. Waarom we alles dat nu zo goed geregeld is en allemaal goed loopt, zo nodig op zijn kop moeten zetten. Mijn hart krimpt op zulke momenten ineen, als ik dan aan Casper denk. Maar zin heeft dat natuurlijk niet, want we kunnen niet meer terug en dat willen we natuurlijk ook niet écht.

Eerste stop was de basisschool het dichtste bij ons huis. Wat een fijne ontvangst! Zowel de directrice als de leerlingen die we spraken waren stuk voor stuk zo hartelijk en gastvrij! Helaas was Caspers eigen klas er niet, maar de leerlingen uit het huidige 5e leerjaar wilden hem met alle plezier hun klas laten zien.
En onze Casper, wat hield hij zich goed! Ik zag dat strakke snoetje van de spanning (en mijn hart kromp weer ineen) en wist zo goed dat zo'n bezoek, met zoveel nieuwsgierige gezichten die naar hem keken, net het moeilijkste is waar je hem in kunt laten belanden. Maar hij hield zich stoer en zei zelfs na afloop: "Ik zou nu best willen blijven met buitenspelen."
Trots dat wij op hem waren en zijn!! Als er iemand stoer genoemd mag worden in dit hele proces, dan is het Casper wel!  



Volgende stop was de makelaar. In viervoud alle pagina's van het huurcontract paraferen en de laatste ondertekenen en we stonden weer buiten. Stelde an sich weinig voor, maar toch: nu zijn we wel officieel huurder van een hartstikke leuk appartement in hartje Hasselt. Iets waar wij heel blij van worden, hoor!!

Eigenlijk wisten we na ons bezoek van gisterochtend al dat dát Caspers nieuwe basisschool zou worden, maar we hadden nog een afspraak staan voor gistermiddag bij een andere. Hoewel we ook daar zeer vriendelijk ontvangen zijn, was voor ons alledrie zonder overleg al duidelijk dat dit niet de school zou zijn waar Casper volgend jaar heen gaat. Toch was het leuk om er een kijkje te nemen. En grappig was het, om te merken dat ondanks dat het onderwijs in België en Nederland best heel veel verschilt, er ook veel overeenkomsten zijn. 

Twee grote, praktische stappen verder dus, in ons hele emigratieproces. Heel fijn dat ze weer gerealiseerd zijn. 
Klink ik euforisch? Of zou ik het moeten zijn? Als ik de mensen mag geloven in onze omgeving, zijn wij ontzéttend stoer, is dit een práchtige uitdaging en loop ik waarschijnlijk de héle dag met een gróte (inwendige) glimlach rond. Let vooral ook op alle klemtonen;)
Wel, ik kan je vertellen dat dát niet zo is. Ik vraag me ook af of dat zo zou horen, maar eerlijk gezegd denk ik van niet. Dit is niet een soort onbezonnen avontuur waar wij ons zomaar in storten en waardoor je de hele dag in een soort constante staat van hiep-hiep-hoera verkeert. 
Ja, ik vind ons ook stoer. Ik ben trots, ik vind het een prachtige uitdaging en inderdaad, inwendig zit wel heel vaak een blij gevoel. Maar heus niet altijd. Er horen ook slapeloze nachten bij, twijfels of we het goede doen, of we gelukkig worden. Stress omdat er zoveel tegelijk en in korte tijd geregeld moet worden. Spanning of we ons huis wel zullen verkopen. Van al die dingen hebben Antoine en ik in meer of mindere mate weleens last. Gelukkig wel om de beurt tot nu toe, zodat de een de ander altijd weer op kan peppen. Daar zijn we soulmates voor tenslotte!

We kunnen niet meer terug en natuurlijk willen we dat ook niet, schreef ik hierboven. Welke gevoelens deze emigratie nog allemaal teweeg zal brengen, voor Antoine en mij staat 1 ding vast: wij horen in België! 
"Home is where the heart is" en ons Vlaamse hart gaat maar van 1 land sneller kloppen. Het is boven alles práchtig dat wij de kans krijgen om in dat prachtige land te komen wonen! Of laat ik het anders zeggen: dat WIJ de kans gecreëerd hebben om in België te gaan wonen; because life's what you make it!

zondag 6 maart 2016

Grote zaken in kleine stapjes

Zo'n 10 dagen zijn er verstreken sinds de dag dat onze emigratie definitief werd door dat ene telefoontje in het donkere portaal van ons mogelijk nieuwe appartement. 10 dagen waarin op de een of ander manier toch wel alles in een ander daglicht stond, maar het leven ook doodnormaal doorging. De eerste 10 dagen van de laatste 5 maanden dat we in Nederland wonen.

Ongelooflijk veel moet er gebeuren. Dingen waarvan je al maanden weet dat ze geregeld moeten worden bij een eventuele emigratie, maar die je niet doet zolang je niks zeker weet. Antoine vergeleek het al met een rij dominostenen; door het telefoontje is de eerste steen aangetikt en nu gaat het balletje rollen. Of lieverd gezegd; de rij gaat vallen.

Intussen is de makelaar geweest om een waardebepaling te doen voor ons huis in Arnhem. Rijk zullen we er niet van worden, maar met een beetje geluk houden we in elk geval geen restschuld over. Iets wat niet evident is in deze tijd, dus eigenlijk heel fijn nieuws. Bovendien verwacht de makelaar het huis in 3-6 maanden te kunnen verkopen. Ook een heel mooie termijn.

Of we daarna een dak boven ons hoofd hebben, weten we nog niet. Een appartement huren in Hasselt is (voor ons) een verhaal apart. Geen idee eigenlijk hoe het in Nederland gaat, maar zoals de procedure nu gaat, hebben we nog nooit gehoord. 
Eerst viel ons al op dat we het appartement vrij mochten bezichtigen door de sleutel bij de makelaar op te halen. Dat zou in Nederland echt nooit op die manier gebeuren. Toen we aangegeven hadden dat we het appartement wilden huren, werd ons opgedragen langs te komen met een heel aantal gegevens. 
Daar gingen we, Antoine en ik, afgelopen vrijdag. Met dank aan mijn leidinggevende die me er een dagje vrij voor gaf. Waar we nog dachten dat we ruim 300 km moesten rijden om alleen wat papieren af te geven, bleek dat we uitgebreid bevraagd werden over ons werk, ons salaris en onze motieven om naar Hasselt te komen. Het leek wel een sollicitatiegesprek. 
Tot dan toe kregen we het idee dat men ons bij het makelaarskantoor maar aparte Hollanders vond, maar uiteindelijk ontdooide de medewerkster in de loop van het gesprek, nadat mijn telefoon met Joe Hardy's Lieve Marina als ringtone door de zaak schalde. Daarvan ontdooide ze direct. (Maar dat kan ook toeval zijn geweest 😉). 
Het formulier voor de kandidaatstelling werd ingevuld en ons werd gezegd dat we nu moeten afwachten of de eigenaar van het appartement zijn eigendom aan ons wil verhuren. Dat hopen we dan maar. Niet iedereen weet van ons Vlaamse hart, dus hopelijk schrikt onze nationaliteit hem of haar niet af.

Het volgende dominosteentje dat gaat vallen, is het zoeken naar een school voor Casper. Mocht het gewenste appartement inderdaad ons nieuwe adres worden, dan hebben we 3 scholen in de buurt die een optie zijn. Geen idee of er plaats is en of het goed voelt, maar hopelijk kunnen we die binnenkort bezoeken. 

Hoelang de dominorij is die zal omvallen, weten we eigenlijk niet. Maar ergens komt de dag dat de laatste steen om is. Dat is de dag dat ons nieuwe leven in Hasselt definitief begint. Ik kijk er naar uit. Tot die tijd blijven we gewoon rustig ademhalen, dingen afronden en dingen regelen. 



En vooral genieten en trots zijn. Genieten van alle lieve reacties en van de mooie vooruitzichten. En trots zijn dat we onze droom waarmaken.

zaterdag 27 februari 2016

Jawel, de emigratieblog is een feit!

