And we're gonna be alright
Dry your tears and hold tight
Can't you tell? I got news for you
Sun is shining and so are you
Het refrein uit het nummer van Axwell Ingrosso, Sun is shining.
De zon scheen die dag net zo uitbundig als vandaag. 24 februari 2016, een woensdag was het. Vandaag 3 jaar geleden. Ik had vakantie, regio Zuid niet, dus Casper moest naar school en Antoine moest werken. ‘s Ochtends althans, want ‘s middags hadden we grote plannen.
Al een hele tijd zat Antoine in een sollicitatieprocedure en niet zomaar één. Sterker nog; een sollicitatieprocedure die ons hele leven op zijn kop zou kunnen zetten. Want als hij die baan zou krijgen, zouden we gaan emigreren naar België. Kreeg hij ‘m niet, dan waren we terug bij af. En het was al vaker gebeurd in de maanden ervoor dat we dachten eindelijk naar België te kunnen verhuizen, maar een baan op het laatste moment niet doorging.
Daarom was het zenuwslopend, dat wachten, juist omdat er zoveel vanaf hing. En het duurde en duurde maar, die procedure. Ondertussen was ik al maanden aan het rondkijken op Immoweb, op zoek naar woonruimte. Want stel je voor: van de ene op de andere dag zou het licht op groen kunnen komen te staan. En dan wil je ook ergens wonen hè;)
Ons huidige huis had ik al een tijdje op het oog, het was zelfs al in prijs verlaagd. Hoewel ik een beetje bijgelovig ben (lees in dit geval: als we zouden gaan kijken, terwijl we niet wisten of we zouden gaan emigreren, kón dat in mijn ogen weleens betekenen dat het allemaal niet door zou gaan), had ik ook wel het gevoel dat we in elk geval moesten laten blijken dat we geïnteresseerd waren in dit huis.
Dus....ondanks dat we niet wisten of Antoine de baan zou krijgen, maakten we een afspraak voor een bezichtiging, hier in Hasselt. Op die 24e februari dus. Vandaag 3 jaar geleden. Net zo’n stralende dag als vandaag.
We haalden de sleutel bij de makelaar (voor ons heel bijzonder, want in Nederland ga je echt niet alleen naar een pand kijken), liepen naar het pand, kwamen aan op de 3e verdieping en daar stonden we dan. Totaal in het donker, want het lichtknopje konden we niet zo snel vinden.
En toen ging Antoines GSM. En terwijl ik probeerde het sleutelgat te vinden, hoorde hij aan de andere kant van de lijn dat hij de baan gekregen had. Op exact hetzelfde moment als dat ik de deur opendeed. Van de donkere hal stapten wij onze nieuwe woonkamer binnen, badend in het zonlicht. Exact zoals nu, dit schrijvend op de bank in diezelfde woonkamer, badend in de zon.
We pakten elkaar vast en beseften, of eigenlijk nog niet, dat we net een heel belangrijke stap hadden gezet. Niet van de donkere hal naar de zonnige woonkamer, maar van al onze zekerheden in Nederland, naar het grote, onbekende avontuur in België. Echt, ik weet nog zo goed hoe dat voelde.
De volgende dag reed ik naar winkelcentrum Kronenburg in Arnhem, omdat ik opeens sterk de behoefte had om iets “normaals” te doen, als een houvast ofzo. Dus gewoon boodschappen doen alsof er niets aan de hand was. Alsof het gewoon voorjaarsvakantie was en ik een dagje ging shoppen. Dat nummer van Axwell Ingrosso was toen op de radio. Als ik het nu nog hoor, voel ik me weer exact zoals 3 jaar geleden. Muziek kan herinneringen zo sterk terugbrengen!
Al de hele dag denk ik terug aan die 24e februari, vandaag 3 jaar geleden. De zon schijnt weer net zo fel als toen. Er is veel gebeurd in de tussentijd. Blijdschap en verdriet van dingen die ook gebeurd zouden zijn als we in Nederland waren gebleven. Maar ook blijdschap en verdriet veroorzaakt júíst doordat we deze stap gezet hebben.
Of ik gelukkiger ben in België? Na bijna 3 jaar hier te wonen denk ik niet dat we echt veel gelukkiger zijn. Of constant in een soort hiep hiep hoera stemming zijn, alleen om het feit dat we in België wonen. Ook in Nederland was ons motto “Life’s what you make it”, hadden we het fijn en probeerden we het beste uit ons leven te halen.
Maar trots ben ik wel en ook heel vaak verwonderd. Dan denk ik:”Zie mij nu eens!” Omdat het eigenlijk totaal niet bij me past, dat wat we gedaan hebben. En ik ook nooit had kunnen denken dat mijn leven zou zijn zoals het nu is. In een ander land, met een heel andere job dan die ik al die tijd als leerkracht had Nederland. Maar die mij zoveel moois heeft gebracht en mij al zoveel geleerd heeft, ook over mezelf.
Zo zie je maar, waar je ook bent, de zon die schijnt is overal dezelfde. Maar schijnt hij niet, onthoud dan: if it never rains, then we’ll never grow.
