Recensie: Joe Hardy ontroert in Theatershow en zorgt aansluitend voor hét ambiancefeest van het jaar

De recensie van het Fanbal van Joe Hardy in 2017 was eigenlijk bedoeld als eenmalig uitstapje in mijn blog. Maar wie had gedacht dat deze tot op de dag van vandaag nog meerdere keren per week gelezen zou worden? Geheel terecht natuurlijk, daar niet van. Joe’s Fanbal mag zeker het hoogtepunt van het jaar 2017 genoemd worden. Echter: terug blijven lezen over een Fanbal van het jaar ervoor, terwijl er inmiddels een nieuw Fanbal heeft plaatsgevonden, dát kan natuurlijk niet. Daarom opnieuw een terugblik. Op het hoogtepunt der hoogtepunten, vandaag in de Labyrinth Club.

Ook aan dit Fanbal ging een lange voorbereiding vooraf. De eerste aankondiging van editie 2018 werd gedaan op 5 augustus, in de tent van Tuilt Feest. Een oorverdovend applaus ging op. Plaats en datum waren daarmee bekend, maar er rustte een grote verantwoordelijkheid op de schouders van het management van Joe. WAT was er nodig om Fanbal 2017 te kunnen overtreffen? WIE was er goed genoeg om in het voorprogramma van het Vlaams Muzikaal Wonder te mogen optreden? 

Aan de fans werd hulp gevraagd en vele suggesties volgden; De Romeo’s, Get Ready, zanger Rinus en vele anderen werden genoemd. Heel fijn, al dat meedenken.... maar laten we eerlijk zijn: eigenlijk komt iedereen toch vooral voor Joe en zijn voltallig orkest...  

Tijdens een groots opgezette persconferentie op 24 september, waar de pers in enorme getale aanwezig was, werd uiteindelijk het affiche van het Fanbal bekend gemaakt. En dat niet alleen; Joe kondigde tevens zijn Theatershow én de lancering van zijn biografie aan en gaf alvast een voorproefje daarvan door het voorlezen van een zeer persoonlijk fragment. En men wist: zondag 9 december kón niet anders dan een prachtige dag worden.

En een prachtige dag, dát werd het. Van de eerste noot bij de Theatershow tot de laatste tonen op het Fanbal. Van de fijnzinnige klanken van Iwein Jacobs’ accordeon tot de stomende beats van DJ Yves Biza. En steeds daartussenin the one and only Joe Hardy. Schlagerzanger en ambiancemaker, maar ook een gevoelig verhalenverteller die menig traantje weg deed pinken bij de aanwezigen. 

Deze dag werd voor ieder wat wils. Van de fans die de voorkeur gaven aan een wat rustiger setting, tot de jonge honden (van ongeacht welke leeftijd) die juist eens een middagje flink uit hun dak wilden gaan. En steeds was daar Joe om de mensen te ontroeren of juist op te zwepen. Kortom, om ze hoe dan ook een onvergetelijke dag te bezorgen.

Laten we niet uit oog verliezen dat Joe dit niet alleen deed. En dat er zéker gezegd moet worden dat Joe’s voltallige orkest Danny daar een grote rol in speelde. Datzelfde geldt voor TO, net als altijd van onschatbare waarde, vandaag aangevuld met enkele hulprodeo’s. En last but not least alle muzikale omlijsting er omheen: de Joe’ettes mét Joey, DJ Benny Dorm, Iwein Jacobs, Axel Lane en DJ Yves Biza. Allen toppers die de sfeer er inbrachten.

Ik stond erbij en keek ernaar. En wie dacht dat ik het na al die jaren allemaal wel gezien had, heeft het mis. Vandaag was ik wéér overdonderd. 

Joe en Danny, vandaag beseften we eens te meer: dankzij jullie wordt ons leven nooit meer hetzelfde ;) En dat is fantastisch 💕.

