Hoe lang heb ik uitgekeken naar een baan in België? Hoe lang ben ik er naar op zoek geweest? Hoeveel sollicitatiebrieven heb ik geschreven (en zal ik waarschijnlijk nog schrijven, deze baan is immers tijdelijk) om een baan te vinden? Vooral die laatste vraag kan ik niet eens exact beantwoorden, maar in de laatste maanden zeker een stuk of 40.
En nu is het eindelijk zo ver.....morgen begin ik aan mijn nieuwe baan. Ben ik blij? Natuurlijk! Trots ook? Absoluut!!
Maar er is ook weer dat drukkende gevoel, direct onder mijn hart. Een gevoel van spanning, met daarbij de gedachten dat ik óf het liefste heel hard weg zou lopen, óf kon wensen dan we een elk geval een weekje verder waren. Iets wat ik natuurlijk eigenlijk niet wil (dat eerste) en dat ook niet kan (dat tweede).
Een jaar geleden kende ik dat gevoel niet. Na 18 jaar deel uitgemaakt te hebben van de Christelijk Lyceum familie, vond ik het natuurlijk erg spannend om aan een nieuwe baan te beginnen. Maar dat gevoel was gezonde spanning, enthousiasme dat het gelukt was een baan te vinden, vermengd met de vraag hoe het allemaal zou gaan op een nieuwe werkplek. Niet meer dan normaal.
Het is mijn ervaring tijdens die 2 maanden in september en oktober vorig jaar, die ervoor gezorgd heeft dat ik dit gevoel nu heb. Het stelselmatig ervoor zorgen dat ik me buitengesloten voelde, op werkelijk alle manieren die je kunt bedenken, was de aanleiding voor dat drukkende gevoel onder mijn hart. En hoewel ik dat gevoel natuurlijk in april ook had, toen ik aan mijn baan in Eindhoven begon, maar de collega's daar direct het gevoel gaven dat ik wél welkom was, heeft het er niet voor gezorgd dat mijn ervaring van vorig jaar vervaagd is. Het staat in de top 5 van naarste ervaringen in mijn leven. Wat zeg ik? In de top drie wel.
En met die erfenis begin ik morgen aan mijn nieuwe baan. In het land waar ik zó graag woon en zó graag wil werken. Maar waar ik toch in de ogen van mensen die mij niet kennen, een Nederlander ben. En hoewel wij inmiddels heel veel Belgische vrienden hebben in verschillende Vlaamse provincies, voor wie het feit dat wij Nederlands zijn totaal geen issue is en nooit geweest is, weet ik niet of dat morgen wel een issue gaat zijn. Of er niet net als vorig jaar een gevoel zal zijn van "wij" en "jij", omdat ik niet "van hier" ben. Dat ook niet weggaat als blijkt dat ik helemaal niet zo Nederlands ben als ik klink en me ook gewoon "van hier" voel.
Ik kan alleen maar mezelf zijn, zoals ik vorig jaar aan mijn nieuwe baan begon en zoals ik in Eindhoven aan mijn nieuwe baan begon. Maar ik heb het gevoel dat ik mijzelf hier driedubbel moet bewijzen, in een baan waar ik eigenlijk niet voor ben opgeleid, in een land waar ik niet vandaan kom.
En dan komt daar de term "Comfort Zone" weer om de hoek kijken. Hoe veilig was het in mijn comfort zone, hoe vaak ben ik er het afgelopen jaar niet uitgestapt? Of uitgestapt? Ik heb er het afgelopen jaar nauwelijks ingezeten en op een dag als vandaag is hij helemaal verder weg dan ooit. Maar een keuze heb ik niet, ik moet hier weer doorheen. In de hoop dat het meevalt. Dus dat doe ik maar. Blijven gaan is de boodschap!
