Terugblik op een Belgisch jaar

31 december 2015. Tijd voor een oudejaarsblog. 

Waarom niet nog even teruglezen in die van vorig jaar:

2015 gaat voor ons een cruciaal jaar worden. Een jaar waarin we nog in Tiffany zullen blijven, en dat daardoor razend snel gaat. Een jaar waarin Antoine en ik wellicht wel toe zijn aan een andere baan, en waarom dan niet in Belgie? Een jaar waarin wij ons steeds meer Gentenaars zullen voelen, en ons dus steeds vaker afvragen wat we eigenlijk nog in Nederland doen.
Kortom, een jaar waarin wij een knoop zullen gaan doorhakken wat ons Vlaamse leven betreft.
(...)
Al schrijvend aan deze blog, aan de vooravond van 2015, is er eigenlijk nog maar één weg mogelijk en dat is vooruit. 2015 in, het jaar waarin het Arnhemse meisje en haar gezin wellicht een afscheidsfeestje gaan organiseren in Grand Café Arnhems Meisje in Arnhem en daarna de titel van deze blog gaan aanpassen;-). We gaan het zien!

Een jaar verder zijn we. Over enkele uren begint 2016. Hét moment om nog even terug te blikken op het jaar dat achter ons ligt. In tegenstelling tot vorige week, ga ik me vanavond wél alleen beperken tot het Belgische deel van ons leven. Verdriet was er genoeg in 2015, maar in Gent hebben we toch voornamelijk hoogtepunten gekend. Zeg nou zelf, hoe bijzonder is het om een appartement in hartje centrum te hebben? Elk weekend en elke vakantie als we hier zijn, voel ik me nog fier dat we dit gerealiseerd hebben. Dat het niet bij praten over plannen bleef, maar deze door ons ook omgezet zijn in daden; eerst ons Gentse huwelijk en nu ons Gentse huis. Ja, dat is iets om fier op en dankbaar om te zijn. En dat heeft dit jaar absoluut draaglijk gemaakt. Onze home away from home, waar we konden en kunnen schuilen. Waar we alle Gentse hoogtepunten beleefd hebben: de Winterfeesten, de Gentse Feesten, de huldiging van KAA Gent,enzovoort. Van waaruit we talloze andere plekken in Vlaanderen hebben bezocht die ons ook dierbaar zijn. Van waaruit we op heel wat Limburgse plekken geweest zijn om te genieten van de grote Joe Hardy en zijn voltallige orkest Danny. En laten we niet vergeten hoeveel nieuwe contacten met heel lieve mensen ons dat gebracht heeft. En dat allemaal in 2015. 

"Remember from the past just the good times".

Het was vorig jaar rond oud en nieuw dat we besloten te gaan kijken of we een baan konden vinden in Gent. En zo kwam 2015 ook in het teken te staan van heel veel (open) sollicitatiebrieven, sollicitaties en afwijzingen. In juni waren we 1 telefoontje verwijderd van het opstarten van de emigratie. En eigenlijk geldt dat ook voor afgelopen maand.  Maar waren we afgelopen zomer nog erg teleurgesteld door de afwijzing, de "nee" van begin december kwam stiekem als een opluchting.

Want dit jaar in Gent heeft ons ook een andere kijk op de toekomst gebracht. Een heel, heel geleidelijke verandering, waarbij de zogenaamde knop eigenlijk pas heel kort om is. Een verandering van toekomstdromen die onszelf ook enigszins verbaasde en mij persoonlijk zelfs van mijn stuk bracht, maar waar we nu volledig achter staan. Alle drie. Ja, ook Casper, die we uiteraard heel 2015 bij alle plannen en ideeën betrokken hebben.

Dat brengt me op de vooravond van 2016 bij de vooruitblik op komend jaar. 2015 bleek in dit geval niet zo cruciaal, maar 2016 wordt dat wel.

