Gisteravond laat plaatste ik een tweet op Twitter, waarin ik me afvroeg of ik een blog zou schrijven over hoe gelukkig ik was hier in Gent, of dat ik dan zou overkomen als sentimentele bleiterd en beter kon wachten tot het licht was.
Welnu, ik heb gewacht tot het licht is. Doorgaans ziet de wereld er 's ochtends wat minder sentimenteel uit, maar in het geval van mijn gevoelens over wonen in Gent, is toch niet veel veranderd. Ik blijf in opperste staat van geluk.
Er is ook een leven in Nederland. Een leven waarin er op dit moment bij mij en de mensen om wie ik geef zorgen zijn om meerdere naaste familieleden. Ik kan en wil daar niet overheen stappen, of aan voorbij gaan door alleen maar te jubelen over hoe fijn het hier is. Ook in Gent leeft de situatie in Nederland in mij voort.
Maar...deze blog gaat over een Arnhems meisje en haar gezin in GENT. En dat gezinnetje heeft zo'n enorm fijne week beleefd. Gek genoeg is niet alleen Casper hier nog nooit zo lang geweest, maar wijzelf ook niet. In de schoolvakanties gingen wij immers altijd naar Brugge. We hadden enorm zin in de herfstvakantie, het hier 9 dagen kunnen zijn, maar nu het er helaas bijna op zit, kan ik vertellen dat het nog mooier was dan we hadden kunnen denken.
Nuchtere lezers vragen zich misschien af wat er dan zo mooi aan was. En meer algemeen waarom wij zo nodig graag in België willen zijn, zo vaak heen en weer hebben gereden en nu een appartement huren en elk weekend komen. Mensen die ik dit verteld heb de afgelopen periode, vragen zich steevast af of we wel elk weekend zullen gaan. En of we het niet vervelend vinden om steeds "zo'n eind" in de auto te moeten. Dat zijn dan wel mensen die ons niet écht goed kennen, want de mensen die weten hoe het zit met ons, vragen dit natuurlijk niet. Maar ook die kunnen niet goed begrijpen wat ons hier nu brengt.
En gek genoeg...kan ik dat zelf ook niet onder woorden brengen. Hoe het zo gekomen is dat Antoine en ik ooit in België terecht gekomen zijn, dat dan nog wel. Maar waarom we hier steeds vaker heen gingen, waarom we specifiek Gent in ons hart sloten, waarom we voorheen om de week op zaterdag richting België vertrokken , waarom we hier in Gent zo nodig onze huwelijksgeloften wilden hernieuwen (beste beslissing ooit!), waarom we hier nu een appartement huren en waarom het afzien zal zijn om na 9 dagen weer naar Arnhem terug te moeten.......dat kan ik niet onder woorden brengen. Vraag het me maar niet. Neem maar aan dat dit is wat we willen. Kijk naar mij en lees mijn gedachten hierover en je ziet dat dit mij gelukkig maakt.
Er is ook wel een (kleine) andere kant van de medaille. We hebben een huurcontract voor een jaar, met een optie tot verlenging. Mocht het ons gegund zijn, dan zullen we zeker gebruik maken van die optie. Echter: er komt een moment dat avontuur " Tiffany" voorbij is. Ik wil daar nu nog niet aan denken, maar nu we hier voor het eerst een hele vakantie hebben kunnen zijn en ervaren hebben hoe dat voor ons voelt en hoe hard afzien het zal zijn dat we morgen voor 5 dagen (!) naar Arnhem moeten, spookt al weleens door mijn hoofd: "Hoe moet dat straks? We kunnen toch niet gewoon de deur achter ons dichttrekken en weer fulltime in Nederland gaan leven?" Ik kan me dat niet voorstellen, maar hoe het dan wel zal gaan, weet ik ook niet. Onze hele handel in Nederland oppakken en hier komen wonen? En hoe vindt Casper dat? En ben ik dan nog zo verguld door Gent, of irriteert het me dan elke dag dat ik de stad niet in of uit kan, op weg naar mijn baan ergens in het secundair onderwijs? Het zijn van die dingen die mij al eens bezig houden.
Antoine, mijn soulmate, rots in de branding, nuchtere wederhelft, remt gelukkig altijd en overal mijn gepieker af (mercikes, chouke) en ziet dit gewoon als een reis waarvan we niet weten waar hij eindigt. En zo probeer ik dat dan ook maar te zien. Anderen mensen worden gelukkig door het maken van een wereldreis, maar voor mij, voor ons, is dit toch wel dé reis van mijn/ ons leven.
En ik ben gelukkig, trots en dankbaar dat we hem aan het maken zijn. Life's what you make it!
zaterdag 25 oktober 2014
dinsdag 21 oktober 2014
Herfst in Gent!
Deze week is het herfstvakantie. Een vakantie die zijn naam pas vandaag eer aan doet, maar dit terzijde.
Wij Nederlanders zijn "gezegend" met vakantiespreiding in het onderwijs, zeer onhandig als je net op een grens woont en dus soms alledrie een andere vakantie hebt. Maar....alsof het zo moet zijn, hebben wij deze herfstvakantie geluk en zijn we allemaal samen vrij.
Stel je voor, net nu we ons appartement in Gent hebben en er na 2 weekenden achter kwamen dat de weekenden nog sneller gingen dan anders, konden we voor 9 dagen samen naar Gent vertrekken. Geweldig!
En nu, op de dag dat de herfst zijn intrede doet, zitten wij weer gelukzalig in ons Gentse appartement en is het tijd voor een volgende blog. Om te vertellen hoe fijn het is om nu ook een keer op door de weekse dagen in Gent te kunnen zijn. Vlaanderen heeft geen vakantie, dus hier gaat het dagelijks leven zijn gewone gangetje. En net dat maakt ons het meest gelukkig!
Eerder dit weekend, te weten zondag, hadden wij nog 2 hoogtepunten. Als eerste de Jeneverfeesten in Hasselt. We waren al lang van plan te gaan, maar het vooruitzicht werd alleen maar mooier toen we ontdekten dat we na afloop terug konden naar Gent. Vorig jaar moesten we na afloop terug naar Arnhem, nu kwamen we uit Gent en gingen er terug naartoe. Vlaanderens grootste schlagerzanger Joe Hardy en zijn voltallig orkest Danny gaven ons weer het idee dat we Nederlanders zijn met een Vlaams hart, dus het was een topmiddag!
Terug in Gent wachtte het tweede hoogtepunt van de dag. We gingen eten in het restaurant van onze vrienden Jan en Rita, De Grill aan de Korenlei. Hoewel we al een kleine 15 jaar bevriend zijn met Jan en Rita en dus al talloze keren in hun restaurant zijn geweest, was het voor Casper wel de eerste keer dat hij 's avonds mee mocht. Heel bijzonder om, op een plek waar je eigenlijk altijd met zijn tweeën bent, nu opeens met zijn drieën te eten!
Wij Nederlanders zijn "gezegend" met vakantiespreiding in het onderwijs, zeer onhandig als je net op een grens woont en dus soms alledrie een andere vakantie hebt. Maar....alsof het zo moet zijn, hebben wij deze herfstvakantie geluk en zijn we allemaal samen vrij.
Stel je voor, net nu we ons appartement in Gent hebben en er na 2 weekenden achter kwamen dat de weekenden nog sneller gingen dan anders, konden we voor 9 dagen samen naar Gent vertrekken. Geweldig!
En nu, op de dag dat de herfst zijn intrede doet, zitten wij weer gelukzalig in ons Gentse appartement en is het tijd voor een volgende blog. Om te vertellen hoe fijn het is om nu ook een keer op door de weekse dagen in Gent te kunnen zijn. Vlaanderen heeft geen vakantie, dus hier gaat het dagelijks leven zijn gewone gangetje. En net dat maakt ons het meest gelukkig!
Eerder dit weekend, te weten zondag, hadden wij nog 2 hoogtepunten. Als eerste de Jeneverfeesten in Hasselt. We waren al lang van plan te gaan, maar het vooruitzicht werd alleen maar mooier toen we ontdekten dat we na afloop terug konden naar Gent. Vorig jaar moesten we na afloop terug naar Arnhem, nu kwamen we uit Gent en gingen er terug naartoe. Vlaanderens grootste schlagerzanger Joe Hardy en zijn voltallig orkest Danny gaven ons weer het idee dat we Nederlanders zijn met een Vlaams hart, dus het was een topmiddag!
Terug in Gent wachtte het tweede hoogtepunt van de dag. We gingen eten in het restaurant van onze vrienden Jan en Rita, De Grill aan de Korenlei. Hoewel we al een kleine 15 jaar bevriend zijn met Jan en Rita en dus al talloze keren in hun restaurant zijn geweest, was het voor Casper wel de eerste keer dat hij 's avonds mee mocht. Heel bijzonder om, op een plek waar je eigenlijk altijd met zijn tweeën bent, nu opeens met zijn drieën te eten!
Omdat we normaal gezien in de vakantie altijd in Brugge zijn en Casper natuurlijk ontzettend graag naar Caroline de koetsier en alle paarden ging kijken, zijn we gisteren een dagje de toerist gaan uithangen in Brugge.
Met het gevolg dat ik vanochtend, nu het weekend voorbij is en we gewoon in Gent waren, weer vol trots als een local naar de groenteboer om de hoek liep en vanavond gewoon witloof ga maken in onze eigen keuken. Nooit gedacht dat ik nog eens blij zou worden van het maken van witloof. Maar hier in Gent word ik dan ook overal blij van! Tot een volgende keer!
Huiselijk tafereel in #secondhome Tiffany!
De herfst is ook in Gent aangekomen en dat wordt gevierd met een warme Cécémel in onze trouwlocatie Brasserie Bridge. Niets dan mooie herinneringen hier!
zaterdag 11 oktober 2014
De omgekeerde wereld?
Picture this: huiskamer Tiffany, 20.00 uur. Casper ligt in bed , Antoine werkt op zijn MacBook (detail: vorige week lukte het niet zo met het verzinnen van mooie toetsitems. Even was hij bang dat er in Gent niets uit zijn handen zou komen. Maar vanavond is hij weer vol op stoom. Zijn conclusie: "Ik moet gewoon geen Westmalle drinken als ik nog items ga bouwen!") en ik zit op de bank met "Een Belangske" (Het Belang van Limburg).
Geen "Gentenaar"? Nou, die is ook leuk, maar een Belangske wint het toch qua weekendbijlagen. Aangezien ik vorige week om de hoek ontdekte dat er in Gent een Belangske te koop was en we die in Arnhem nooit konden krijgen, heb ik er natuurlijk vandaag weer één gekocht. Een Belangske in Gent: best of both worlds!
Hoe het met ons gaat in #secondhometown Gent? Fantastisch! De hele week hebben wij afgeteld naar het moment dat we weer konden gaan. Deze vrijdag hier binnenstappen was nóg mooier dan vorige week. We kwamen binnen en het huis zag eruit als hoe we het achtergelaten hadden. Eigenlijk dekt het woord secondhometown niet de lading van hoe het voor ons voelt. Natuurlijk, in Arnhem hebben we een eigen huis, staan we ingeschreven, wonen we door de week en in Nederland werken we. Maar THUIS, dat is toch echt wel Gent. Bewust zeggen wij dan ook niet op zondag : "We gaan naar huis", maar: "We gaan naar Arnhem".
Vandaag was een belangrijke dag. Twee van onze Gentse vrienden, Rita en haar zus Annemie, kwamen bij ons op bezoek. Beiden woonachtig in Gent en dus in het verleden altijd bij hén thuis geweest, stonden de dames vandaag bij óns huis op de stoep. En Rita heeft de hele middag gezegd: "Amai, ik vat dat nog niet. Dit is toch eigenlijk de omgekeerde wereld!" Omgekeerde wereld of niet, gezellig was het zeker. En geloof me, ons huis is ingebrand, hoor! Door mensen op bezoek te krijgen, en dan nog wel "locals", voelt ons huis nu nóg meer als thuis. Voor zover dat niet al zo was, natuurlijk.
Morgenavond weer naar Arnhem, da's minder. Het goede nieuws is: nog 1 weekje werken en het is herfstvakantie. En nog beter nieuws: deze keer hebben wij geen last van de vakantiespreiding ! Dus volgende week vrijdag gaan wij maar liefst 9 dagen achtereen hier wonen als een local. Hoe mooi kan het zijn.
Rita en Annemie komen ons huis "inbranden"!
"Dream it, do it" staat hier op de kast. We droomden van een thuis hier en hebben het gerealiseerd!
Geen "Gentenaar"? Nou, die is ook leuk, maar een Belangske wint het toch qua weekendbijlagen. Aangezien ik vorige week om de hoek ontdekte dat er in Gent een Belangske te koop was en we die in Arnhem nooit konden krijgen, heb ik er natuurlijk vandaag weer één gekocht. Een Belangske in Gent: best of both worlds!
Hoe het met ons gaat in #secondhometown Gent? Fantastisch! De hele week hebben wij afgeteld naar het moment dat we weer konden gaan. Deze vrijdag hier binnenstappen was nóg mooier dan vorige week. We kwamen binnen en het huis zag eruit als hoe we het achtergelaten hadden. Eigenlijk dekt het woord secondhometown niet de lading van hoe het voor ons voelt. Natuurlijk, in Arnhem hebben we een eigen huis, staan we ingeschreven, wonen we door de week en in Nederland werken we. Maar THUIS, dat is toch echt wel Gent. Bewust zeggen wij dan ook niet op zondag : "We gaan naar huis", maar: "We gaan naar Arnhem".
Vandaag was een belangrijke dag. Twee van onze Gentse vrienden, Rita en haar zus Annemie, kwamen bij ons op bezoek. Beiden woonachtig in Gent en dus in het verleden altijd bij hén thuis geweest, stonden de dames vandaag bij óns huis op de stoep. En Rita heeft de hele middag gezegd: "Amai, ik vat dat nog niet. Dit is toch eigenlijk de omgekeerde wereld!" Omgekeerde wereld of niet, gezellig was het zeker. En geloof me, ons huis is ingebrand, hoor! Door mensen op bezoek te krijgen, en dan nog wel "locals", voelt ons huis nu nóg meer als thuis. Voor zover dat niet al zo was, natuurlijk.
Morgenavond weer naar Arnhem, da's minder. Het goede nieuws is: nog 1 weekje werken en het is herfstvakantie. En nog beter nieuws: deze keer hebben wij geen last van de vakantiespreiding ! Dus volgende week vrijdag gaan wij maar liefst 9 dagen achtereen hier wonen als een local. Hoe mooi kan het zijn.
Rita en Annemie komen ons huis "inbranden"!
"Dream it, do it" staat hier op de kast. We droomden van een thuis hier en hebben het gerealiseerd!
zondag 5 oktober 2014
Eerste bericht vanuit Gent
Waar moet je beginnen, als je een bericht wilt schrijven over iets waar je al jaren van droomt en waar je al maanden naar uitkijkt?
Bij het verkeer, dat vrijdag meteen al tegen zat, wat onze pret niet kon drukken? Of moet je een chronologisch verslag geven van alle gebeurtenissen, van het vinden van de sleutel in het kluisje, via het parkeerabonnement , de eerste keer boodschappen doen, tot het moment dat wij weer naar Arnhem vertrekken vandaag? Het zou allemaal kunnen, maar het is niet waar het om gaat, dit eerste weekend in de Koningstraat.