HET IS GELUKT; WE GAAN EMIGREREN!!!

Zoals eerder aangekondigd, zou ik de blog waarin ik kon schrijven dat het zover is, op deze manier beginnen. Voilà, hier is 'ie dan. Verder ben ik heel rustig hoor, echt. Niets van hoe ik me had voorgesteld hoe ik zou reageren is tot nu toe uitgekomen.

Veel te vertellen, maar laat ik me in deze blog toch beperken tot min of meer de hoofdzaken. 
Na een zenuwslopende sollicitatieprocedure waarin ons geduld danig op de proef werd gesteld (ik heb werkelijk nog nooit meegemaakt dat zoiets 3 maanden duurde!), hoorde Antoine afgelopen woensdagmiddag dat hij een nieuwe baan heeft. Aangezien wij al eerder deze boodschap hadden verwacht, hadden we inmiddels een afspraak voor een bezichtiging gemaakt in een appartement van onze smaak. Na even getwijfeld te hebben of we de bezichtiging door zouden laten gaan (tenslotte moeten we er wel 2 uur voor rijden), besloten we om toch maar te gaan kijken.
En daar, in een donker portaal, ging Antoines telefoon. Een bizar moment; hij hoorde dat hij een nieuwe baan had en ik stond te prutsen met de sleutels om binnen te raken. Dat lukte helemaal niet, waardoor we noodgedwongen in het halfdonker stonden te wachten tot het telefoongesprek beëindigd was. Toen het zover was, nam Antoine de sleutels over, opende de deur, een zee van zonlicht kwam ons tegemoet en hij zei:"Ik heb de baan!" Wat bij ons dus gelijkstaat aan:"We gaan emigreren!" 
Ik ging geen potje janken, ik vloog hem niet om de hals, ik voelde geen paniek; we gingen gewoon het appartement bekijken. Zoals gezegd, bizar. Maar eigenlijk ook wel heel leuk dat dát uiteindelijk de plek bleek waar het startsein op groen ging voor onze toekomst.

De plek waar wij onze toekomst in België gaan starten. Tja, dat verdient ook wel even een alinea in deze blog. Het zal niet voor iedereen als een verrassing komen, maar toch zeker voor een aantal mensen wél. Want we gaan weliswaar nog steeds emigreren naar België, maar onze nieuwe woonplaats wordt Hasselt en niet Gent.


Echt; Gent zal altijd, maar dan ook áltijd een heel speciale plek in mijn hart houden. Het zal altijd onze "secondhometown" blijven. Maar....heel eerlijk, nu we hier parttime wonen hebben we ook langzaamaan gemerkt dat we de stad eigenlijk te groot vinden om fulltime te gaan wonen. Zeker met een opgroeiend kind. Tel daarbij op dat ondanks alle sollicitaties in Oost- en West-Vlaanderen die we verstuurd hebben, het niet gelukt is om hier een baan te vinden. Laatstaan twee banen in het onderwijs. En zo groeiden wij langzaam naar het idee toe dat ons plan B (wonen in België en werken in Nederland) misschien wel onze voorkeur kreeg. En dat dit meer kans van slagen had is wel gebleken, want Antoine gaat in Maastricht werken. 
Limburg is een prachtige provincie, Hasselt is net groot genoeg om alle voordelen van de stad te kennen, maar niet de nadelen heeft van een te grote stad en het woon-werkverkeer is prima te doen. Zo werd plan B ons plan A waar we helemaal achter staan.

Nog lang niet iedereen weet dat onze droom werkelijkheid gaat worden, maar de mensen die we het verteld hebben, reageren stuk voor stuk enthousiast. Ze zijn blij voor ons en vinden ons stoer. En van deze reactie van een Hasselaar: "Er is altijd plaats voor fijne mensen in Hasselt. Hasselt is zeer fijn om te wonen. Ook in Maastricht is een heel fijne mentaliteit. Jullie gaan je snel thuisvoelen. Ik ben jullie gids;)!" werden we erg blij. Dit voelde als een zeer warm welkom, terwijl ik nog even huiverig was dat juist de Limburgers raar zouden opkijken van een verhuizing naar hún provincie.
(Moest je dit lezen, Keith; een dikke merci voor het feit dat je ons zo'n warm welkom hebt gegeven en ons daardoor onbewust op ons gemak hebt gesteld voor het vestigen in jouw stad!)

Het eerste paniekmoment is al achter de rug. Dat kwam direct in de stilte van de nacht. Ik wist eigenlijk wel dat het zou komen en het komt vast nog eens terug. Maar eerst en vooral ben ik gewoon erg trots op Antoine en mezelf. Hoeveel mensen praten niet over "later", over wat ze allemaal nog willen gaan doen? Bij ons blijft het niet bij praten, maar maken we ook deze droom waar. Ik voel mij hierdoor meer verbonden met mijn soulmate dan ooit.

Praktisch gezien worden het hectische maanden. Er is zoveel te regelen en te doen. Grote dingen als ons huis in Arnhem verkopen. Kleine dingen als adreswijzigingen sturen. Leuke dingen als wat nieuwe meubels uitzoeken. Belangrijke dingen als een nieuwe school voor Casper zoeken. En werk voor mij niet te vergeten. Maar we hebben tegen elkaar gezegd: "Nu komt het erop aan dat we zelf de rust bewaren, ons niet laten opjagen en niet in paniek raken, maar vooral genieten van het vooruitzicht van de emigratie. En trots zijn op onszelf!"

De komende tijd ga ik proberen wat vaker te schrijven over hoe de tijd eruit ziet tussen nu en de daadwerkelijke emigratie. Die is gepland voor 1 augustus. Over de praktische dingen, over ons enthousiasme en onze twijfels (ben realistisch genoeg om te beseffen dat dit proces niet alleen uit rozengeur en maneschijn bestaat) en alles wat er verder bij komt kijken.
Waar ik heel blij mee ben, is dat "het" nu eindelijk zover is. Dat alles wat we in ons hoofd al duizend keer hadden bedacht, nu eindelijk in gang gezet gaat worden.

Het eerste kleine dingetje is al geregeld; de titel van deze blog is aangepast. 
Hasselt, here we come!!!


maandag 1 februari 2016

Twijfels

Het weekend ligt net achter ons. Een weekend waarin we gedwongen werden om in Nederland te blijven vanwege de jaarlijks terugkerende Open Dagen. Zaterdag, dat ging dan nog wel. Maar gisteren vond ik een verschrikking. Met name de zondagochtend in Nederland vind ik een troosteloze bedoening. Je zou zeggen dat Arnhem, nota bene de provinciehoofdstad, wel enige levendigheid in zich heeft. Maar nee. Een kanon kun je er afschieten. Het is nog net als voordat wij onze weekenden in Gent doorbrachten en het zal ook nooit anders worden. Gisteren hoopte ik dan ook meer dan ooit dat onze droom om in België te gaan wonen binnenkort waarheid wordt.

Een dag is verstreken. Maandagavond is het. Zoals zo vaak heeft Antoine avonddienst en is hij dus niet thuis. Casper ligt in bed en dus ben ik "alleen". De tijd kom ik vanavond door met mijn Ipad. Eerst heb ik basisscholen bekeken in onze "hopelijk nieuwe woonplaats". Even slaat de schrik me om het hart: zal er plaats zijn voor Casper? Je hoort toch van België dat ouders voor de schoolpoort moeten logeren voor een plek in de door hun gewenste school? Of gaat dat niet op bij een aanmelding in een hoger leerjaar, vanwege een verhuizing? Ik sus deze gedachten en vermoed dat het allemaal wel los zal lopen.
Vervolgens kom ik op You Tube terecht. Ik zie uiteenlopende filmpjes van diezelfde "hopelijk nieuwe woonplaats". Grappig, bij eentje staat steeds de straatnaam bovenin beeld. Ik ken er al veel, maar nog niet allemaal. Het wordt een soort inburgeringscursus op deze manier. Leuk, hoor.

