Pagina's vol zou ik al kunnen schrijven over hoe alles gegaan is en hoe ik me daarbij voel, of gevoeld heb. Maar het ontbreekt me een beetje aan energie om dit allemaal zo uitgebreid op te schrijven. Want hoewel de fysieke verhuizing al een week is afgerond, op wat kleine dingen na (vandaag lampen opgehangen, morgen nog wat schapjes, etc.), zijn wij nu vooral erg druk met dingen regelen. Onze "emigratie to do list" kent elke dag meer doorgestreepte items, als in "afgeronde zaken", maar aan de andere kant zijn we nog lang niet klaar. En het kost ons, ondanks dat we blij zijn dit te kunnen doen, best veel energie.
Ik kan heel formeel gaan opschrijven wat we al geregeld hebben en nog moeten regelen, maar of dat interessant is voor de lezers van deze blog?
Waar het echt om gaat, is dat ik (maar ik denk dat ik gerust wij mag zeggen, als in: Antoine, Casper en ik) me hier al zeer thuis voel en dat ons huis al een echt thuis geworden is.
Dat ik nog geen moment terugverlangd heb naar ons huis in Arnhem, of naar het wonen in Nederland. Dat ik altijd graag van Arnhem naar Hasselt reed, al was het maar om wat verhuisdozen te brengen, maar dat ik beide keren dat we de afgelopen 2 weken naar Nederland moesten (huis nog poetsen en overdacht van het huis), hier echt geen zin in had. Dat ik echt een bevrijd gevoel had, toen ons huis in Nederland wettelijk gezien niet meer van ons was. Fantastisch, het moment dat we Nederland echt achter ons konden laten, dat we er écht geen verblijfplaats meer hadden. Hoewel we nog vaak naar Nederland zullen gaan, hoop ik er nooit, maar dan ook nooit meer te gaan wonen.
Er is wel een grote maar op dit moment. Die heeft echter niets met België te maken. Het feit dat ik nog geen baan heb gevonden, maakt mij erg ongelukkig. 3 sollicitaties liepen er en ik zag de vakantie in Zuid-Nederland met schrik en beven dichterbij komen. Want ik hoorde maar niets, op de ontvangstbevestiging na. Ik dacht: "Het kan toch niet zo zijn dat ik, die nog nooit een dag zonder werk heeft gezeten, die een prachtige baan heeft opgegeven, straks zonder werk zit?" Of ik straks zonder werk zit weet ik niet, maar de vakantie kwam en er is geen sollicitatie afgerond. Buiten dat ik de gang van zaken onbegrijpelijk vind, lig ik vooral wakker van het idee dat ik in september niet naar mijn nieuwe werk ga. Puur voor mijn gevoel van eigenwaarde, mede veroorzaakt door het gegeven dat werkelijk iedereen aan mij vraagt of ik al een baan heb gevonden. Goed bedoeld of zakelijk bedoeld, maar steeds nee moeten zeggen vind ik afschuwelijk. Hoewel iedereen om mij heen zegt dat het vast wel goedkomt, is dit voor mij wel een enorme keerzijde. Ik kon niet anders dan mijn prachtige baan in Apeldoorn opzeggen en ik weet waarvoor ik het gedaan heb, maar het doet des te meer pijn nu ik er niks voor terug heb.
Inmiddels liggen er alweer 2 vacatures te wachten om op te schrijven en probeer ik mezelf niet gek te maken, omdat er in de vakantie toch niets te beginnen valt. Maar ik vind dat heel, heel moeilijk.
Komende oktober zullen wij voor de 4e keer de Jeneverfeesten bezoeken, nu voor het eerst als inwoners van Hasselt. De Jeneverfeesten zijn voor mij een punt geworden om naartoe te leven. Op dat moment hebben Antoine en Casper de eerste 6 weken op hun nieuwe school/werk gehad ......en ik hopelijk ook...... en ik hoop dat wij dan met een goed gevoel terug kunnen kijken op de eerste maanden in Hasselt. En dat we kunnen zeggen waar we eigenlijk altijd in geloofd hebben: dat dingen zo zijn gegaan als ze blijkbaar moesten gaan. Daar hebben we in heel veel situaties al in geloofd, dus probeer ik erop te vertrouwen dat dit nu weer zo is.
