Twijfels

Het weekend ligt net achter ons. Een weekend waarin we gedwongen werden om in Nederland te blijven vanwege de jaarlijks terugkerende Open Dagen. Zaterdag, dat ging dan nog wel. Maar gisteren vond ik een verschrikking. Met name de zondagochtend in Nederland vind ik een troosteloze bedoening. Je zou zeggen dat Arnhem, nota bene de provinciehoofdstad, wel enige levendigheid in zich heeft. Maar nee. Een kanon kun je er afschieten. Het is nog net als voordat wij onze weekenden in Gent doorbrachten en het zal ook nooit anders worden. Gisteren hoopte ik dan ook meer dan ooit dat onze droom om in België te gaan wonen binnenkort waarheid wordt.

Een dag is verstreken. Maandagavond is het. Zoals zo vaak heeft Antoine avonddienst en is hij dus niet thuis. Casper ligt in bed en dus ben ik "alleen". De tijd kom ik vanavond door met mijn Ipad. Eerst heb ik basisscholen bekeken in onze "hopelijk nieuwe woonplaats". Even slaat de schrik me om het hart: zal er plaats zijn voor Casper? Je hoort toch van België dat ouders voor de schoolpoort moeten logeren voor een plek in de door hun gewenste school? Of gaat dat niet op bij een aanmelding in een hoger leerjaar, vanwege een verhuizing? Ik sus deze gedachten en vermoed dat het allemaal wel los zal lopen.

Vervolgens kom ik op You Tube terecht. Ik zie uiteenlopende filmpjes van diezelfde "hopelijk nieuwe woonplaats". Grappig, bij eentje staat steeds de straatnaam bovenin beeld. Ik ken er al veel, maar nog niet allemaal. Het wordt een soort inburgeringscursus op deze manier. Leuk, hoor.

En dan opeens is het er. Twijfel. 

Een soort drukkend gevoel op mijn borst en het gevoel dat ik in een film zit. Dat het niet over mij gaat, waar we mee bezig zijn. En de gedachte: " Als Antoine door het tweede gesprek komt, loop ik straks door die straten." Straten waar ik al tientallen keren heb gelopen. En toch het gevoel: "Nee, dat kan niet écht. Dit gaat niet écht gebeuren. Waar ben je in godsnaam mee bezig? Wat zoek je daar? Hoe goed ken je deze stad? Hoe goed ken je het leven in België eigenlijk, dat je denkt dat je er wilt gaan wonen? Ga je daar al je zekerheden voor opgeven? Wat als het niet bevalt, wat als je het hebt geromantiseerd? Denk je dat de Belgen eigenlijk wel op jullie zitten te wachten?"

Ik baal van mezelf. Gisteren in mineur, omdat de zondag in Nederland me een rotgevoel geeft. En nu weer die twijfel. Dat gepieker. Of we er wel goed aan doen.

Onlangs zei een Vlaming tegen ons: "Nederlanders kunt ge uzelf niet echt meer noemen hè?". Ik vond dat een compliment en het maakte me trots. Maar als ik dan zo alleen zit, denk ik ook: "Zijn wij Vlaams genoeg om daar een nieuw leven op te bouwen? Worden we onderdeel van de gemeenschap, of blijven we toch altijd 'die Hollanders'? Krijgen we geen spijt?"

Vorige week schreef ik over de spanning van het afwachten. Nu weer de twijfels over of we het wel moeten doen. Gék word ik van mezelf. Gelukkig is Antoine bijna thuis, die zorgt wel voor de nodige afleiding:)

Ik vertrouw sterk op:"Dingen moeten gaan zoals ze moeten gaan", omdat dit al vaak achteraf gebleken is. Laat ik dan nu ook maar het vertrouwen hebben dat de toekomst gaat zoals hij moet gaan, waar dat dan ook is.