Waar het om gaat, is de constante staat van geluk waarin ik verkeer sinds we hier binnen zijn gestapt. Het blije gevoel in mijn buik dat er zit sinds vrijdagavond. De brok in mijn keel van blijdschap, dat we onze droom aan het leven zijn. Dit appartement is van ons! We gaan vandaag weg, maar komen er volgende week weer! En de weer daarop weer!! We gaan hier naar de supermarkt, omdat we hier leven. Niet omdat we op bezoek zijn. We zitten op een terras en zeggen: "Zullen we naar huis gaan?", in plaats van dat we opstappen richting Novotel. We doen de deur van ons huis open en zien onze eigen spullen. Casper gaat knutselen, Antoine zet de radio aan..... WE LEVEN HIER IN GENT!
Oké, één mooie anekdote dan. Gisterochtend kwam ik met Casper terug van het boodschappen doen op het Zuid. Onze boodschappentrolley zat vol met dagelijkse boodschappen (overigens; het nut van het ding heeft zich al bewezen, hoor. En ervoor schamen hoeft hier ook niet; Jan en allemaal loopt er mee op straat). Vlakbij huis loopt een meneer van middelbare leeftijd te wandelen met een hondje. In mijn ogen "een local". Maar hij kwam naar ons toe en zei (met Vlaamse tongval, dus deze man was in elk geval Vlaamser dan ik): "Mevrouw, bent u van Gent? Weet u de Sint-Michielshelling?" En toen kwam een moment van pure euforie, want ik antwoordde deze meneer: "Nee, ik ben niet van Gent, MAAR IK WOON HIER WEL (....)" en legde hem vervolgens uit hoe hij moest lopen. In één woord geweldig, dat ik dat kon zeggen.
Zoals gezegd, vandaag moeten we weer naar Arnhem. Ik noem het niet "naar huis", want ons huis staat hier ook. Dat is natuurlijk best jammer, maar hé, vrijdag komen we alweer terug. En dat is misschien nog wel een mooier moment dan afgelopen vrijdag, want al onze spullen blijven hier. Dus als we de deur opendoen, komen we gewoon THUIS.
Ik ben een zeer gelukkig mens.
Bij het verkeer, dat vrijdag meteen al tegen zat, wat onze pret niet kon drukken? Of moet je een chronologisch verslag geven van alle gebeurtenissen, van het vinden van de sleutel in het kluisje, via het parkeerabonnement , de eerste keer boodschappen doen, tot het moment dat wij weer naar Arnhem vertrekken vandaag? Het zou allemaal kunnen, maar het is niet waar het om gaat, dit eerste weekend in de Koningstraat.
Waar het om gaat, is de constante staat van geluk waarin ik verkeer sinds we hier binnen zijn gestapt. Het blije gevoel in mijn buik dat er zit sinds vrijdagavond. De brok in mijn keel van blijdschap, dat we onze droom aan het leven zijn. Dit appartement is van ons! We gaan vandaag weg, maar komen er volgende week weer! En de weer daarop weer!! We gaan hier naar de supermarkt, omdat we hier leven. Niet omdat we op bezoek zijn. We zitten op een terras en zeggen: "Zullen we naar huis gaan?", in plaats van dat we opstappen richting Novotel. We doen de deur van ons huis open en zien onze eigen spullen. Casper gaat knutselen, Antoine zet de radio aan..... WE LEVEN HIER IN GENT!
Oké, één mooie anekdote dan. Gisterochtend kwam ik met Casper terug van het boodschappen doen op het Zuid. Onze boodschappentrolley zat vol met dagelijkse boodschappen (overigens; het nut van het ding heeft zich al bewezen, hoor. En ervoor schamen hoeft hier ook niet; Jan en allemaal loopt er mee op straat). Vlakbij huis loopt een meneer van middelbare leeftijd te wandelen met een hondje. In mijn ogen "een local". Maar hij kwam naar ons toe en zei (met Vlaamse tongval, dus deze man was in elk geval Vlaamser dan ik): "Mevrouw, bent u van Gent? Weet u de Sint-Michielshelling?" En toen kwam een moment van pure euforie, want ik antwoordde deze meneer: "Nee, ik ben niet van Gent, MAAR IK WOON HIER WEL (....)" en legde hem vervolgens uit hoe hij moest lopen. In één woord geweldig, dat ik dat kon zeggen.
