donderdag 30 april 2015

Hoe ons huwelijk in Gent zorgde voor een flow in ons Vlaamse leven!

30 april. De eerste associatie voor de meeste Nederlanders is nog steeds "Koninginnedag". En daarna het besef dat op 30 april 2013 koningin Beatrix afstand deed van de troon en er daarmee een einde kwam aan 65 jaar Koninginnedag. Dat maakt 30 april 2013 eigenlijk best bijzonder.
Maar niet zo bijzonder als wat deze dag voor ons betekent. Want het is de dag waarop wij getrouwd zijn op Belgisch grondgebied. De dag waarop ons Vlaamse leven in een stroomversnelling kwam en naar een hoger level werd getild.

Hoe begon het ook alweer? Lang verhaal kort: we wilden graag onze huwelijksgeloften hernieuwen in secondhometown Gent. We waren al heel ver in de voorbereidingen met de schepen van burgerzaken van de stad Gent. Tot de dag kwam dat er een nieuw College werd geïnstalleerd en de opvolgster van bovengenoemde schepen ons vertelde dat ze geen rent-a-priest wilde zijn.
We waren ongelooflijk teleurgesteld. Wat voor ons enorm veel zou betekenen, werd van tafel geveegd als iets goedkoops; een lolletje met een hoog Las Vegas showgehalte.
Haar goed recht, begrijp me niet verkeerd. Maar voor ons was dit minstens zo serieus als ons eerste huwelijk in 2002. En haar "nee" betekende dat we terug bij af waren, verder verwijderd van onze wens dan ooit. We hadden eigenlijk geen idee wat we nog konden doen om deze wens te realiseren.

Maar.....toen kwam die zaterdagavond in Arnhem, op de bank met Het Laatste Nieuws. Het paginabrede thema trouwen en alles wat daarbij komt kijken. En helemaal onderin een klein stukje tekst over de Vliegende Pastoors en hun alternatieve ceremonie. 



En zo is het gekomen. Deze Vliegende Pastoors zorgden ervoor dat wij alsnog een prachtige huwelijksdag konden beleven in Gent. En elke keer als ik langs het stadhuis loop, denk ik bij mezelf: "Wat een geluk toch, dat de schepen geen rent-a-priest wilde zijn! We hadden vast niet zo'n mooie dag beleefd als met de Vliegende Pastoors."


Maar hoe komt het nu, dat dankzij de Vliegende Pastoors ons Vlaamse leven naar een hoger level werd getild? Ja zelfs, dat dit huwelijk op 30 april in Zoale Madeleine van Brasserie Bridge toch wel de opmaat is geweest naar waar wij nu staan? Aan de vooravond van een emigratie?
Wel, dat komt omdat Antoine en ik als soulmates op ons best zijn als we een gezamenlijk plan hebben. Een plan dat moet voldoen aan de volgende criteria: 1) het moet met België te maken hebben, 2) het moet echt iets van ons tweeën zijn, 3) we moeten er een tijdje mee bezig kunnen zijn en ergens naartoe kunnen leven, 4) het plan moet passen in onze motto's : "Life's what you make it" en "Luck is an attitude" en 5) het mag niet te alledaags zijn, zodat we er trots op kunnen zijn dat we er voor gaan.

Geloof me, ons huwelijk in Gent was zo'n plan. Er zijn momenten geweest dat we dachten dat het niet zou lukken. Maar het is de mooiste dag uit ons Vlaamse leven geworden.

Daarna hadden we een nieuw plan: een appartement in Gent. Dit plan voldeed ook weer aan alle bovengenoemde criteria. En op dit moment leven we middenin dat plan en zijn we trots op en blij met ons appartement in de Koningstraat.
En ja....dan kan een gevolg niet uitblijven hè. Al wisten we niet precies wat het gevolg zou zijn, toen we de sleutel kregen van dit appartement; we wisten toen al wel zeker dat het avontuur niet na een jaar zou stoppen, dat we de sleutel zouden inleveren en weer doodleuk fulltime in Arnhem zouden gaan wonen.

En zo zijn we aangekomen bij het punt waar we nu staan. Eén baan (oké, liever twee!) zijn we verwijderd van een definitieve emigratie naar het land dat we zó graag zien. Of het lukt, daar heb ik al eerder iets over geschreven. Dat moeten we afwachten en ondertussen ons hoofd koel houden en de moed niet verliezen. We gaan ervoor en het zou maar zo kunnen dat het snel gaat gebeuren. En zo niet, dan proberen we het in de loop van komend schooljaar opnieuw. We willen er best een tijdje mee bezig zijn, hoor. Dit plan hoeft écht niet van de ene op de andere dag gerealiseerd te zijn. Want het ermee bezig zijn maakt dat ons leven op dit moment allesbehalve saai of doorsnee is!

Dat dit ons grootste plan ooit is, staat vast. Ik zou even niet weten wat een emigratie nog kan overtreffen. Maar wat ook vaststaat: dat ons huwelijk in Gent ervoor gezorgd heeft dat wij het gevoel kregen dat we een basis hebben in België. Dat het er vanaf toen echt toe is gaan doen. Dat toen het gelukt was om te trouwen in Gent, wat ons tot op de dag van vandaag een trots en blij gevoel geeft, we voelden dat er meer mogelijk was.
Dat gevoel hebben wij niet gekregen van de schepen, maar wél van de Vliegende Pastoors. Zíj hebben ons plan serieus genomen, zíj hebben precies begrepen wat voor ons zo belangrijk aan dit huwelijk was. Ze hebben dit benadrukt bij de ceremonie, vandaag twee jaar geleden, maar in ons hart als de dag van gisteren. Kortom; zíj hebben ons in de flow gebracht die geleid heeft tot waar we nu staan, aan de vooravond van een leven in België.

Laat 30 april 2013 voor de meeste Nederlanders maar de dag van de troonswisseling blijven.
Het is voor ons de dag van ons huwelijk op Belgisch grondgebied. Een dag met een dikke gouden rand. De eerste dag van de rest van ons Vlaamse leven.