Over een Arnhems Meisje in het Regenbooghuis 🏳️‍🌈

Bijna 3 maanden werk ik nu bij Regenbooghuis Limburg. Hoogste tijd om er een blog aan te besteden. Maar hoewel ik me dat al heel lang voorneem, is het nog niet zo evident om daadwerkelijk mijn gedachten op papier te krijgen. Omdat ik niet eenduidig kan zeggen hoe ik de afgelopen maanden heb beleefd. Omdat ik het gevoel heb er pas net te werken, in tegenstelling tot andere werkplekken waar ik na 3 maanden echt wel het gevoel had een beetje gesetteld te zijn. Omdat ik bang ben de verkeerde woorden te gebruiken, misschien?

Vast staat wél dat een item over mijn werk in het Regenbooghuis absoluut past in mijn blog. En hier kan ik wel duidelijk zeggen waarom ik dat vind: omdat ik trots ben op het werk dat ik doe!

Tussen het moment waarop ik wist dat ik de job kreeg en het moment van de daadwerkelijke start, zat een week of 6. Naast blijdschap, trotsheid en verwondering dat men MIJ had gekozen voor de job, voelde ik ook wel twijfels. 

Zet mij voor een klas en ik leg het naamwoordelijk gezegde uit, ongeacht op welke school. Maar van deze baan wist ik niet wat te verwachten. Wist ik al wel genoeg van de context om er in te werken? Nee, absoluut niet, maar zou ik me die snel genoeg eigen kunnen maken? En hoe zou het zijn, als hetero cisvrouw in de holebi- en T-gemeenschap? Zou er wel een match zijn? Zou ik geen stomme of kwetsende dingen zeggen? Zou men mij in de Regenbooggemeenschap niet zien als buitenstaander en zich afvragen of ik wel de juiste persoon ben om het Gelijke Kansenbeleid op te volgen? Vragen die heel lang hebben gespeeld, soms nog spelen en misschien nooit eenduidig te beantwoorden zullen zijn.

Er zijn echter 2 belangrijke zaken die maken dat ik op dit moment kan zeggen dat ik een toffe job heb, waar ik mij steeds meer als een vis in het water voel. Het eerste is, dat waar ik ook kom en wie ik ook ontmoet, van de eerste uitnodiging om naar een tentoonstelling in Tongeren te komen, tot op de dag van vandaag, iedereen zo ontzettend aardig is, behulpzaam ook, en geïnteresseerd. 

Wie mij iets beter kent en weet hoe het ging op mijn werk in Maastricht, vlak na onze emigratie, weet dat ik daar ontzettend opgelucht en dankbaar voor ben. Omdat ik als geen ander heb ervaren hoe het ook kan zijn als je start in een heel nieuwe omgeving, na 18 jaar op dezelfde plek gewerkt te hebben. 

Maar dat is een persoonlijke reden voor mij. De andere reden waarom ik mij in deze baan wil vastbijten en meer dan het beste van mezelf wil geven, heeft te maken met de maatschappij. De maatschappij die tolerant lijkt, maar het helaas nog lang niet is. Dat is me de afgelopen maanden al heel vaak pijnlijk duidelijk geworden. 

Toen ik de column las van Stijn (“Freek”, stijnzijn.com), die zijn focus volledig gelegd had op het redden van een jonge ekster en in zijn goedheid om een doos voor dit diertje te zoeken een café binnenstapte en daar geconfronteerd werd met gefluister over zijn geaardheid. 

Toen ik las over het homokoppel dat afgelopen week in Gent te maken kreeg met een ernstig geval van gaybashing. 

Toen ik tegenover de ouders van een transman zat, die vertelden over de zelfdoding van hun zoon. Enzovoort, enzovoort. 

Mijn baan is meer dan nodig, helaas. En het is niet dat ik als hetero-vrouw, die zelf nooit in deze situaties geweest is of zal zijn, mij niet in kan zetten om dit soort situaties in de toekomst te voorkomen. In MOET zetten en in WIL zetten. 