Veel ga ik er nu nog niet over zeggen. Dat is niet om flauw of extra geheimzinnig te doen. Enerzijds houden we de plannen nu voor onszelf, omdat we dan niet, als het niet lukt, heel veel mensen moeten vertellen dat onze emigratie toch niet doorgaat. Anderzijds willen we de plannen pas vertellen als alles rond is, omdat toch wel heel veel mensen raar zullen opkijken van dit besluit. Maar heel weinig mensen wisten überhaupt dat we een plan B hadden, maar nog minder mensen weten dat er uiteindelijk sowieso een knop om is. We kunnen perfect uitleggen waarom, maar dan wel graag als we iets concreets te melden hebben.

Voor de start van een nieuw jaar maakt iedereen plannen. Maar de écht belangrijke dingen heb je niet in de hand. In 2015 hebben té veel mensen in onze heel nabije omgeving te maken gehad met groot verdriet door ziekte. Natuurlijk hoop ik meer dan wat ook, dat 2016 wat dat betreft een veel en veel beter jaar wordt. 

Wat betreft ons Belgische leven betreft kan ik alleen maar zeggen dat 2015 goed was. Ook al heeft het ons niet gebracht waar ik vorig jaar op deze oudejaarsavond op hoopte. Ik geloof sterk in dat dingen moeten gaan zoals ze gaan. En dat we daarom nu nog niet geëmigreerd zijn. Soms heb je wat langere tijd nodig om te weten wat je wilt. Ik ben er van overtuigd dat dat in deze situatie ook geldt.

(En oja, nog even over dat feestje bij Arnhems Meisje;).... 

Dat feestje komt er in september 2016 sowieso. Nu nog om ons gezamenlijke kroonjaar te vieren (Casper en ik worden samen 50!), maar voorlopig gaan we er ook maar even vanuit dat het alsnog ons afscheidsfeestje wordt.)

Aan alle lezers van mijn blog: ik wens jullie een jaar vol licht, hoop en geluk!!

Kerstavond 2015

Een klein fragment uit mijn kerstblog van vorig jaar, exact een jaar geleden geschreven op exact dezelfde plek:

Een Kerst die anders dan anders zal zijn en toch ook voor een groot deel hetzelfde. Anders dan anders, omdat tussen alle licht en warmte die bij de kersttijd horen, heel veel verdriet en zorgen heel dichtbij zijn. Anders dan anders ook, omdat wij nog nooit Kerst in ons eigen huis in Gent hebben gevierd. Voor een groot deel hetzelfde ook, omdat we zeer traditioneel de eerste kerstdag bij de ene kant van de familie zullen zijn en de tweede kerstdag bij de andere kant van de familie. Dat voelt als een verplichting, maar geeft gek genoeg ook houvast.Verdriet en geluk liggen dicht bij elkaar, dat is niet anders tijdens de kerstdagen....

Een jaar verder zijn we. Het is weer kerstavond . Ons huis straalt warmte uit. We hebben lekker gegeten en een goed glas wijn gedronken. We hebben alweer volop genoten van de Gentse Winterfeesten, waar we tenslotte zo ongeveer middenin wonen. De kersttijd maakt Gent nog magischer. En Kerst in Gent te kunnen vieren, is voor ons fantastisch.

Zoals hierboven beschreven, waren zorgen en verdriet vorig jaar Kerst heel dichtbij. Maar het lukte me, zij het soms met moeite, om vooral euforisch te zijn over het feit dat we de kersttijd grotendeels in ons eigen huis in Gent konden doorbrengen. 

Dit jaar is niet álles anders, maar vóélt wel alles anders. Hoewel het hoogzomer was en we nu al 2 seizoenen verder zijn, speelt het overlijden van mijn moeder afgelopen augustus juist deze dagen een zodanig grote rol, dat ik niet anders kan dan deze dagen ingetogen doorbrengen. In mijn hoofd is geen plaats voor uitbundigheid. Zelfs het feit dat we in Gent zijn, verandert daar niets aan. Het is niet dat ik terug kan kijken op waardevolle kerstherinneringen in de afgelopen decennia, die ik deze dagen mis. En ook het feit dat we morgen voor het eerst in 39 jaar niet in mijn oudershuis in Didam zijn, maakt niet dat ik me voel zoals ik me voel. Maar ongeacht de band die je met je ouder(s) had, verlies je je moeder maar 1 keer. En dat is in alle gevallen ingrijpend. Zo ook bij mij. 

