Zoals eerder aangekondigd, zou ik de blog waarin ik kon schrijven dat het zover is, op deze manier beginnen. Voilà, hier is 'ie dan. Verder ben ik heel rustig hoor, echt. Niets van hoe ik me had voorgesteld hoe ik zou reageren is tot nu toe uitgekomen.
Veel te vertellen, maar laat ik me in deze blog toch beperken tot min of meer de hoofdzaken.
Na een zenuwslopende sollicitatieprocedure waarin ons geduld danig op de proef werd gesteld (ik heb werkelijk nog nooit meegemaakt dat zoiets 3 maanden duurde!), hoorde Antoine afgelopen woensdagmiddag dat hij een nieuwe baan heeft. Aangezien wij al eerder deze boodschap hadden verwacht, hadden we inmiddels een afspraak voor een bezichtiging gemaakt in een appartement van onze smaak. Na even getwijfeld te hebben of we de bezichtiging door zouden laten gaan (tenslotte moeten we er wel 2 uur voor rijden), besloten we om toch maar te gaan kijken.
En daar, in een donker portaal, ging Antoines telefoon. Een bizar moment; hij hoorde dat hij een nieuwe baan had en ik stond te prutsen met de sleutels om binnen te raken. Dat lukte helemaal niet, waardoor we noodgedwongen in het halfdonker stonden te wachten tot het telefoongesprek beëindigd was. Toen het zover was, nam Antoine de sleutels over, opende de deur, een zee van zonlicht kwam ons tegemoet en hij zei:"Ik heb de baan!" Wat bij ons dus gelijkstaat aan:"We gaan emigreren!"
Ik ging geen potje janken, ik vloog hem niet om de hals, ik voelde geen paniek; we gingen gewoon het appartement bekijken. Zoals gezegd, bizar. Maar eigenlijk ook wel heel leuk dat dát uiteindelijk de plek bleek waar het startsein op groen ging voor onze toekomst.
De plek waar wij onze toekomst in België gaan starten. Tja, dat verdient ook wel even een alinea in deze blog. Het zal niet voor iedereen als een verrassing komen, maar toch zeker voor een aantal mensen wél. Want we gaan weliswaar nog steeds emigreren naar België, maar onze nieuwe woonplaats wordt Hasselt en niet Gent.
Echt; Gent zal altijd, maar dan ook áltijd een heel speciale plek in mijn hart houden. Het zal altijd onze "secondhometown" blijven. Maar....heel eerlijk, nu we hier parttime wonen hebben we ook langzaamaan gemerkt dat we de stad eigenlijk te groot vinden om fulltime te gaan wonen. Zeker met een opgroeiend kind. Tel daarbij op dat ondanks alle sollicitaties in Oost- en West-Vlaanderen die we verstuurd hebben, het niet gelukt is om hier een baan te vinden. Laatstaan twee banen in het onderwijs. En zo groeiden wij langzaam naar het idee toe dat ons plan B (wonen in België en werken in Nederland) misschien wel onze voorkeur kreeg. En dat dit meer kans van slagen had is wel gebleken, want Antoine gaat in Maastricht werken.
Limburg is een prachtige provincie, Hasselt is net groot genoeg om alle voordelen van de stad te kennen, maar niet de nadelen heeft van een te grote stad en het woon-werkverkeer is prima te doen. Zo werd plan B ons plan A waar we helemaal achter staan.
Nog lang niet iedereen weet dat onze droom werkelijkheid gaat worden, maar de mensen die we het verteld hebben, reageren stuk voor stuk enthousiast. Ze zijn blij voor ons en vinden ons stoer. En van deze reactie van een Hasselaar: "Er is altijd plaats voor fijne mensen in Hasselt. Hasselt is zeer fijn om te wonen. Ook in Maastricht is een heel fijne mentaliteit. Jullie gaan je snel thuisvoelen. Ik ben jullie gids;)!" werden we erg blij. Dit voelde als een zeer warm welkom, terwijl ik nog even huiverig was dat juist de Limburgers raar zouden opkijken van een verhuizing naar hún provincie.
(Moest je dit lezen, Keith; een dikke merci voor het feit dat je ons zo'n warm welkom hebt gegeven en ons daardoor onbewust op ons gemak hebt gesteld voor het vestigen in jouw stad!)
Het eerste paniekmoment is al achter de rug. Dat kwam direct in de stilte van de nacht. Ik wist eigenlijk wel dat het zou komen en het komt vast nog eens terug. Maar eerst en vooral ben ik gewoon erg trots op Antoine en mezelf. Hoeveel mensen praten niet over "later", over wat ze allemaal nog willen gaan doen? Bij ons blijft het niet bij praten, maar maken we ook deze droom waar. Ik voel mij hierdoor meer verbonden met mijn soulmate dan ooit.
Praktisch gezien worden het hectische maanden. Er is zoveel te regelen en te doen. Grote dingen als ons huis in Arnhem verkopen. Kleine dingen als adreswijzigingen sturen. Leuke dingen als wat nieuwe meubels uitzoeken. Belangrijke dingen als een nieuwe school voor Casper zoeken. En werk voor mij niet te vergeten. Maar we hebben tegen elkaar gezegd: "Nu komt het erop aan dat we zelf de rust bewaren, ons niet laten opjagen en niet in paniek raken, maar vooral genieten van het vooruitzicht van de emigratie. En trots zijn op onszelf!"
De komende tijd ga ik proberen wat vaker te schrijven over hoe de tijd eruit ziet tussen nu en de daadwerkelijke emigratie. Die is gepland voor 1 augustus. Over de praktische dingen, over ons enthousiasme en onze twijfels (ben realistisch genoeg om te beseffen dat dit proces niet alleen uit rozengeur en maneschijn bestaat) en alles wat er verder bij komt kijken.
Waar ik heel blij mee ben, is dat "het" nu eindelijk zover is. Dat alles wat we in ons hoofd al duizend keer hadden bedacht, nu eindelijk in gang gezet gaat worden.
Het eerste kleine dingetje is al geregeld; de titel van deze blog is aangepast.
Hasselt, here we come!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten