woensdag 11 oktober 2017

Over een Arnhems Meisje op haar Belgische werk

Vandaag werk ik een maand op hogeschool UCLL! Wie een maand geleden mijn vorige blog las, weet hoe ik me voelde in de dagen ervoor. Aan de ene kant reuze trots dat ik eindelijk in België aan het werk kon. Aan de andere kant zó gespannen over hoe het zou gaan....
Wat kan er dan veel veranderen in een maand hè. Wat zit ik er dan nu relaxt bij;)!! Want wat is het goed meegevallen, veel beter dan ik ooit gehoopt had. Natuurlijk waren er heel veel lieve mensen die mij van tevoren een hart onder de riem staken en me vertelden dat het heus goed mee zou vallen. Maar met mijn slechte ervaring van vorig jaar nog vers in het geheugen, was het echt niet evident om daar vol zelfvertrouwen naar binnen te stappen op die 11e september.
Terwijl ik nu, slechts 1 maandje verder, elke werkdag met plezier naar binnen stap in het gebouw van de managementopleidingen. En als ik de campus op kom en het bord zie waarop staat: “Welkom bij Hogeschool UC Leuven Limburg. Home of the Moving Minds”, dan ben ik trots dat ik mijzelf nu ook een Moving Mind mag noemen.


Elke dag is een uitdaging, dat wel. Nu ik eenmaal aan het werk ben in het Vlaamse onderwijs, merk ik dat ik echt nog veel te weinig weet van het hele systeem. Zo komen er weleens studenten met vragen over studiepunten opnemen.... Studiepunten ópnemen?! In Nederland kríjg je alleen studiepunten.... Of er belt een moeder met een vraag over het kindergeld. Kindergeld?! Dat loopt in Nederland maar tot 18 jaar, daarna krijg je een studiebeurs....
Een telefoongesprek voeren met een Belg is sowieso een uitdaging op zich voor mij. Nooit heb ik face to face problemen gehad om een Belg te verstaan, maar via de telefoon een gesprek tot een goed einde brengen, is een heel andere tak van sport. Nochtans beantwoord ik op een normale werkdag minstens 15 telefoontjes, dus dit heeft al weleens tot wat verwarring geleid, soms zelfs tot grote hilariteit van de collega’s bij mij op kantoor.
Hilariteit, dat is er ook wanneer er een Hollandergrap gemaakt wordt en dat is toch wel minstens 1 keer per dag. Maar ik hou er van en ben de 1e die er nog een schepje bovenop doet. Omdat de sfeer gewoon goed is en het er eigenlijk, als het er op aankomt, voor mijn collega’s helemaal niet toe doet dat ik uit Nederland kom.

Een maand verder zijn we....en ik kan dus volmondig zeggen dat ik het prima naar mijn zin heb als Moving Mind. Hoe lang de pret van deze vervangingsbaan mag duren, is niet bekend. Maar hé, als je alles opgegeven hebt om je droom te volgen in een nieuw land en als je alle stormen die het eerste emigratiejaar bracht overleefd hebt, dan zeggen zekerheden je niet meer zo veel. Dan leef je in het hier en nu en blijf je gaan.
En in het hier en nu ben ik een tevreden mens...  En dat is een zalig gevoel!