Het is al een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog schreef, maar dat wil niet zeggen dat er in de tussentijd niets te vertellen was. Integendeel; maar we zijn zo druk dat het schrijven van een blog er gewoon bij in schiet. We zitten middenin het komen (naar ons nieuwe leven in Hasselt) en het (weg)gaan (van ons oude leven in Nederland).
Mensen in Hasselt kijken uit naar onze komst. En dat doen ze op een hartverwarmende manier. Ze staan ons bij met raad en daad, lieve berichten, bezoeken, uitnodigingen om als we op zaterdag in Hasselt zijn wat te komen eten en drinken, uitnodigingen om "straks, als jullie in Hasselt wonen" samen eens gezellige dingen te gaan doen, samen wat te eten, samen wat te drinken. Het is prachtig en we zijn er stil van. Ik kan me niet heugen dat we ons ooit ergens zo welkom hebben gevoeld.
Mensen in Nederland zien de dag dat we gaan met gemengde gevoelens tegemoet. Hoewel wij bij niemand het idee hebben dat we echt afscheid nemen (we blijven uiteraard verbonden met familie en vrienden, maar zelfs op bepaalde momenten bij onze oude werkgevers, dus met collega's) en Hasselt voor ons eigenlijk dichtbij voelt, voelen "de achterblijvers" dat toch anders. En ook dat is natuurlijk hartverwarmend, dat mensen aangeven dat je gemist gaat worden. Dus overal wordt er afscheid genomen, met cadeautjes en wederom etentjes en borrels. We worden uitgezwaaid met eten en drinken en verwelkomd met eten en drinken. Wat dat betreft verschilt Nederland niet zoveel van België. Of zou dat meer liggen aan het feit dat wij Bourgondiërs zijn en iedereen dat weet?
Tussen het komen en gaan door proberen wij ons staande te houden, het schooljaar fatsoenlijk af te ronden, de verhuizing te regelen, de emigratie administratief op orde te houden, is Antoine al volop achter de schermen bezig op zijn nieuwe school en hoop ik eind deze maand ook een baan te hebben.
Eigenlijk verloopt alles voorspoedig en mogen wij niet klagen. Nog steeds geen "Ik Vertrek"-achtige taferelen hier. Het is echter soms wel moeilijk om voor ogen te houden dat het eigenlijk allemaal voorspoedig gaat. Je kunt nu eenmaal niet altijd in hiep hiep hoera stemming verkeren. Het is ook gewoon een heel drukke tijd, waarin heel veel moet gebeuren, waarin we aan heel veel moeten denken, waarin we geleefd worden en waarin we ons best moeten doen om de vermoeidheid vooral niet op elkaar af te reageren.
Tijd om stil te staan bij wat ik nu eigenlijk precies voel bij dit hele gebeuren en hoe ik het me eigenlijk precies voorstel, bijvoorbeeld over een half jaar, is er niet. Misschien maar goed ook, want op onbewaakte momenten als een en ander wel tot me doordringt, kan het maar zo zijn dat de paniek een beetje toeslaat. Niet echt handig natuurlijk, want terug kunnen we niet. En dat wil ik natuurlijk ook helemaal niet. Laten we het er maar op houden dat ook voor verschillende emoties geldt: er is een tijd van komen en een tijd van gaan.
Het is een turbulente tijd, die van komen en van gaan. Maar jeetje, het is ook niet niks, een emigratie! Hoeveel mensen doen dat nu eigenlijk precies? Ik ken ze niet. Laten we het nemen zoals het komt. En vooral trots zijn op onszelf, dat we onze dromen waarmaken. Onze lijfspreuk is niet voor niets: Life's what you make it!
