Waar een Arnhems meisje 's nachts door wakker ligt

De wekker staat op 1.09 uur nu ik deze eerste zin opschrijf. Ja, 1 uur in de nacht. Over minder dan 5 uur gaat de wekker om op te staan en naar school te gaan. Beter zou ik nu dus in bed liggen. Maar voor de 2e nacht op rij kan ik de slaap niet vatten en lijken alle mooie plannen waar we overdag over praten opeens alleen maar nadelen te hebben. Uitgebreid een blog gaan schrijven helpt vast niet om tot rust te komen, zodat slapen straks wel lukt. Aan de andere kant: van je afschrijven helpt misschien wel én wellicht lees ik dit over pakweg een jaar eens terug en kan ik er om lachen.
Dus vooruit, wat houdt mij wakker? Wel, allerlei gedachten die in me opkomen nu de kans op emigratie nog nooit zo dichtbij is geweest. Opeens was daar woensdagochtend een uitnodiging voor Antoine voor een sollicitatiegesprek. Aanstaande zaterdagochtend al. Geheel onverwacht was het niet, want hij had gesolliciteerd op deze baan. En ongewenst was het zeker niet, want hij had al aangegeven dat hij juist bij deze baan hoopte op een kans. Groot was dan ook de opwinding en blijdschap dat die kans er nu is. Opwinding en blijdschap die er nu zeker ook nog is....
Maar de nacht hè, de nacht doet rare dingen met een mens. De afgelopen maanden heb ik vaker wakker gelegen door zorgen om familieleden en vragen over gezondheid waar je toch geen antwoord op krijgt. Ook moeilijk, maar dit is anders.
Emigreren is in ons geval iets waar we 100% zelf voor kiezen. We hoeven niet weg uit Nederland. Niemand dwingt ons, we hebben een goede baan, een fijn huis en financieel en qua zekerheden alles op orde. En toch.....Gent trekt aan ons op een onweerstaanbare manier. Elke week als ik Gent inrijd word ik blijer. Elke week als we Gent uitrijden, doet het een beetje meer pijn. In Gent en Belgie zijn we gelukkig. In Nederland zijn we niet ongelukkig. Maar het geluk dat ik in Gent en België voel, voel ik nergens in Nederland.
Verhuizen naar Gent is niet te vergelijken met verhuizen naar Zimbabwe, of Paramaribo, of Sydney voor mijn part. Sterker nog....we zijn sneller in Gent dan in het uiterste noorden van Nederland. Maar het is en blijft een emigratie. Een stap waarbij heel veel geregeld moet worden en waarbij je heel veel zekerheden opgeeft. Iets dat eigenlijk helemaal niet bij mij past.
Dus ja, ik lig wakker. En alles schiet door mijn hoofd. Wat als Antoines baan tegenvalt? Wat als ik geen baan vind? Wat als ik wel een baan vind en we moeten beiden 1 september beginnen, wie brengt Casper dan de 1e dag naar zijn nieuwe school in een nieuw land? Wat als Casper het niet naar zijn zin heeft? Wat als we nog geen vaste plek hebben om te wonen, voor welke school voor Casper kiezen we dan? En zo nog 100 "Wat als...?" en "Hoe zit dat met...?" vragen in allerlei categorieën, die soms meer, soms minder terzake doen. Vragen die maken dat ik, in de nacht althans, denk: waar beginnen we eigenlijk aan, is dit wel verstandig, moeten we het wel echt doen?
Op die laatste vraag denk ik dat het antwoord uiteindelijk wel "ja" is. Morgenvroeg bij daglicht heb ik op de meerderheid van mijn vragen zelf al een antwoord kunnen bedenken, al kan het ook best zo zijn dat ik er morgennacht weer van wakker lig. Misschien moet ik dat ook gewoon accepteren. Al kiezen we er zelf voor, al trekt Gent, al zijn we gelukkig in Belgie, dat hoeft toch ook niet persé te zeggen dat het alleen maar leuk moet zijn? Dat er geen twijfels mogen zijn, of dat we het niet ook spannend mogen vinden? Beetje jammer dat ik er vooral 's nachts last van heb en nu al weet hoe ik me morgenvroeg achter mijn PC voel, maar goed.
Van mijn zus kreeg ik een tijdje terug een liedje van Daniël Lohues: "Angst is maar veur eben, spiet is veur altijd" (angst is maar voor even, spijt is voor altijd). Ik hoop....ik hoop dat, als ik dit dus over een pakweg een jaar teruglees in Gent....we ons uiteindelijk niet hebben laten leiden door angst en ervoor gegaan zijn. En dat we er geen spijt van hebben, maar juist tegen elkaar zeggen:"Als we het niet gedaan hadden, hadden we daar nu vast spijt van gehad!"
Inmiddels is het 1.51 uur. Over bijna 4 uur gaat de wekker. Echt veel slaperiger dan 3 kwartier geleden ben ik niet, integendeel. Maar door dit op te schrijven in elk geval wel iets rustiger. Antoine en ik hebben altijd het idee gehad dat dingen moeten gaan zoals ze gaan, dat we achteraf altijd kunnen zeggen:"Het heeft zo moeten zijn." en ik vertrouw erop dat dit in de nabije toekomst ook weer zo zal zijn.
Tot de volgende keer, op we tijdstip dat het licht is buiten!

8 maart in Gent, it's a beautiful day....

It's a beautiful day....the sun is shining.....and no one's gonna stop me now....

8 maart is het vandaag en het is de eerste volledige lentedag van 2015. Gistermiddag was het ook al prachtig weer, maar begon de dag nog bewolkt. Vandaag begon de zon al te schijnen bij het opstaan. Een prachtige dag dus!

19 jaar geleden vierden Antoine en ik, toen nog als studiegenoten, Internationale Vrouwendag in Rusland. Kwam het omdat het daar zo koud was, dat de vonk die dag tussen ons oversloeg? In elk geval was die dag het begin van een mooi leven samen, bezegeld met een wettelijk huwelijk op diezelfde 8e maart van het jaar 2002.
Vandaag vieren we dus ons 19-jarig samenzijn en ons 13-jarige Nederlandse huwelijk op deze prachtige lentedag in Gent. Iets om best even bij stil te staan en blij om te zijn, al zeiden we vanochtend al tegen elkaar dat het voor ons toch echt veel minder betekent dan onze Gentse huwelijksdag op 30 april. Maar daar zal ik natuurlijk te zijner tijd uitgebreider bij stil staan!

Moet het zo zijn, dat ik op deze prachtige 8e maart in Gent mijn eerste schreden in het werkende Vlaamse leven heb gezet? Op weg naar de koffie op een zonnig terras , kwamen we langs het restaurant van onze lieve vrienden Jan en Rita. Zoon Gilles was bezig de terrastafels te kuisen. een werkje dat ik graag even van hem overnam (ondertussen zaten Antoine en Casper rustig toe te kijken vanop het terras, jaja).

En oowww, wat werd ik er blij van! Helemaal toen twee Vlaamse gasten aan mij vroegen:"Zouden we hier een koffie kunnen gebruiken alstublieft?"
Het was van korte duur, maar ik was "aan het werk" in Gent. En omdat wij erg van symboliek houden en graag het idee hebben dat dingen gaan zoals ze moeten gaan, beschouw ik dit kleine klusje op deze speciale dag graag als opstap naar een werkend Gents leven.

Lukt het niet in het Vlaamse onderwijs, dan ga ik toch gewoon in de horeca?! Life's what you make it en Luck is an attitude!