Dat maakt deze kerstdagen "de eerste keer" zonder.... Net als binnenkort "de eerste keer" oudejaarsavond. En vlak daarna "de eerste keer" haar verjaardag. In de komende 2 weken zoveel momenten "de eerste keer" zonder haar, daar kan ik niet zomaar aan voorbij gaan. Zelfs al heb ik persoonlijk verdriet altijd zoveel mogelijk buiten deze blog gehouden. Al zijn we in Gent, al geniet ik ook heus wel van de kerstsfeer, al ben ik blij dat we in onze secondhome Tiffany zijn, dít zit in mijn hoofd. Ik kan daar niet aan voorbij gaan en wil er niet aan voorbij gaan. 

Zo is Kerst 2015 voor dit Arnhemse meisje in Gent.

En Kerst 2016....?

Wel, niemand kan in de toekomst kijken. Drómen over de toekomst kunnen we wel....

Omdat ik met mijzelf heb afgesproken dat ik na elk moment van rouw en verdriet vooruitkijk naar iets leuks, heb ik wel bepaalde ideeën over waar ik volgend jaar de kerstboom hoop op te zetten;) 

Dit jaar in Gent heeft ons wel bepaalde inzichten gegeven en concrete plannen voor de toekomst. Maar terugkijken op dit jaar in België, lijkt me meer iets voor de oudejaarsavondblog. 

En van waaruit ik de derde Vlaamse kerstavondblog op rij schrijf, die van 2016 wel te verstaan, dat hoop ik over exact een jaar te kunnen vertellen.

Voor nu wens ik alle lezers van mijn blog een mooie Kerst. Waar je ook bent, hoe je Kerst ook viert, ik hoop dat je de warmte van lieve mensen om je heen voelt. 

Merry Christmas en liefs uit Gent.

Aan alles komt een einde...

Een nieuwe blog, op de avond dat bekend werd dat het terreurniveau in het Brussels Gewest op 4 blijft en in de rest van België op 3. Maar zoals ik altijd zoveel mogelijk geprobeerd heb om persoonlijk verdriet buiten deze blog te houden, doe ik dat nu ook maar met de situatie die België op dit moment volledig op zijn kop zet en zenuwachtig maakt. Want, hoe banaal misschien ook, ik word ook lichtelijk zenuwachtig van andere dingen. Dingen die wél te maken hebben met ons leven in secondhometown Gent.
Aan alles komt een einde en in het geval van secondhome Tiffany in de Koningstraat wisten we dat zelfs al voor ons avontuur in Gent begon. Want Tiffany hadden we gehuurd van 1 oktober 2014 tot 31 juli 2015. Al snel jubelde ik hier en op allerlei andere (digitale) plekken hoe fier ik wel niet was, en trouwens nog bén, op ons appartement. En dat we nog niet wisten hoe het verder zou gaan, maar dat we al wel wisten dat we "na Tiffany" niet zomaar weer fulltime in Arnhem zouden gaan wonen.

Dat we niet zomaar weer in Arnhem willen gaan wonen, dat staat nog steeds als een paal boven water. Dat we vrijwel dagelijks, maar zeker wekelijks bezig zijn met het zoeken naar een geschikte baan in Vlaanderen, dat weten ook veel mensen. Dat we een plan A en een plan B hebben is ook wel zo'n beetje bekend, hoewel maar weinig mensen écht weten wat dat inhoudt. Net zoals dat maar weinig mensen weten dat plan A al in een vergevorderd stadium is. Hoewel wij daar onze bedenkingen bij hebben, wat dan eigenlijk nóg minder mensen weten....
Praat ik in raadselen? Wel, dat komt, omdat wij eigenlijk pas aan de grote klok willen hangen wat we willen en waar we dat willen als het allemaal rond is. Voor ons is het allemaal overduidelijk hoe onze toekomst in Vlaanderen eruit zou moeten zien. En als het anders wordt dan de meeste mensen wellicht verwachten, dan is dat voor ons ook heel goed uit te leggen.
Maar ja, er is niks rond, dus er valt ook niks uit te leggen. Zonder baan geen emigratie en voorlopig nog steeds geen baan, helaas.....

En toen was daar ineens vanochtend een datum. 1 juli 2016. De dag waarop appartement Tiffany aan de Koningstraat in Gent niet langer onze secondhome zal zijn. Want we hebben al een keer verlengd en het kan niet voortduren. Het ontbreekt ons aan een geldboom in onze Arnhemse tuin (en in Gent hebben we niet eens een tuin) en de Staatsloterij hebben we ook al niet gewonnen.
 "Tiffany" gaat stoppen, zonder zicht op een baan, zonder zicht op een andere plek om te wonen, zonder zicht op een emigratie. En ja, daar word ik dus wel zenuwachtig van. Zo'n datum is opeens zo definitief en de tijd gaat al zo snel. Ik wil nog even niet denken aan het scenario waarvan ik al vanaf het begin riep dat we dát in elk geval NIET willen: fulltime terug naar Arnhem.

7 maanden hebben we nog. 7 maanden om vooral te genieten van en fier te zijn op onze secondhome in Gent. Maar ook 7 maanden om onze échte droom waar te maken. Een baan vinden die het mogelijk maakt om voorgoed en fulltime in Vlaanderen te komen wonen.

Gelukkig zijn er nog mensen die er in geloven dat wij naar België gaan verhuizen. Dat het ons echt gaat lukken. Dat voelt ongelooflijk goed, zeker op momenten dat ik een beetje zenuwachtig word van het idee dat we zaterdag 2 juli 2016 op de Korenmarkt in Arnhem aan de koffie zitten, in plaats van op de Korenmakrt in Gent. Of eender welke Markt in Vlaanderen....
Maar voor panikeren is geen tijd; we gaan ervoor. Aan "Tiffany" mag dan een einde komen, we zetten alles op alles om ervoor te zorgen dat dit tegelijkertijd het begin zal zijn van een nieuw en definitief Vlaams tijdperk!

Jeneverfeesten: De Gentse Feesten van Limburg!

Deze dag verdient een blog, want hij was prachtig! En we waren niet eens in Gent....

Vandaag waren de Jeneverfeesten in Hasselt. De 2 voorgaande edities waren we er ook al bij, dus dat we weer zouden gaan stond allang vast. Moesten we het eventueel vergeten zijn, dan waren we er echter in Gent wel aan herinnerd dat de Jeneverfeesten er weer aan kwamen, want sinds vorig weekend zagen wij overal in Gent, zelfs op tram 4 naar Moscou, de poster van de Jeneverfeesten. Erg leuk was dat. 

Vandaag was het dan zo ver en al vroeg reden wij Gent uit richting oosten. Eerste stop was Rapertingen, waar Joe-Hardy-Die-Hards Dirk en Wendy ons uitgenodigd hadden om te aperitieven en te lunchen. Een geweldig begin van een leuke namiddag!

Na een heerlijke gin-tonic, made by Dirk himself en een overdadige lunch, stond niets een middagje ambiance in Hasselt nog in de weg. Gidsen Dirk en Wendy wezen ons de beste parkeerplek (zelf komen we nooit verder dan onder Dusart, wat trouwens ook prima is), de beste plek waar je koffie met vlaai kunt eten, de beste plek om een pyjama te kopen en zo nog wat beste plekken. Enkele van die beste plekken kenden we al, maar het meerendeel eigenlijk nog niet. Nu wel. En het beviel ons;) Meer bepaald: ik zou er kunnen wonen;)

(Dat wist ik voor vandaag al, hoor, iets met ons plan B, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen...)

