We hebben een huis en Casper heeft een school, hoera!
Al een dag na het schrijven van mijn vorige blog, kwam het telefoontje van de makelaar dat de eigenaren hun appartement wel aan ons willen verhuren. Veel eerder dan verwacht; tot nu toe hebben we in het hele emigratieproces vooral veel geduld moeten hebben, dus daar hadden we ons ook nu weer op ingesteld. Maar dit keer ging het meer in het tempo dat past bij onszelf en dat was ook weleens lekker;)
Nadat we een datum hadden afgesproken voor de ondertekening van het huurcontract, lukte het ook nog om op dezelfde dag afspraken op scholen te plannen. Alles op 1 dag, perfect! Nooit is het een probleem geweest om naar België te rijden, zelfs niet voor een avondje ofzo, maar als het efficiënt kan en dus meerdere dingen op 1 dag te plannen zijn, dan heeft dat wel de voorkeur. Tenslotte zijn we in Arnhem op dit moment ook druk genoeg met het in de verkoop zetten van ons huis en er moet ook nog gewoon gewerkt worden, dus tijd over hebben we echt niet.
Gisteren was het zover. Casper had vrij gekregen van school en we zaten al vroeg in de auto. Na een slapeloze nacht mag ik wel zeggen. Natuurlijk had ik de avond ervoor nog de websites van de scholen bezocht. Wat de hele nacht resulteerde in de vraag waarom we dit zo nodig allemaal willen doen. Waarom we Casper niet gewoon in zijn vertrouwde omgeving laten. Waarom we alles dat nu zo goed geregeld is en allemaal goed loopt, zo nodig op zijn kop moeten zetten. Mijn hart krimpt op zulke momenten ineen, als ik dan aan Casper denk. Maar zin heeft dat natuurlijk niet, want we kunnen niet meer terug en dat willen we natuurlijk ook niet écht.
Eerste stop was de basisschool het dichtste bij ons huis. Wat een fijne ontvangst! Zowel de directrice als de leerlingen die we spraken waren stuk voor stuk zo hartelijk en gastvrij! Helaas was Caspers eigen klas er niet, maar de leerlingen uit het huidige 5e leerjaar wilden hem met alle plezier hun klas laten zien.
En onze Casper, wat hield hij zich goed! Ik zag dat strakke snoetje van de spanning (en mijn hart kromp weer ineen) en wist zo goed dat zo'n bezoek, met zoveel nieuwsgierige gezichten die naar hem keken, net het moeilijkste is waar je hem in kunt laten belanden. Maar hij hield zich stoer en zei zelfs na afloop: "Ik zou nu best willen blijven met buitenspelen."
Trots dat wij op hem waren en zijn!! Als er iemand stoer genoemd mag worden in dit hele proces, dan is het Casper wel!
Volgende stop was de makelaar. In viervoud alle pagina's van het huurcontract paraferen en de laatste ondertekenen en we stonden weer buiten. Stelde an sich weinig voor, maar toch: nu zijn we wel officieel huurder van een hartstikke leuk appartement in hartje Hasselt. Iets waar wij heel blij van worden, hoor!!
Eigenlijk wisten we na ons bezoek van gisterochtend al dat dát Caspers nieuwe basisschool zou worden, maar we hadden nog een afspraak staan voor gistermiddag bij een andere. Hoewel we ook daar zeer vriendelijk ontvangen zijn, was voor ons alledrie zonder overleg al duidelijk dat dit niet de school zou zijn waar Casper volgend jaar heen gaat. Toch was het leuk om er een kijkje te nemen. En grappig was het, om te merken dat ondanks dat het onderwijs in België en Nederland best heel veel verschilt, er ook veel overeenkomsten zijn.
Twee grote, praktische stappen verder dus, in ons hele emigratieproces. Heel fijn dat ze weer gerealiseerd zijn.
Klink ik euforisch? Of zou ik het moeten zijn? Als ik de mensen mag geloven in onze omgeving, zijn wij ontzéttend stoer, is dit een práchtige uitdaging en loop ik waarschijnlijk de héle dag met een gróte (inwendige) glimlach rond. Let vooral ook op alle klemtonen;)
Wel, ik kan je vertellen dat dát niet zo is. Ik vraag me ook af of dat zo zou horen, maar eerlijk gezegd denk ik van niet. Dit is niet een soort onbezonnen avontuur waar wij ons zomaar in storten en waardoor je de hele dag in een soort constante staat van hiep-hiep-hoera verkeert.
Ja, ik vind ons ook stoer. Ik ben trots, ik vind het een prachtige uitdaging en inderdaad, inwendig zit wel heel vaak een blij gevoel. Maar heus niet altijd. Er horen ook slapeloze nachten bij, twijfels of we het goede doen, of we gelukkig worden. Stress omdat er zoveel tegelijk en in korte tijd geregeld moet worden. Spanning of we ons huis wel zullen verkopen. Van al die dingen hebben Antoine en ik in meer of mindere mate weleens last. Gelukkig wel om de beurt tot nu toe, zodat de een de ander altijd weer op kan peppen. Daar zijn we soulmates voor tenslotte!
We kunnen niet meer terug en natuurlijk willen we dat ook niet, schreef ik hierboven. Welke gevoelens deze emigratie nog allemaal teweeg zal brengen, voor Antoine en mij staat 1 ding vast: wij horen in België!
"Home is where the heart is" en ons Vlaamse hart gaat maar van 1 land sneller kloppen. Het is boven alles práchtig dat wij de kans krijgen om in dat prachtige land te komen wonen! Of laat ik het anders zeggen: dat WIJ de kans gecreëerd hebben om in België te gaan wonen; because life's what you make it!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten