Toen wij het plan hadden opgevat om een appartement te huren voor de weekenden en dit zo'n beetje gingen rondvertellen aan vrienden, familie en collega's, was een veelgestelde vraag:"Gaan jullie dan élk weekend?" Waarop wij steevast antwoordden dat het geen verplichting moest worden, dus dat we in Nederland bleven als we eens geen zin hadden, of verplichtingen hadden.
Welbeschouwd was dit plan ook ergens wel bedoeld om er achter te komen hoe het zou zijn om elk weekend na een werkweek naar Gent te rijden. Zou het een verplichting worden? Zou Gent nog speciaal zijn als we er zo regelmatig kwamen? Zouden we op een gegeven moment gaan denken dat we het wel gezien hadden?
Welnu, dit weekend is zo'n weekend waarop werkverplichtingen ons in Nederland hielden. Antoine had gisteravond en vanochtend Open Dag en ik moest gisteravond surveilleren bij het schoolfeest. Steevast kregen zowel Antoine als ik de opmerking: "Dan kunnen jullie dit weekend niet naar Gent zeker?" Waarop ik antwoordde: "Jawel hoor, morgenmiddag. Dan kunnen we nog 1,5 dag blijven. Als we in Arnhem zouden blijven zou ik elke minuut van die 1,5 dag spijt hebben dat we niet gegaan waren" En Antoine vanmiddag na de Open Dag tegen een collega zei: "Natuurlijk gaan we naar Gent. Daar wonen we. Jij gaat nu toch ook naar huis?"
En ik moet zeggen, elke minuut wachten was het waard hoor. Want hier zijn we thuis. Dus het is heerlijk dat we er weer zijn, hier in Gent.
Het idee dat we het als een verplichting zouden gaan zien. Of dat Gent niet meer speciaal zou zijn nu we hier regelmatig komen. Of het gevoel dat we het hier wel gezien hebben....daar schud ik nu mijn hoofd bij. Sterker nog; elke keer als we hier weer wegrijden richting Nederland, doet het meer pijn dat we weer weg moeten gaan. Ik wist al dat ik deze stad doodgraag zie en zoveel mogelijk in Belgie wil zijn en dat is alleen maar bevestigd sinds we hier in oktober zijn komen wonen.
Misschien vraag je je als lezer van mijn blog af hoe het gaat met onze verhuisplannen. En of we al een baan hebben. Wel, laat ik zo zeggen: er speelt een heleboel, al is er nog niks concreets. Dat heeft ook zo zijn tijd nodig. Maar we zitten niet stil en als het zover is, kom ik het zeker melden. Tot die tijd ben ik maar zo verstandig om niet alles aan de grote klok te hangen;-)
Van de week op school had ik het nog wel even met mijn 2 kamergenoten over onze plannen. Mijn 2 collega's hadden het al over het moment dat ik afscheid zou nemen van mijn werk, waarop ik zei:
"Nou... Alles moet nog wel lukken, hè." Wat mijn lieve collega toen zei, herhaalt zich steeds in mijn hoofd: "Jullie kennende zou ik niet weten waarom het jullie niet zou lukken!"
Een mooi compliment en een mooi houvast. Bedankt, lieve Jenny.
Tijd om deze blog af te sluiten. Straks waren we even op café. Toen we betaalden, zei de serveerster: "Nog een mooie dag, hier in Gent". Dat nemen we haar maar niet kwalijk. We klinken nu eenmaal als toeristen en zij kan niet weten hoe Vlaams ons hart is. Een mooie dag is het zeker geworden, omdat we "beter laat dan nooit" toch nog naar Gent zijn gereden. En gelukkig volgen er vast nog een heleboel mooie dagen. Omdat we hier mogen wonen, als is het nu nog maar parttime. En omdat het ons misschien wel gaat lukken, om Gentenaars te worden. Al is het dan met een Nederlandse tongval: Gent zit in ons Vlaamse hart!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten