Eigenlijk wil ik helemaal geen blog schrijven. Ik wil pas een blog schrijven als in schreeuwerige letters de 1e zin zal zijn: HET IS GELUKT, WE GAAN EMIGREREN!
Helaas, zo ver is het niet. Waarom dan toch een blog? Om "later", als het hopelijk allemaal gelukt is en we in België wonen, nog eens terug te lezen hoe ik me voelde toen het nog niet zo ver was.
Laat ik vooropstellen dat ik niet wil klagen. We kiezen er zelf voor om dit mee te maken. We hebben een prima huis, beiden een goede baan en leuke collega's. We worden niet gedwongen om dit te doen, het overkomt ons niet zonder dat we het willen en natuurlijk zijn er veel ergere dingen. Maar toch....het valt niet mee, dit gewacht op een toekomst in België.
Van de week zei mijn collega Jenny iets, dat waarschijnlijk niet zoveel mensen zich realiseren. Ze zei: "Het lijkt me best moeilijk, de situatie waarin jullie nu zitten. Het wachten tot er een nieuwe baan komt. Omdat dan opeens álles verandert. Omdat je leven dán opeens op zijn kop staat. Maar als je wordt afgewezen, ben je terug bij af en heb je weer niks." Jenny, ze sloeg de spijker op zijn kop.
Antoine en ik, wij zijn geen geduldige mensen. Dingen op zijn beloop laten, of eens aankijken? Dat kunnen wij helemaal niet. Als we iets in ons hoofd hebben, moet het eigenlijk direct dezelfde dag gebeuren. Of toch in elk geval beginnen we dezelfde dag met de uitvoering ervan. Onze huwelijksgeloften hernieuwen in Gent? Eerst maar eens op de website van de stad kijken wie we daarvoor kunnen mailen. Hoe dat verder ging, weet iedereen. Maar het lukte. Een tweede huis in Gent? Kwestie van een avondje goed Googelen en je bent al een heel eind. Hoe dat verder ging, weet inmiddels ook iedereen.
Dit is anders. Want hoe ongeduldig we ook zijn, we zijn nóg verstandiger. Dus moet er een baan komen, anders gaat het hele feest niet door. En dat is nu net waar de moeilijkheid voor ons in zit; voor een baan zijn we afhankelijk van anderen. Mensen die iets zien in onze CV's en ons uitnodigen voor een gesprek. Mensen die verder willen kijken dan het misschien vreemde idee dat er een "Hollander" solliciteert. Mensen die niet te bang zijn om iemand zoals wij aan te nemen. Bang omdat de baan misschien een beetje onder ons niveau is en men het risico niet wil nemen dat we misschien snel weer weg zijn. Niet te bang dat het ons niet lukt te aarden, zo ver van huis (ver van huis?! Ons Thuis ís in Vlaanderen!), zodat we daarom weer op zullen stappen. Ruim 250 open sollicitatiebrieven zijn we verder, ontelbare sollicitatiebrieven naar heel veel scholen in 3 provincies, ja zelfs een recente sollicitatie buiten het onderwijs. Maar ik kan nog steeds geen blog schrijven die begint met de schreeuwerige zin dat we gaan emigreren.
Op dit moment is Antoine in afwachting van de datum voor een 2e gesprek. Dat is aan de ene kant heel mooi en aan de andere kant versterkt dit alle gevoelens die mijn lieve collega van de week zo pakkend beschreef. Mijn lichaam verkeert permanent in opperste staat van paraatheid. In het gebied tussen mijn onderbuik en mijn keel borrelen en kolken onophoudelijk zenuwen die me rusteloos maken. Weer zo dichtbij het moment dat we kunnen gaan emigreren. Of weer terug bij af. Onderaan de ladder. Na een soort uitzichtloos en moedeloos gevoel opnieuw hopend op een geschikte vacature. De opwinding als je die gevonden hebt. Het schrijven van een mooie brief, elk woord samen afwegend. Het wachten op een uitnodiging voor een gesprek, of de zoveelste afwijzing.
Ik word er moe van de laatste tijd en soms zelfs een beetje somber, maar ermee stoppen is ook geen optie. Dat besluit heeft immers direct de consequentie dat we in Nederland blijven wonen. Geloof me, dat gevoel is voor ons nog erger dan het gevoel dat ik nu heb.
Stiekem fantaseer ik soms over het moment dat er een telefoontje komt dat Antoine is aangenomen (of ik natuurlijk, maar waarom we voor deze volgorde kiezen doet er nu even niet zoveel toe). Ik zou niet weten hoe ik dan reageer. Ik denk dat ik Antoine om de nek zou vliegen en zou beginnen met bleiten (dat doe ik nu eenmaal in allerlei omstandigheden en bij allerlei emoties. Grote kans dus dat het dan ook gebeurt.) Ik zou waarschijnlijk zelfs 1 momentje denken:"O,help, nu gaat het echt gebeuren!" Ik zou misschien het liefst direct allerlei mensen gaan bellen, maar Antoine zou waarschijnlijk zeggen dat we daar ook even mee kunnen wachten. Wel zouden we direct de makelaars bellen van de appartementen die ons al een tijdje aanstaren op Zimmo.be, om eindelijk een afspraak te kunnen maken voor een bezichtiging.
En ik zou die blog kunnen schrijven, die begint met die schreeuwerige letters.
Komt die blog er ooit? En wanneer dan? Sneller dan ik denk,ergens de komende maanden, of helemaal niet? Net van díe onzekerheid hoop ik snel af te zijn. Omdat we gaan emigreren, niet omdat we de plannen in de kast hebben gezet. Zoals gezegd: dat is op dit moment geen optie en ik geloof ook niet dat het ooit een optie wordt.
Tot de volgende keer, hopelijk met goed nieuws.