Zoals gezegd, vandaag moeten we weer naar Arnhem. Ik noem het niet "naar huis", want ons huis staat hier ook. Dat is natuurlijk best jammer, maar hé, vrijdag komen we alweer terug. En dat is misschien nog wel een mooier moment dan afgelopen vrijdag, want al onze spullen blijven hier. Dus als we de deur opendoen, komen we gewoon THUIS.
Ik ben een zeer gelukkig mens.
donderdag 2 oktober 2014
Aan de vooravond van ons Gentse avontuur
Gisteren was het 1 oktober. De datum waarop wij officieel huurders werden van appartement Tiffany in Gent!
Omdat het echter een gewone school- cq. werkdag was, waren wij helaas in Nederland. De dag verliep als andere woensdagen; Antoine ging werken, Casper ging naar school en ik runde " Hotel Mama"; ik deed de was, de boodschappen, haalde Casper en een vriendinnetje van school, bracht Casper naar muziekles en vervolgens naar tafeltennistraining....druk, druk, druk.
Maar er was 1 verschil: ik voelde me een beetje Belg! Want in mijn achterhoofd was er steeds dat blije gevoel: in Gent wacht een appartement op ons, we hebben een eigen voordeur!! En tegelijkertijd was ik me toch een partij trots op Antoine en mezelf! Dat het niet bij dromen is gebleven, maar we gewoon gerealiseerd hebben waar we van dromen; een secondhome in Gent.
Vandaag volgde er voor mij ook een gewone werkdag en morgen komt er nog een. Maar als ik morgenmiddag de school uitloop, gaan we NAAR HUIS, ons huis in Gent. Geweldig en onwerkelijk tegelijk. En spannend, want we zijn maar 5 minuten binnen geweest in wat we nu ons 2e huis mogen noemen. Benieuwd of alles nog is zoals wij in gedachten hebben. Tegenvallen zal het zeker niet, het kan alleen nog mooier zijn.
Dit weekend zeker een vervolg op deze blog, de eerste vanuit Gent! Morgen is de eerste dag van het leven in onze droom!
Omdat het echter een gewone school- cq. werkdag was, waren wij helaas in Nederland. De dag verliep als andere woensdagen; Antoine ging werken, Casper ging naar school en ik runde " Hotel Mama"; ik deed de was, de boodschappen, haalde Casper en een vriendinnetje van school, bracht Casper naar muziekles en vervolgens naar tafeltennistraining....druk, druk, druk.
Maar er was 1 verschil: ik voelde me een beetje Belg! Want in mijn achterhoofd was er steeds dat blije gevoel: in Gent wacht een appartement op ons, we hebben een eigen voordeur!! En tegelijkertijd was ik me toch een partij trots op Antoine en mezelf! Dat het niet bij dromen is gebleven, maar we gewoon gerealiseerd hebben waar we van dromen; een secondhome in Gent.
Vandaag volgde er voor mij ook een gewone werkdag en morgen komt er nog een. Maar als ik morgenmiddag de school uitloop, gaan we NAAR HUIS, ons huis in Gent. Geweldig en onwerkelijk tegelijk. En spannend, want we zijn maar 5 minuten binnen geweest in wat we nu ons 2e huis mogen noemen. Benieuwd of alles nog is zoals wij in gedachten hebben. Tegenvallen zal het zeker niet, het kan alleen nog mooier zijn.
Dit weekend zeker een vervolg op deze blog, de eerste vanuit Gent! Morgen is de eerste dag van het leven in onze droom!
Abonneren op:
Posts (Atom)