En dan opeens is het er. Twijfel. 
Een soort drukkend gevoel op mijn borst en het gevoel dat ik in een film zit. Dat het niet over mij gaat, waar we mee bezig zijn. En de gedachte: " Als Antoine door het tweede gesprek komt, loop ik straks door die straten." Straten waar ik al tientallen keren heb gelopen. En toch het gevoel: "Nee, dat kan niet écht. Dit gaat niet écht gebeuren. Waar ben je in godsnaam mee bezig? Wat zoek je daar? Hoe goed ken je deze stad? Hoe goed ken je het leven in België eigenlijk, dat je denkt dat je er wilt gaan wonen? Ga je daar al je zekerheden voor opgeven? Wat als het niet bevalt, wat als je het hebt geromantiseerd? Denk je dat de Belgen eigenlijk wel op jullie zitten te wachten?"

Ik baal van mezelf. Gisteren in mineur, omdat de zondag in Nederland me een rotgevoel geeft. En nu weer die twijfel. Dat gepieker. Of we er wel goed aan doen.
Onlangs zei een Vlaming tegen ons: "Nederlanders kunt ge uzelf niet echt meer noemen hè?". Ik vond dat een compliment en het maakte me trots. Maar als ik dan zo alleen zit, denk ik ook: "Zijn wij Vlaams genoeg om daar een nieuw leven op te bouwen? Worden we onderdeel van de gemeenschap, of blijven we toch altijd 'die Hollanders'? Krijgen we geen spijt?"

Vorige week schreef ik over de spanning van het afwachten. Nu weer de twijfels over of we het wel moeten doen. Gék word ik van mezelf. Gelukkig is Antoine bijna thuis, die zorgt wel voor de nodige afleiding:)

Ik vertrouw sterk op:"Dingen moeten gaan zoals ze moeten gaan", omdat dit al vaak achteraf gebleken is. Laat ik dan nu ook maar het vertrouwen hebben dat de toekomst gaat zoals hij moet gaan, waar dat dan ook is.

zondag 24 januari 2016

Arnhems Meisje in de wachtmodus...


Eigenlijk wil ik helemaal geen blog schrijven. Ik wil pas een blog schrijven als in schreeuwerige letters de 1e zin zal zijn: HET IS GELUKT, WE GAAN EMIGREREN!
Helaas, zo ver is het niet. Waarom dan toch een blog? Om "later", als het hopelijk allemaal gelukt is en we in België wonen, nog eens terug te lezen hoe ik me voelde toen het nog niet zo ver was. 
Laat ik vooropstellen dat ik niet wil klagen. We kiezen er zelf voor om dit mee te maken. We hebben een prima huis, beiden een goede baan en leuke collega's. We worden niet gedwongen om dit te doen, het overkomt ons niet zonder dat we het willen en natuurlijk zijn er veel ergere dingen. Maar toch....het valt niet mee, dit gewacht op een toekomst in België. 
Van de week zei mijn collega Jenny iets, dat waarschijnlijk niet zoveel mensen zich realiseren. Ze zei: "Het lijkt me best moeilijk, de situatie waarin jullie nu zitten. Het wachten tot er een nieuwe baan komt. Omdat dan opeens álles verandert. Omdat je leven dán opeens op zijn kop staat. Maar als je wordt afgewezen, ben je terug bij af en heb je weer niks." Jenny, ze sloeg de spijker op zijn kop.

Antoine en ik, wij zijn geen geduldige mensen. Dingen op zijn beloop laten, of eens aankijken? Dat kunnen wij helemaal niet. Als we iets in ons hoofd hebben, moet het eigenlijk direct dezelfde dag gebeuren. Of toch in elk geval beginnen we dezelfde dag met de uitvoering ervan. Onze huwelijksgeloften hernieuwen in Gent? Eerst maar eens op de website van de stad kijken wie we daarvoor kunnen mailen. Hoe dat verder ging, weet iedereen. Maar het lukte. Een tweede huis in Gent? Kwestie van een avondje goed Googelen en je bent al een heel eind. Hoe dat verder ging, weet inmiddels ook iedereen. 
Dit is anders. Want hoe ongeduldig we ook zijn, we zijn nóg verstandiger. Dus moet er een baan komen, anders gaat het hele feest niet door. En dat is nu net waar de moeilijkheid voor ons in zit; voor een baan zijn we afhankelijk van anderen. Mensen die iets zien in onze CV's en ons uitnodigen voor een gesprek. Mensen die verder willen kijken dan het misschien vreemde idee dat er een "Hollander" solliciteert. Mensen die niet te bang zijn om iemand zoals wij aan te nemen. Bang omdat de baan misschien een beetje onder ons niveau is en men het risico niet wil nemen dat we misschien snel weer weg zijn. Niet te bang dat het ons niet lukt te aarden, zo ver van huis (ver van huis?! Ons Thuis ís in Vlaanderen!), zodat we daarom weer op zullen stappen. Ruim 250 open sollicitatiebrieven zijn we verder, ontelbare sollicitatiebrieven naar heel veel scholen in 3 provincies, ja zelfs een recente sollicitatie buiten het onderwijs. Maar ik kan nog steeds geen blog schrijven die begint met de schreeuwerige zin dat we gaan emigreren.

Op dit moment is Antoine in afwachting van de datum voor een 2e gesprek. Dat is aan de ene kant heel mooi en aan de andere kant versterkt dit alle gevoelens die mijn lieve collega van de week zo pakkend beschreef. Mijn lichaam verkeert permanent in opperste staat van paraatheid. In het gebied tussen mijn onderbuik en mijn keel borrelen en kolken onophoudelijk zenuwen die me rusteloos maken. Weer zo dichtbij het moment dat we kunnen gaan emigreren. Of weer terug bij af. Onderaan de ladder. Na een soort uitzichtloos en moedeloos gevoel opnieuw hopend op een geschikte vacature. De opwinding als je die gevonden hebt. Het schrijven van een mooie brief, elk woord samen afwegend. Het wachten op een uitnodiging voor een gesprek, of de zoveelste afwijzing. 
Ik word er moe van de laatste tijd en soms zelfs een beetje somber, maar ermee stoppen is ook geen optie. Dat besluit heeft immers direct de consequentie dat we in Nederland blijven wonen. Geloof me, dat gevoel is voor ons nog erger dan het gevoel dat ik nu heb.

Stiekem fantaseer ik soms over het moment dat er een telefoontje komt dat Antoine is aangenomen (of ik natuurlijk, maar waarom we voor deze volgorde kiezen doet er nu even niet zoveel toe). Ik zou niet weten hoe ik dan reageer. Ik denk dat ik Antoine om de nek zou vliegen en zou beginnen met bleiten (dat doe ik nu eenmaal in allerlei omstandigheden en bij allerlei emoties. Grote kans dus dat het dan ook gebeurt.) Ik zou waarschijnlijk zelfs 1 momentje denken:"O,help, nu gaat het echt gebeuren!" Ik zou misschien het liefst direct allerlei mensen gaan bellen, maar Antoine zou waarschijnlijk zeggen dat we daar ook even mee kunnen wachten. Wel zouden we direct de makelaars bellen van de appartementen die ons al een tijdje aanstaren op Zimmo.be, om eindelijk een afspraak te kunnen maken voor een bezichtiging.
En ik zou die blog kunnen schrijven, die begint met die schreeuwerige letters. 
Komt die blog er ooit? En wanneer dan? Sneller dan ik denk,ergens de komende maanden, of helemaal niet? Net van díe onzekerheid hoop ik snel af te zijn. Omdat we gaan emigreren, niet omdat we de plannen in de kast hebben gezet. Zoals gezegd: dat is op dit moment geen optie en ik geloof ook niet dat het ooit een optie wordt.
Tot de volgende keer, hopelijk met goed nieuws.