Ik ben nog lang niet goed genoeg thuis in mijn werk, ik leer nog elke dag. Er zullen nog veel momenten zijn waarop ik niet weet hoe ik in deze context het best kan reageren. Welke woorden ik moet vinden. Wat een juist voorstel of besluit is. Maar ik ga ervoor. Men heeft mij het vertrouwen gegeven om deze job te doen en dus ga ik die met mijn hele ziel en zaligheid zo goed mogelijk uitvoeren!

En zo kwam hij er dan toch, een blog over het Arnhemse Meisje in het Regenbooghuis. Een vrij serieuze dit keer en dat is oké. Wie weet is de volgende weer wat luchtiger. Over Nederlandse bankkaarten in Belgische winkels, over de Hollandset van Vlaams Muzikaal wonder Joe Hardy, of over hilarische aannames van mensen die zich laten misleiden door mijn nimmer afnemende Nederlandse tongval. 

We gaan het zien.....er zijn zoveel dingen waar ik als Nederlandse in België nog steeds tegenaan loop, of mij over verbaas, of die mij plezier doen.....Never a dull moment, zullen we maar zeggen. Belangrijkste is dat ik nu in mijn werk ook mijn steentje bij kan dragen in het land waar ik van hou. En dat geeft sowieso een goed gevoel!

Over de rol van Sociale Media

Al sinds vorige week doe ik mijn best om mij afzijdig te houden van de publieke opinie in Nederland naar aanleiding van het examendrama op de school in Maastricht, waar ondertussen iedereen van gehoord heeft en waarvan de meeste mensen wel weten dat ik getrouwd ben met een werknemer van deze school.

Ik doe dit in de 1e plaats omdat ik er inhoudelijk niks over wil zeggen, om discreet te zijn en omdat er eigenlijk niemand op mijn mening zit te wachten.

Ik doe dit ook, omdat ik de massale woede en ontreddering bij de examenkandidaten en hun ouders begrijp. Ik heb zelfs begrip voor de manier waarop een (kleine) groep mensen dit uit, hoewel dit niet mijn manier is en het met name verbaal naar mijn mening soms ook grenzen overschrijdt. Maar nogmaals, ik heb daar begrip voor. 

Toch kan ik het niet laten om mijn hart een beetje te luchten. 

20 jaar lang was ik docente Nederlands en leerde ik de leerlingen in mijn lessen “mediawijsheid” aan; het verstandig omgaan met sociale media. Ik leerde ze dat je na moet denken over wat je wilt delen, hoe verregaand een post op sociale media kan gaan, zelfs jaren later nog. Hoe funest het kan zijn om anderen via sociale media op een onheuse manier te benaderen en nog veel meer. Nooit gedacht dat er ooit een situatie zou zijn waarin de consequenties van alles maar roepen op sociale media nog eens zo dichtbij kwam.

Want echt, iedereen van Roodeschool tot Vlissingen, of het nu de bakker, een econoom, of een hondentrimster is,  lijkt een mening te hebben over wat er in Maastricht aan de hand is en vooral wat er moet gebeuren met de mensen die in hun ogen schuldig zijn. Mensen die nog nooit van deze school in Maastricht hadden gehoord, niet weten wat een PTA is, niet weten hoe de procedure rondom examens is geregeld, vertellen nu opeens luid en duidelijk wat er moet gebeuren met “de schoften” die dit veroorzaakt hebben.

1) als het zo makkelijk was om te zeggen waar dit fout is gegaan, dan was het vast niet zo ver gekomen 

2) iedereen over één kam scheren is nooit verstandig 

3) ongenuanceerd allerlei dingen roepen, die door andere mensen dan weer als waarheid kunnen worden opgevat, maakt het drama alleen maar groter. 

En 4) de verantwoordelijken die de consequenties er écht wel van zullen ondervinden, nadat dit onderzocht is, misschien zelfs wel als ze niet eens direct betrokken zijn, zijn ook gewoon mensen met familie, met een gezin, met kinderen. Die ook alles kunnen lezen wat er over hun partner, vader of moeder, enzovoort wordt verteld. Daar al eens bij nagedacht?!?

Nogmaals, geloof maar dat ik ook wel zie hoe groot dit drama is. En daarom ook begrip heb voor alle boosheid van de direct betrokkenen,  zelfs voor de manier waarop sommigen dit verbaal en soms fysiek uiten.

Maar alsjeblieft....het zou zo verstandig zijn als de rest van het land zich er gewoon buiten hield. Niet in de laatste plaats, omdat het merendeel van wat ik lees, nergens op gebaseerd is, maar nu wel zwart op wit staat. 

Gelukkig heb ik veel contacten in het onderwijs. Praat nog eens met je leerlingen over sociale media. Het kan heel leuk zijn, Facebook, Twitter, Instagram en wat niet meer. Maar aan de andere kant ook net zo verwoestend. Laten we er verstandig met zijn allen mee omgaan en het drama niet nog groter maken dan het is.

Over de buitenkant en de binnenkant. En dat schijn soms bedriegt.

Ik ben er aan begonnen, mijn nieuwe blog. Of ik hem ook daadwerkelijk post, weet ik nog niet. In de statistieken zie ik dat er elke dag op mijn blog gekeken wordt vanuit veel verschillende landen en naar verschillende posts. (Die van Joe doet het nog steeds het beste qua views, maar dat is ook geheel terecht 😉). Wat ik ermee zeggen wil; dat zou kunnen betekenen dat mensen toch wel geïnteresseerd zijn, of op zijn minst nieuwsgierig, naar het wel en wee van een Arnhems Meisje in Hasselt en haar gezin. 

Aan de andere kant: als ik schrijf wat me op dit moment het meeste bezighoudt in mijn hoofd (niet de praktische, dagelijkse dingetjes), dan kan ik me ook voorstellen dat het meer van hetzelfde is en mensen zich afvragen of ik nu nog steeds moet zagen over hetzelfde onderwerp.....

Maar vooruit, voor een groot deel is mijn blog ook bedoeld als dagboek voor mezelf en om later, als we grijs en bejaard in een “home” wonen (zou dat in Gent of Hasselt zijn?!), terug te kijken op ons hele emigratie-avontuur en vast te kunnen stellen dat het het allemaal waard is geweest. Want dat geloof ik nog steeds. Dat het “het” allemaal waard is. Al is dat “het” waarschijnlijk moeilijk te begrijpen voor anderen.

Bijna twee jaar wonen we nu in Hasselt. Dat is al best een tijd. Hoewel we af en toe nog tegen nieuwe dingen aanlopen (de aanvraag om straks te mogen stemmen, de keuze voor een middelbare school voor Casper die hier heel anders verloopt dan in Nederland, enzovoort), is twee jaar echt wel lang genoeg om je leven op de rit te krijgen, praktische zaken te regelen en een conclusie te trekken of je beter wél of beter níet had kunnen emigreren. Wel, voor ons is de conclusie absoluut dat we op onze plek zijn in België en gelukkig dus de keuze hebben gemaakt om alle schepen achter ons te verbranden en ervoor te gaan. Terug naar Nederland gaan we dan ook zeker niet meer.

Dat “het” waar ik hierboven over sprak en wat het na twee jaar voor mij nog steeds lastig maakt, heeft absoluut meer te maken met mezelf en mijn karakter.

Er zijn mensen die ons “stoer” vinden, omdat wij deze stap genomen hebben. Er zijn mensen die tegen me zeggen dat ze zeker verwacht hadden dat ik uiteindelijk een baan als deze, waar ik volgende week begin, zou vinden, gewoon om wie ik ben en wat ik laat zien. Er zeggen mensen dat ik “inmiddels vrij goed geïntegreerd ben”. Ik hoor dat mensen er “het volste vertrouwen in hebben” dat het allemaal op zijn pootjes terecht komt. Allemaal lovende woorden, waar ik heel blij mee ben. Die niet gezegd worden, om zomaar iets liefs te zeggen, maar omdat mensen ons kennen, van een afstand meekijken en meeleven en zien wat we gedaan hebben en waar we nu staan. Zowel in ons privéleven als op werkgebied.

Wat echter maar weinig mensen weten, is dat achter mijn lach, spontaniteit en zelfverzekerdheid iemand schuilgaat die moeite heeft met veranderingen, die niet zo makkelijk een praatje aanknoopt met mensen die ze nog niet zo goed kent, die dingen moeilijk kan relativeren en van zich afzetten. Die zich van tevoren enorm zorgen kan maken over hoe dingen die nieuw zijn zullen gaan. Pas op hè, als het nieuwe eenmaal mijn comfort zone is geworden, dan heb ik daar nog weinig last van. Dan weet ik hoe dingen gaan, weet ik van mezelf dat ik het kan en dan gá ik er ook voor. Maar voor die tijd niets van dat alles.

Volgende week begin ik aan mijn nieuwe job. Alweer, voor mijn gevoel . En hoe blij ik ook ben met deze baan, hoe zeer ik ook erin wil vliegen en dit ook zeker ga doen, op dit moment is het toch weer heel erg spannend. Ondanks dat ik al wat mensen bij het Regenbooghuis heb ontmoet, die me een zeer warm en gastvrij welkom hebben gegeven, voel ik toch weer een misselijkmakende spanning vlak onder mijn hart, hetzelfde als op de dag voor ik bij UCLL begon (waar ik 10 sept ‘17 een blog over schreef), in Eindhoven begon en in Maastricht begon. 

Vier keer in minder dan twee jaar tijd beginnen aan een nieuwe baan is niet evident voor iemand als ik, die daarvoor 18 jaar op dezelfde plek werkte. Of het inmiddels niet went, starten op een nieuwe plek?! Misschien is dat zo bij anderen, maar bij mij went er helaas weinig op dit vlak. Ik ervaar ondanks blijdschap en trots op dit moment vooral weer een enorme drempel. 

Gisteren las ik de spreuk “Kijk niet teveel achterom, die kant ga je toch niet op”. Wijze woorden. Helaas zijn gevoel en verstand iets totaal anders. Mijn verstand weet dat ook wel. Mijn gevoel is echter op zulke momenten vaak: "Was dit het nu echt allemaal waard? Was je niet beter in Nederland gebleven?” Op mijn werk in Nederland wist ik precies wat ik op dit moment aan het doen was en met wie.
Ik schaam me daar dan voor, tenslotte zijn we dit hele avontuur uit vrije wil aangegaan én zijn we al twee jaar onderweg. Welk “recht” heb ik dus eigenlijk om er nog steeds over te zagen en er wéér een blog aan te wijden? En hoe erg zijn mijn "worstelingen" eigenlijk, vergeleken met waar andere mensen mee moeten dealen? Ik kan 1001 dingen noemen die véél erger zijn, maar toch zit ik mezelf nu even in de weg met mijn eigen struggles.

Er bestaan vast ook spreuken die iets zeggen over dat het juist sterk is om je kwetsbaarheid te laten zien. Zo moet ik deze blog dan maar beschouwen. Tenslotte hoef ik voor niemand de schijn op te houden én is niemand verplicht om dit te lezen;)....

Ik hoorde van een toekomstig collega van het Regenbooghuis dat hij mijn blog gelezen had en hoopte dat ik misschien al over het Regenbooghuis geschreven had. Dat ga ik zéker een volgende keer doen, als het Regenbooghuis mijn comfort zone is geworden en de regenboogfamilie ook als de mijne voelt. En ik ga er alles aan doen om dat snel voor elkaar te krijgen, want ik weet ook dat ik nu eenmaal ben zoals ik ben, dat er niks anders op zit dan door dit gevoel te gaan en dat ik me over een maandje alweer heel anders voel. 

Tot die tijd hou ik mezelf datgene voor dat mij de afgelopen 2 jaar geholpen heeft, vul er maar één in: blijven gaan, life's what you make it en luck is an attitude 👊!!

Ter herinnering aan een heel bijzonder iemand

Afgelopen zondag overleed een fantastische vrouw. Mijn schoonmoeder.

Over schoonmoeders bestaan veel clichés. Ik herken ze niet. Ze komen er op neer dat het voor een moeder lastig schijnt te zijn om haar zoon te zien met een vriendin. En dat de relatie met de schoondochter daarom niet goed zou zijn en nooit zou kunnen worden. Wat ik daar van moet geloven weet ik niet. Maar de relatie met míjn schoonmoeder was vanaf dag één perfect.

Het viel me op dat op de dag dat zij overleed, de pagina van mijn blog veelvuldig bezocht werd. Dat kan toeval zijn, maar misschien was er een relatie. Misschien waren mensen benieuwd of ik een blog zou schrijven naar aanleiding van het overlijden van mijn schoonmoeder. Eigenlijk was er geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Dit verlies is persoonlijk en intiem. Te verdrietig om met de buitenwereld te delen. Ik voel totaal niet de behoefte om aan wie dan ook uit te leggen hoe dit gegaan is, hoe het is om een overlijden van een zeer dichtbij en dierbaar iemand mee te maken, terwijl je in het buitenland woont. Eerlijk gezegd vraag ik me ook af wie daar op zit te wachten, anders dan uit nieuwsgierigheid. Misplaatste nieuwsgierigheid.

Maar toch, luisterend naar de muziek die straks op de uitvaart gespeeld wordt, voel ik de behoefte om als eerbetoon wél een blog aan haar te wijden. Om te vertellen over haar leven. En haar in míjn leven. 

Afgelopen donderdag waren Antoine en ik 22 jaar samen. 22 jaar is langer dan mijn halve leven. 22 jaar was zij als een moeder voor mij. En meer dan dat. Zij was niet áls een moeder voor mij, ze voelde als mijn moeder. Zoveel respect voor deze vrouw, vanaf het eerste moment dat ik haar leerde kennen, tot aan het afscheid toe. Omdat ze een humor bezat die de mijne was. Omdat ze nuchter was en dingen in perspectief kon plaatsen. Omdat zij belangstellend was en meelevend, maar zich nooit bemoeide met de keuzes die haar kinderen maakten. Als we gelukkig waren, was zij dat ook. Omdat zij in de 8 jaar dat ze ziek is geweest, de sterkste van ons allemaal was. Een voorbeeld voor haar naasten. Om niet op te geven, door te gaan, er het beste van te maken. Zonder te klagen. Zonder in een slachtofferrol te gaan zitten. En altijd met de nodige humor. Zij was en is voor mij absoluut mijn grootste inspiratie.

Op een dag in februari 2016 gingen we enigszins nerveus naar mijn schoonouders toe, om te vertellen dat we zouden gaan emigreren. We zouden het begrijpen, als ze er niet om zouden staan te juichen. En hoewel ze er inderdaad niet om stonden te springen, was wel direct duidelijk dat ze ook hier onze keus respecteerden. En blij voor óns waren. Direct nadat we weer naar huis reden, kreeg ik van haar een appje: “Ik ben er al aan gewend, hoor! Ik vind het heel leuk voor jullie.” Zo was ze. En vanaf toen leerde ze FaceTimen, zodat ze met Casper contact kon houden. Vroeger pasten ze op Casper op dagen dat wij moesten werken, in Hasselt was ze er via FaceTime voor Casper op de dagen dat hij alleen uit school kwam. We hadden enkele keren per week contact via Whatsapp over totaal onbelangrijke, zotte zaken. Appjes die nu nog waardevoller zijn. En die ik nu al mis. Ze had me vast vandaag al verteld wat ze vandaag gingen eten. Of ik een bepaalde serie ook had gezien. Wie er op bezoek kwam. Dat ze een bepaalde CD keihard zou aanzetten, omdat mijn schoonvader die er niet van hield, er toch niet was. En dan een hoop smileys erachter.

