Over praktische zaken en gevoelskwesties

Twee belangrijke stappen zijn er gezet, sinds mijn vorige blogpost van 6 maart.

We hebben een huis en Casper heeft een school, hoera!

Al een dag na het schrijven van mijn vorige blog, kwam het telefoontje van de makelaar dat de eigenaren hun appartement wel aan ons willen verhuren. Veel eerder dan verwacht; tot nu toe hebben we in het hele emigratieproces vooral veel geduld moeten hebben, dus daar hadden we ons ook nu weer op ingesteld. Maar dit keer ging het meer in het tempo dat past bij onszelf en dat was ook weleens lekker;)

Nadat we een datum hadden afgesproken voor de ondertekening van het huurcontract, lukte het ook nog om op dezelfde dag afspraken op scholen te plannen. Alles op 1 dag, perfect! Nooit is het een probleem geweest om naar België te rijden, zelfs niet voor een avondje ofzo, maar als het efficiënt kan en dus meerdere dingen op 1 dag te plannen zijn, dan heeft dat wel de voorkeur. Tenslotte zijn we in Arnhem op dit moment ook druk genoeg met het in de verkoop zetten van ons huis en er moet ook nog gewoon gewerkt worden, dus tijd over hebben we echt niet.

Gisteren was het zover. Casper had vrij gekregen van school en we zaten al vroeg in de auto. Na een slapeloze nacht mag ik wel zeggen. Natuurlijk had ik de avond ervoor nog de websites van de scholen bezocht. Wat de hele nacht resulteerde in de vraag waarom we dit zo nodig allemaal willen doen. Waarom we Casper niet gewoon in zijn vertrouwde omgeving laten. Waarom we alles dat nu zo goed geregeld is en allemaal goed loopt, zo nodig op zijn kop moeten zetten. Mijn hart krimpt op zulke momenten ineen, als ik dan aan Casper denk. Maar zin heeft dat natuurlijk niet, want we kunnen niet meer terug en dat willen we natuurlijk ook niet écht.

Eerste stop was de basisschool het dichtste bij ons huis. Wat een fijne ontvangst! Zowel de directrice als de leerlingen die we spraken waren stuk voor stuk zo hartelijk en gastvrij! Helaas was Caspers eigen klas er niet, maar de leerlingen uit het huidige 5e leerjaar wilden hem met alle plezier hun klas laten zien.

En onze Casper, wat hield hij zich goed! Ik zag dat strakke snoetje van de spanning (en mijn hart kromp weer ineen) en wist zo goed dat zo'n bezoek, met zoveel nieuwsgierige gezichten die naar hem keken, net het moeilijkste is waar je hem in kunt laten belanden. Maar hij hield zich stoer en zei zelfs na afloop: "Ik zou nu best willen blijven met buitenspelen."

Trots dat wij op hem waren en zijn!! Als er iemand stoer genoemd mag worden in dit hele proces, dan is het Casper wel!  

Volgende stop was de makelaar. In viervoud alle pagina's van het huurcontract paraferen en de laatste ondertekenen en we stonden weer buiten. Stelde an sich weinig voor, maar toch: nu zijn we wel officieel huurder van een hartstikke leuk appartement in hartje Hasselt. Iets waar wij heel blij van worden, hoor!!

Eigenlijk wisten we na ons bezoek van gisterochtend al dat dát Caspers nieuwe basisschool zou worden, maar we hadden nog een afspraak staan voor gistermiddag bij een andere. Hoewel we ook daar zeer vriendelijk ontvangen zijn, was voor ons alledrie zonder overleg al duidelijk dat dit niet de school zou zijn waar Casper volgend jaar heen gaat. Toch was het leuk om er een kijkje te nemen. En grappig was het, om te merken dat ondanks dat het onderwijs in België en Nederland best heel veel verschilt, er ook veel overeenkomsten zijn. 

Twee grote, praktische stappen verder dus, in ons hele emigratieproces. Heel fijn dat ze weer gerealiseerd zijn. 

Klink ik euforisch? Of zou ik het moeten zijn? Als ik de mensen mag geloven in onze omgeving, zijn wij ontzéttend stoer, is dit een práchtige uitdaging en loop ik waarschijnlijk de héle dag met een gróte (inwendige) glimlach rond. Let vooral ook op alle klemtonen;)

Wel, ik kan je vertellen dat dát niet zo is. Ik vraag me ook af of dat zo zou horen, maar eerlijk gezegd denk ik van niet. Dit is niet een soort onbezonnen avontuur waar wij ons zomaar in storten en waardoor je de hele dag in een soort constante staat van hiep-hiep-hoera verkeert. 

Ja, ik vind ons ook stoer. Ik ben trots, ik vind het een prachtige uitdaging en inderdaad, inwendig zit wel heel vaak een blij gevoel. Maar heus niet altijd. Er horen ook slapeloze nachten bij, twijfels of we het goede doen, of we gelukkig worden. Stress omdat er zoveel tegelijk en in korte tijd geregeld moet worden. Spanning of we ons huis wel zullen verkopen. Van al die dingen hebben Antoine en ik in meer of mindere mate weleens last. Gelukkig wel om de beurt tot nu toe, zodat de een de ander altijd weer op kan peppen. Daar zijn we soulmates voor tenslotte!

We kunnen niet meer terug en natuurlijk willen we dat ook niet, schreef ik hierboven. Welke gevoelens deze emigratie nog allemaal teweeg zal brengen, voor Antoine en mij staat 1 ding vast: wij horen in België! 

"Home is where the heart is" en ons Vlaamse hart gaat maar van 1 land sneller kloppen. Het is boven alles práchtig dat wij de kans krijgen om in dat prachtige land te komen wonen! Of laat ik het anders zeggen: dat WIJ de kans gecreëerd hebben om in België te gaan wonen; because life's what you make it!

Grote zaken in kleine stapjes

Zo'n 10 dagen zijn er verstreken sinds de dag dat onze emigratie definitief werd door dat ene telefoontje in het donkere portaal van ons mogelijk nieuwe appartement. 10 dagen waarin op de een of ander manier toch wel alles in een ander daglicht stond, maar het leven ook doodnormaal doorging. De eerste 10 dagen van de laatste 5 maanden dat we in Nederland wonen.

Ongelooflijk veel moet er gebeuren. Dingen waarvan je al maanden weet dat ze geregeld moeten worden bij een eventuele emigratie, maar die je niet doet zolang je niks zeker weet. Antoine vergeleek het al met een rij dominostenen; door het telefoontje is de eerste steen aangetikt en nu gaat het balletje rollen. Of lieverd gezegd; de rij gaat vallen.

Intussen is de makelaar geweest om een waardebepaling te doen voor ons huis in Arnhem. Rijk zullen we er niet van worden, maar met een beetje geluk houden we in elk geval geen restschuld over. Iets wat niet evident is in deze tijd, dus eigenlijk heel fijn nieuws. Bovendien verwacht de makelaar het huis in 3-6 maanden te kunnen verkopen. Ook een heel mooie termijn.

Of we daarna een dak boven ons hoofd hebben, weten we nog niet. Een appartement huren in Hasselt is (voor ons) een verhaal apart. Geen idee eigenlijk hoe het in Nederland gaat, maar zoals de procedure nu gaat, hebben we nog nooit gehoord. 

Eerst viel ons al op dat we het appartement vrij mochten bezichtigen door de sleutel bij de makelaar op te halen. Dat zou in Nederland echt nooit op die manier gebeuren. Toen we aangegeven hadden dat we het appartement wilden huren, werd ons opgedragen langs te komen met een heel aantal gegevens. 

Daar gingen we, Antoine en ik, afgelopen vrijdag. Met dank aan mijn leidinggevende die me er een dagje vrij voor gaf. Waar we nog dachten dat we ruim 300 km moesten rijden om alleen wat papieren af te geven, bleek dat we uitgebreid bevraagd werden over ons werk, ons salaris en onze motieven om naar Hasselt te komen. Het leek wel een sollicitatiegesprek. 

Tot dan toe kregen we het idee dat men ons bij het makelaarskantoor maar aparte Hollanders vond, maar uiteindelijk ontdooide de medewerkster in de loop van het gesprek, nadat mijn telefoon met Joe Hardy's Lieve Marina als ringtone door de zaak schalde. Daarvan ontdooide ze direct. (Maar dat kan ook toeval zijn geweest 😉). 

Het formulier voor de kandidaatstelling werd ingevuld en ons werd gezegd dat we nu moeten afwachten of de eigenaar van het appartement zijn eigendom aan ons wil verhuren. Dat hopen we dan maar. Niet iedereen weet van ons Vlaamse hart, dus hopelijk schrikt onze nationaliteit hem of haar niet af.

Het volgende dominosteentje dat gaat vallen, is het zoeken naar een school voor Casper. Mocht het gewenste appartement inderdaad ons nieuwe adres worden, dan hebben we 3 scholen in de buurt die een optie zijn. Geen idee of er plaats is en of het goed voelt, maar hopelijk kunnen we die binnenkort bezoeken. 

Hoelang de dominorij is die zal omvallen, weten we eigenlijk niet. Maar ergens komt de dag dat de laatste steen om is. Dat is de dag dat ons nieuwe leven in Hasselt definitief begint. Ik kijk er naar uit. Tot die tijd blijven we gewoon rustig ademhalen, dingen afronden en dingen regelen. 

En vooral genieten en trots zijn. Genieten van alle lieve reacties en van de mooie vooruitzichten. En trots zijn dat we onze droom waarmaken.