Lezers van mijn blog weten dat we al vaker naar een optreden van Joe en Danny zijn geweest, hoe leuk dat is en hoe blij we zijn dat Joe en Danny ons altijd het idee geven dat we erbij horen, al hebben we een Nederlands paspoort. De uitspraak "Jullie zijn lieve, gekke Nederlanders MET EEN VLAAMS HART" komt dan ook van Joe himself.
Maar....naar het Fanbal van Joe Hardy gaan, da's toch écht een andere tak van sport. Het Fanbal van Joe Hardy, dat is één grote Vlaamse namiddag vol ambiance, bier en grote groepen Vlaamse vrienden onder elkaar die met zijn 30-en tegelijk aankomen en dan in de zaal ook nog allerlei andere vriendengroepen tegenkomen. Althans, zo komt dat over in mijn ogen.
Vorig jaar gingen we voor het eerst, nadat Joe er mij persoonlijk van overtuigd had dat wij ook welkom waren, dat zijn fans uit allerlei uithoeken kwamen en er vooral ook voor elkaar waren. En ik moet zeggen, we hadden een leuke namiddag. Dus er kwam geen moment in ons op om dit jaar niet weer te gaan. Bovendien, bij Joe en Danny kunnen we gewoon niet wegblijven . We zouden hen daarmee ook teleurstellen.
Maar toen het moment dichterbij kwam, was daar toch weer die twijfel. Twijfel van: zijn wij niet te Nederlands? Kent iedereen elkaar daar, behalve ons? In de ogen van veel Nederlanders zijn wij half Vlaams. Joe en Danny weten ook wel hoe Vlaams ons hart is. Maar het publiek, wat zouden die denken van ons gele kenteken op de parkeerplaats?
Joe schreef toen zijn Fanbal dichterbij kwam dat hij al zenuwtrekken had, maar geloof me, die hadden wij ook tegen 14.00 uur vanmiddag. Met de woorden die Joe me vorig jaar meegaf bij binnenkomst van het Fanbal: "Niet panikeren!" als een soort mantra in mijn hoofd, togen wij vandaag dan toch naar binnen. Na de eerste vriendengroep van 30 personen gepasseerd te hebben, was daar Joe om ons welkom te heten.
En even later stond daar de mama van Joe, die we inmiddels een paar keer ontmoet hebben, om een praatje te maken en die ons onbewust het idee gaf dat het vandaag wel goed zou komen.
Echt goed kwam het, toen bleek dat wij naast fan M. en haar zus M. kwamen te zitten. Deze dames kennen wij van Joe's Facebookpagina, maar dat is niet wederzijds. Dus toen zij erachter kwamen dat wij uit Nederland kwamen, was dat voor hun toch wel erg interessant en werden er volop foto's van ons gemaakt. Blijkbaar waren wij Hollanders een bezienswaardigheid. M. wilde ook graag weten of we al eens vaker naar Joe waren geweest ( eh ja, weleens), of Joe ook weleens bij ons in de buurt kwam (nee, dat niet) en waar we dan zoal geweest waren (waarop ik een kleine selectie van foto's toonde van oa. Hasselt, Spork, Neerpelt en Lanaken). Allemaal machtig interessant voor de zussen, hun broer en man, terwijl dát dan weer erg gewoon is voor ons (dat we zo vaak naar Joe en Danny komen en er een eindje voor moeten rijden). Maar het zorgde er wel weer voor dat ook deze dame en haar familie ons het idee gaven dat we er vandaag best goed tussen konden zitten, ondanks onze Nederlandse tongval) Inmiddels hebben ze ons zelfs de foto's gemaild die ze van ons gemaakt hebben....en er stond bij:"Tot de volgende keer!"
Een lang verhaal kort. Het Fanbal van Joe Hardy, dat is voor ons Nederlanders, ondanks ons Vlaamse hart, een soort van inburgeringsexamen om in Vlaanderen te mogen leven. En nu, terug op de bank in Arnhem, denk ik te mogen concluderen dat we er weer voor geslaagd zijn.
Bedankt fan M. en familie en de mama van Joe voor de leuke gesprekken. Bedankt rodeo Theo voor het "klakske", maar bovenal bedankt Joe en Danny voor de ambiance van vanmiddag en voor alles wat door en met jullie geweest is en nog komt in ons Vlaamse leven.
Jullie zitten in ons Vlaamse hart.
Mooi geschreven, het doet deugd te vernemen dat jullie er echt bij horen. Ik had er ook geen seconde aan getwijfeld dat dat niet zou gebeuren. De Joe Hardy fans zijn heeeel lieve mensen en daar horen jullie zeker bij. Joe+++
BeantwoordenVerwijderen