Jawel, de emigratieblog is een feit!

HET IS GELUKT; WE GAAN EMIGREREN!!!

Zoals eerder aangekondigd, zou ik de blog waarin ik kon schrijven dat het zover is, op deze manier beginnen. Voilà, hier is 'ie dan. Verder ben ik heel rustig hoor, echt. Niets van hoe ik me had voorgesteld hoe ik zou reageren is tot nu toe uitgekomen.

Veel te vertellen, maar laat ik me in deze blog toch beperken tot min of meer de hoofdzaken. 

Na een zenuwslopende sollicitatieprocedure waarin ons geduld danig op de proef werd gesteld (ik heb werkelijk nog nooit meegemaakt dat zoiets 3 maanden duurde!), hoorde Antoine afgelopen woensdagmiddag dat hij een nieuwe baan heeft. Aangezien wij al eerder deze boodschap hadden verwacht, hadden we inmiddels een afspraak voor een bezichtiging gemaakt in een appartement van onze smaak. Na even getwijfeld te hebben of we de bezichtiging door zouden laten gaan (tenslotte moeten we er wel 2 uur voor rijden), besloten we om toch maar te gaan kijken.

En daar, in een donker portaal, ging Antoines telefoon. Een bizar moment; hij hoorde dat hij een nieuwe baan had en ik stond te prutsen met de sleutels om binnen te raken. Dat lukte helemaal niet, waardoor we noodgedwongen in het halfdonker stonden te wachten tot het telefoongesprek beëindigd was. Toen het zover was, nam Antoine de sleutels over, opende de deur, een zee van zonlicht kwam ons tegemoet en hij zei:"Ik heb de baan!" Wat bij ons dus gelijkstaat aan:"We gaan emigreren!" 

Ik ging geen potje janken, ik vloog hem niet om de hals, ik voelde geen paniek; we gingen gewoon het appartement bekijken. Zoals gezegd, bizar. Maar eigenlijk ook wel heel leuk dat dát uiteindelijk de plek bleek waar het startsein op groen ging voor onze toekomst.

De plek waar wij onze toekomst in België gaan starten. Tja, dat verdient ook wel even een alinea in deze blog. Het zal niet voor iedereen als een verrassing komen, maar toch zeker voor een aantal mensen wél. Want we gaan weliswaar nog steeds emigreren naar België, maar onze nieuwe woonplaats wordt Hasselt en niet Gent.

Echt; Gent zal altijd, maar dan ook áltijd een heel speciale plek in mijn hart houden. Het zal altijd onze "secondhometown" blijven. Maar....heel eerlijk, nu we hier parttime wonen hebben we ook langzaamaan gemerkt dat we de stad eigenlijk te groot vinden om fulltime te gaan wonen. Zeker met een opgroeiend kind. Tel daarbij op dat ondanks alle sollicitaties in Oost- en West-Vlaanderen die we verstuurd hebben, het niet gelukt is om hier een baan te vinden. Laatstaan twee banen in het onderwijs. En zo groeiden wij langzaam naar het idee toe dat ons plan B (wonen in België en werken in Nederland) misschien wel onze voorkeur kreeg. En dat dit meer kans van slagen had is wel gebleken, want Antoine gaat in Maastricht werken. 

Limburg is een prachtige provincie, Hasselt is net groot genoeg om alle voordelen van de stad te kennen, maar niet de nadelen heeft van een te grote stad en het woon-werkverkeer is prima te doen. Zo werd plan B ons plan A waar we helemaal achter staan.

Nog lang niet iedereen weet dat onze droom werkelijkheid gaat worden, maar de mensen die we het verteld hebben, reageren stuk voor stuk enthousiast. Ze zijn blij voor ons en vinden ons stoer. En van deze reactie van een Hasselaar: "Er is altijd plaats voor fijne mensen in Hasselt. Hasselt is zeer fijn om te wonen. Ook in Maastricht is een heel fijne mentaliteit. Jullie gaan je snel thuisvoelen. Ik ben jullie gids;)!" werden we erg blij. Dit voelde als een zeer warm welkom, terwijl ik nog even huiverig was dat juist de Limburgers raar zouden opkijken van een verhuizing naar hún provincie.

(Moest je dit lezen, Keith; een dikke merci voor het feit dat je ons zo'n warm welkom hebt gegeven en ons daardoor onbewust op ons gemak hebt gesteld voor het vestigen in jouw stad!)

Het eerste paniekmoment is al achter de rug. Dat kwam direct in de stilte van de nacht. Ik wist eigenlijk wel dat het zou komen en het komt vast nog eens terug. Maar eerst en vooral ben ik gewoon erg trots op Antoine en mezelf. Hoeveel mensen praten niet over "later", over wat ze allemaal nog willen gaan doen? Bij ons blijft het niet bij praten, maar maken we ook deze droom waar. Ik voel mij hierdoor meer verbonden met mijn soulmate dan ooit.

Praktisch gezien worden het hectische maanden. Er is zoveel te regelen en te doen. Grote dingen als ons huis in Arnhem verkopen. Kleine dingen als adreswijzigingen sturen. Leuke dingen als wat nieuwe meubels uitzoeken. Belangrijke dingen als een nieuwe school voor Casper zoeken. En werk voor mij niet te vergeten. Maar we hebben tegen elkaar gezegd: "Nu komt het erop aan dat we zelf de rust bewaren, ons niet laten opjagen en niet in paniek raken, maar vooral genieten van het vooruitzicht van de emigratie. En trots zijn op onszelf!"

De komende tijd ga ik proberen wat vaker te schrijven over hoe de tijd eruit ziet tussen nu en de daadwerkelijke emigratie. Die is gepland voor 1 augustus. Over de praktische dingen, over ons enthousiasme en onze twijfels (ben realistisch genoeg om te beseffen dat dit proces niet alleen uit rozengeur en maneschijn bestaat) en alles wat er verder bij komt kijken.

Waar ik heel blij mee ben, is dat "het" nu eindelijk zover is. Dat alles wat we in ons hoofd al duizend keer hadden bedacht, nu eindelijk in gang gezet gaat worden.

Het eerste kleine dingetje is al geregeld; de titel van deze blog is aangepast. 

Hasselt, here we come!!!

Twijfels

Het weekend ligt net achter ons. Een weekend waarin we gedwongen werden om in Nederland te blijven vanwege de jaarlijks terugkerende Open Dagen. Zaterdag, dat ging dan nog wel. Maar gisteren vond ik een verschrikking. Met name de zondagochtend in Nederland vind ik een troosteloze bedoening. Je zou zeggen dat Arnhem, nota bene de provinciehoofdstad, wel enige levendigheid in zich heeft. Maar nee. Een kanon kun je er afschieten. Het is nog net als voordat wij onze weekenden in Gent doorbrachten en het zal ook nooit anders worden. Gisteren hoopte ik dan ook meer dan ooit dat onze droom om in België te gaan wonen binnenkort waarheid wordt.

Een dag is verstreken. Maandagavond is het. Zoals zo vaak heeft Antoine avonddienst en is hij dus niet thuis. Casper ligt in bed en dus ben ik "alleen". De tijd kom ik vanavond door met mijn Ipad. Eerst heb ik basisscholen bekeken in onze "hopelijk nieuwe woonplaats". Even slaat de schrik me om het hart: zal er plaats zijn voor Casper? Je hoort toch van België dat ouders voor de schoolpoort moeten logeren voor een plek in de door hun gewenste school? Of gaat dat niet op bij een aanmelding in een hoger leerjaar, vanwege een verhuizing? Ik sus deze gedachten en vermoed dat het allemaal wel los zal lopen.

Vervolgens kom ik op You Tube terecht. Ik zie uiteenlopende filmpjes van diezelfde "hopelijk nieuwe woonplaats". Grappig, bij eentje staat steeds de straatnaam bovenin beeld. Ik ken er al veel, maar nog niet allemaal. Het wordt een soort inburgeringscursus op deze manier. Leuk, hoor.

En dan opeens is het er. Twijfel. 

Een soort drukkend gevoel op mijn borst en het gevoel dat ik in een film zit. Dat het niet over mij gaat, waar we mee bezig zijn. En de gedachte: " Als Antoine door het tweede gesprek komt, loop ik straks door die straten." Straten waar ik al tientallen keren heb gelopen. En toch het gevoel: "Nee, dat kan niet écht. Dit gaat niet écht gebeuren. Waar ben je in godsnaam mee bezig? Wat zoek je daar? Hoe goed ken je deze stad? Hoe goed ken je het leven in België eigenlijk, dat je denkt dat je er wilt gaan wonen? Ga je daar al je zekerheden voor opgeven? Wat als het niet bevalt, wat als je het hebt geromantiseerd? Denk je dat de Belgen eigenlijk wel op jullie zitten te wachten?"

Ik baal van mezelf. Gisteren in mineur, omdat de zondag in Nederland me een rotgevoel geeft. En nu weer die twijfel. Dat gepieker. Of we er wel goed aan doen.

Onlangs zei een Vlaming tegen ons: "Nederlanders kunt ge uzelf niet echt meer noemen hè?". Ik vond dat een compliment en het maakte me trots. Maar als ik dan zo alleen zit, denk ik ook: "Zijn wij Vlaams genoeg om daar een nieuw leven op te bouwen? Worden we onderdeel van de gemeenschap, of blijven we toch altijd 'die Hollanders'? Krijgen we geen spijt?"

Vorige week schreef ik over de spanning van het afwachten. Nu weer de twijfels over of we het wel moeten doen. Gék word ik van mezelf. Gelukkig is Antoine bijna thuis, die zorgt wel voor de nodige afleiding:)

Ik vertrouw sterk op:"Dingen moeten gaan zoals ze moeten gaan", omdat dit al vaak achteraf gebleken is. Laat ik dan nu ook maar het vertrouwen hebben dat de toekomst gaat zoals hij moet gaan, waar dat dan ook is.