Een jaar later betekent dat, dat ik kennis maak met het fenomeen "Op deze dag/ Vandaag 1 jaar geleden....." op Facebook. Zo zag ik al terug dat de kapster een hele hap uit Caspers haar had genomen, dat ik de laatste grote leesvaardigheidstoets in mijn onderwijscarrière op het Lyceum had nagekeken en hoe we de sleutel kregen van dit huis. Best leuk. En luchtig. En veel "Oja!...-momenten".
Maar soms.....soms komt een "vandaag 1 jaar geleden" bericht wat harder binnen. Zoals vandaag. Op zich een onschuldig bericht over wat we vorig jaar in de meivakantie allemaal geregeld hadden voor onze emigratie.
En dan de laatste zin van het bericht :
De komende dagen gaan we een beetje bijslapen en uitrusten😴, zodat we volgende week de laatste (drukste) etappe van het schooljaar weer kunnen trotseren!
En dan is het daar opeens....het gevoel van heimwee. Rauwe heimwee, ergens onder je hart, ter hoogte van je maag. Niet naar Nederland, o nee zeg. Wel naar situaties, mensen, de vertrouwdheid van mijn oude leven. Het gevoel van: "Kon ik dinsdag, na de meivakantie, maar gewoon naar Apeldoorn rijden, de deur van ons kantoor opendoen, wachten op Leo en Jenny. Even later samen naar het kantoor van Piet gaan voor het stafoverleg. Kon ik Casper maar gewoon om 17 uur van de BSO halen. Kon Kas of Martijn maar gewoon woensdagmiddag bij Casper komen spelen. Kon ik maar een beetje mopperen op het verkeer op weg naar Caspers gitaarles.
Kon ik maar deelnemen aan de laatste etappe van het schooljaar in Apeldoorn....."
Is het omdat ik vanochtend een uitgebreide conversatie had in onze PMLJ-whatsappgroep over wanneer ik weer naar Apeldoorn kom, zodat Piet, Jenny, Leo en ik kunnen bijpraten?
Is het omdat ik eigenlijk niet écht kan genieten van de laatste dagen van de vakantie, omdat ik weet dat de komende weken op werkgebied voor ons beiden, om verschillende redenen, weer spannend en/of moeilijk zullen zijn?
Is het omdat ik zo onbeschrijfelijk moe ben, ook na 2 weken vakantie, omdat deze vermoeidheid niet veroorzaakt wordt door werken, maar door piekeren, grenzen verleggen, constant uit je comfortzone zijn?
Is het daarom dat zo'n onschuldig "vandaag 1 jaar geleden"-bericht zo hard en rauw binnenkomt?
Ik weet het niet, hoewel ik ergens natuurlijk wel besef dat ik het verleden op een dag als vandaag ont-zet-tend romantiseer. Want laten we eerlijk zijn: 1 jaar geleden, maar ook 2,3,4,.. jaar geleden voelde ik de heimwee heel vaak andersom. Als we de grens met Nederland noodgedwongen weer over reden, terug uit Gent, terug van onze lieve vrienden in Limburg, terug uit ons geliefde België.
En als ik Antoine vanochtend naast me in de auto de foto's op zijn IPhone zie opschonen en ik af en toe een foto voorbij zie komen van afgelopen jaar; de Alpacaboerderij in Kaulille, fietsen door het water in Bokrijk, de talloze optredens van onze Joe met onze nieuwe Limburgse vrienden, die ons zo goed opgevangen hebben en dat nog steeds doen, dan weet ik dat het ook niet eerlijk is om te doen alsof het leven nu niet goed is.
Want dat is het wel. Ons leven in Hasselt is goed. Niet perfect en niet makkelijk, maar zeker niet slecht. En ook niet saai ;).
En al hoor je een verhaal zoals het mijne niet tot nauwelijks in een programma als "Ik Vertrek" (want het is immers veeeeel leuker om te kijken naar een lekkage in het dak....), toch kan het niet anders dan dat iedereen die in een ander land gaat wonen, of dat nu België of Zimbabwe is, op zijn tijd last heeft van dit soort gevoelens. Rauwe heimwee....die echt pijn kan doen.
Het is echter de kunst om ook dit te zien als een uitdaging en te denken: "How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard".
Want; Luck is an attitude en Life's what you make it, toch?
Volgend jaar op deze dag lees ik op Facebook deze blog. Dan zijn we weer een jaar verder, hopelijk met steeds minder momenten van rauwe heimwee. En mét heel veel mooie nieuwe foto's in onze gsm, van ons leven hier in Hasselt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten