donderdag 13 juli 2017

Één jaar Hasselaren!!

Kunstlaan Hasselt, 13 juli 2016. Een leeg huis met daarin 3 Nederlanders vol verwachtingen. Eerder die dag zagen zij hoe het verhuisbedrijf hun hele leven in Nederland inlaadde in een grote vrachtwagen om de volgende ochtend vroeg naar Hasselt te rijden. Zelf gingen zij vooruit met slechts 3 matrassen, een fles wijn en vooral veel zin in het avontuur.

Die Nederlanders dat zijn wij en hoewel we op papier nog steeds Nederlands zijn, vandaag zijn wij toch vooral een jaar Hasselaren!! Zaten we vorig jaar nog op een klapstoel met een plastic bekertje wijn in een schemerige kamer, vanavond zitten wij op onze comfortabele bank met een keichique champagne, op Antoines verjaardag gekregen van lieve Vlaamse vrienden.
Dat we deze mooie fles voor vandaag zouden bewaren, stond al heel lang vast. Want vandaag staan we even stil bij het afgelopen jaar. Hoewel champagne meestal wordt gedronken bij een feestelijke gelegenheid, is het voor ons vandaag meer bedoeld om te toosten dat we dit jaar hebben overleefd.
Overleefd?! Klinkt dat niet te zwaar?! We wilden toch zonodig zelf deze stap zetten? Niemand heeft ons er toch toe gedwongen? Zijn er geen situaties te noemen in jullie nabije omgeving of iets verder weg, van mensen die ook moesten overleven? Omdat hen dingen overkwamen die ze zelf niet gewild hebben? Mag ik dit dan zo benoemen: "We hebben het overleefd?"

Welnu, zonder dramatisch over te willen komen, zou ik iedereen en mezelf voor de gek houden als ik hier nu een hiep hiep hoera verhaal ging schrijven over hoe gewéééldig alles is gegaan. Want dat is niet zo.
Boven alles ben ik nog steeds trots dat we deze stap hebben gezet. Dat het bij ons niet bij praten en dromen is gebleven, maar dat we het lef hebben gehad om het te gaan DOEN. Maar het was het meest complexe jaar uit mijn leven. Je kunt je er van tevoren geen voorstelling van maken. Je denkt dat je weet wat je te wachten staat en neemt je vervolgens voor hoe je op (moeilijke) situaties zult reageren.
De praktijk voelde vaak totaal anders. Geen euforie of trots vanwege een "kijk ons eens stoer zijn"-gevoel. Wel verdriet, omdat je een huilende Casper achter moet laten op 1 september op zijn nieuwe school. Heimwee naar het Lyceum, omdat je je totaal genegeerd voelt op je nieuwe werk, waar men te beroerd is om Nederlands tegen je te praten. Frustratie, omdat je ziet dat degene van wie je houdt ook elke dag worstelt met zijn nieuwe werk. Nog eens heimwee naar je oude werk, als je weer eens een dagje terug was geweest, maar toch weer afscheid moest nemen. Angst om "alleen" met een jong kind achter te blijven in een "vreemd" land, als je man al binnen 4 maanden op de hartbewaking terecht komt. Twijfels, vooral 's nachts, over of het allemaal wel goed komt. En een enorme vermoeidheid, omdat wij alledrie op werkelijk élk gebied uit onze comfort zone zijn getreden en álles dit jaar dus enorm veel energie heeft gekost.

Verdriet, heimwee, frustratie, angst, twijfels, vermoeidheid en nog eens heimwee.....maar nooit spijt!!
Hoewel ik vaak gedacht heb: "Waar zijn we aan begonnen" en we dit ook heus weleens hardop tegen elkaar gezegd hebben, is het nooit, maar dan ook nooit écht bij ons opgekomen dat we dit niet hadden moeten doen en dus op te geven.

Alle seizoenen hebben we gehad in Hasselt, maar vooral veel stormen met elkaar. En geregeld tegen elkaar.... Gelukkig  zijn wij 2x getrouwd en kunnen we uiteindelijk wel samen een orkaan weerstaan;)


En het is niet opeens anders, omdat we 365 dagen verder zijn en het weer 13 juli is geworden. Nog steeds hebben wij te maken met turbulentie en hebben we weinig comfort zone gevonden. Maar we zijn er van overtuigd dat België het land is waar wij horen en waar uiteindelijk alles op de goede plek valt.

Het eerste jaar hebben we overleefd. Ons verhaal werd geen boek dat verfilmd kon worden tot een feel good movie. Maar we beginnen vandaag vol vertrouwen aan het tweede deel van het boek over ons leven in Hasselt. En ooit wordt ons leven een feel good movie!

Opgeven is geen optie, blijven gaan is de boodschap!