En nu is het stil. Ik kan gewoonweg niet geloven dat uitgerekend zij er niet meer is. Ik ben ontzettend verdrietig. Tegelijkertijd weet ik dat ze niet anders zou willen dan dat we doorgaan met ons leven. Een leven waar zij in mijn geval 22 jaar deel van heeft uitgemaakt en mij in die tijd zoveel warmte en liefde gegeven heeft op een manier die ik niet kende. Hoe graag had ik nog heel veel herinneringen met haar erbij gemaakt. Maar hoeveel mooie herinneringen heeft zij ons ook al gegeven. Niets dan respect voor deze vrouw.

En zo schreef ik dan toch nog een blog. Een ode aan mijn inspirerende, humorvolle, zotte en moedige schoonmoeder. Ik ga haar nooit vergeten.

Over een Arnhems Meisje en het Limburgsymbool

Het is alweer even geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Meer precies vanaf 10 december, de dag van het Fanbal van Joe Hardy in de Ethias Arena. Wie echter denkt dat het lezen van mijn blog stil ligt als ik niet schrijf, heeft het mis. Mijn laatste blog, de recensie dus, wordt nog ELKE dag gelezen, zie ik in de statistieken. Ruim 3200 unieke views. Fantastisch. Leuk voor mij, maar ook voor de grote schlagerzanger. Die verdient het absoluut ook 🤘🤘🤘

Of er niks gebeurd is in de tussentijd? Echt wel! Meer dan me lief is soms. Niet dat een saai leven nou zo geweldig is, maar dat we ruim anderhalf jaar na onze emigratie nog steeds in een rollercoaster zitten, hoeft van mij nou ook weer niet. En toch is het zo. Een rollercoaster is soms leuk (op een kermis hou ik er niet van, maar niettemin zijn er mensen genoeg die er voor hun plezier in gaan) en soms ook niet. In figuurlijke zin wordt “rollercoaster” vaak gebruikt bij een leven waarin hoogtepunten en diepe dalen zich in razend tempo afwisselen. Nogal vaak zoals ons leven dus.

Dat maakt dat ik niet zo’n zin had de afgelopen weken om te schrijven. Op werkgebied zit ik weer in onzekerheid en het is ook alles behalve gemakkelijk om in een ander land te wonen, als in Nederland een heel dierbaar, heel dichtbij familielid niet lang meer te leven heeft. Mensen die me kennen uit het “echte” leven, weten wel waar ik mee worstel. In mijn blog hierover schrijven, daar heb ik niet zo’n behoefte aan op dit moment.

Maar hé, nu is er toch wel écht leuk nieuws dat het delen wel waard is! Iets dat me niet zou zijn overkomen, als ik niet geëmigreerd was naar Belgisch Limburg! En FIER dat ik er op ben!

Op Facebook is een pagina genaamd Limburgsymbool. Elke 2 weken is een bekende of iets minder bekende Limburger hier gasthoofdredacteur van en gunt hij/zij de volgers een kijkje in zijn/haar Limburgse leven. Dit alles uiteraard om het leven in onze mooie provincie en de mooie plekken en activiteiten die de provincie heeft, in de kijker te zetten.

En guess what?? Van 16 tot 29 maart ben ik gasthoofdredacteur!! Ik ja, het Arnhems Meisje in Hasselt! Whoop whoop!! Waarom? In de eerste plaats omdat ik ook een fiere Limburgse ben inmiddels. Daarnaast omdat het misschien best leuk is voor de Limburg minnende Facebookgebruikers, om hen een kijkje te gunnen in het leven van een “nieuwe Limburgse”. 

Ik zeg: liken allemaal die pagina! En hou ‘m zeker vanaf 16 maart in de gaten! 

Zoals gezegd: een rollercoaster zou geen rollercoaster zijn, als je naast dieptepunten niet ook hoogtepunten had. Wel, dit is overduidelijk één van de hoogtepunten in het leven van een Arnhems Meisje in Hasselt. En ik ga ze graag met jullie delen. Tot ziens op Facebook binnenkort!

https://www.facebook.com/limburgsymbool/?fref=ts