Natuurlijk kwamen zowel Dirk en Wendy als wij drieën eigenlijk voor de optredens van de onvolprezen Joe Hardy en zijn voltallige orkest Danny. 15 uur op de Markt en 17 uur in den Ossekop tent. Barstte de tent op de Markt eigenlijk al uit zijn voegen, die was nog niet half zo druk als die bij den Ossekop. Maar wat wil je ook, met zo'n zanger in ons midden! Een held is het, Joe Hardy. En Danny natuurlijk ook.

Al met al dus een prachtige middag. Het leuke is, dat Dirk en Wendy in de zomer een dag naar de Gentse Feesten kwamen en we deze dag nu dus andersom nog eens over deden bij de Jeneverfeesten. En ik moet zeggen....ze kunnen ermee concurreren hoor, de Jeneverfeesten met de Gentse Feesten. Dat Limburgers ook van ambiance houden wisten we natuurlijk al. Maar dat ze er een enorm feest van maken op alle pleinen in de stad, zonder een onvertogen woord, in zo'n gemoedelijke sfeer, zelfs al was den Ossekop tent eigenlijk te klein voor alle jenever- en Joe Hardyliefhebbers, dat is vandaag ook bewezen. 

Weer een dag om toe te voegen aan de categorie "een met een gouden randje" . 

"Want wie wil er niet feesten, in een mooie stad als hier... Jeneverfeest dat is volop plezier!"

Life goes on

Mijn laatste blog is niet alleen in tijd al even geleden, maar zeker in wat er in de tussentijd allemaal is gebeurd en eigenlijk nog aan de hand is. Dingen die niet thuishoren in een blog over het leven van een Arnhems meisje in Gent, maar het leven wel zodanig beïnvloeden dat het schrijven van een blog niet evident is. Ook vandaag nog niet. Maar voor alles is een eerste keer na het overlijden van mijn moeder en vanavond is dan maar het moment voor de eerste blog na deze ingrijpende gebeurtenis.

Mijn hoofd staat niet naar een emigratie op dit moment, maar in mijn hart is Gent nog steeds de mooiste plek op aarde om een (nieuw) leven op te bouwen. Inmiddels is een nieuw schooljaar begonnen. Het schooljaar dat wij beschouwen als "erop of eronder". Begin 2015, na de kerstvakantie, besloten wij te gaan voor een leven in Gent. Middenin het schooljaar, maar nog wel op tijd voor de vacatures van dit schooljaar. Omdat wij nu eenmaal niks overhaast doen en ook wel zeer realistisch zijn in het nemen van grote stappen, gaven wij onszelf voor een eventuele emigratie anderhalf schooljaar; liefst al in de afgelopen zomervakantie (zou het zo moeten zijn dat het toen niet gelukt is??), maar anders ergens in het schooljaar erop. Dit schooljaar dus, dat nu alweer een week of 3 oud is. Voor je het weet is het weer Kerst en leven we al een jaar met deze wens.

Een week of 2 geleden kwam een digitaal gesprek met een lieve Belg op het jaar 2016 en vroeg ik me af of dát dan het jaar zou zijn dat wij zouden gaan emigreren. "Ik geloof het echt!", was zijn stellige en directe antwoord. Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap; nota bene iemand uit Belgie, deels werkzaam in het Vlaamse onderwijs, had er blijkbaar vertrouwen in dat het ons wel zou lukken.
Hoe anders was dat vandaag op school, al pratend met mijn 2 kamergenoten, toen één van de twee zei: "Voor de zomervakantie was ik ervan overtuigd dat jullie zouden gaan, maar nu weet ik het niet meer: als het zou lukken, dan was het toch ook al wel voor de zomervakantie gelukt?"
Oké....daar stond ik even lekker met mijn mond vol tanden..... De eerlijkheid gebiedt me er wel bij te zeggen, dat deze lieve collega ons een leven in Belgie gunt, maar het heel jammer zou vinden als ik zou gaan en dat zijn woorden dus ook wel enigszins wishfull thinking waren....Dat gaf hij ook wel toe. Maar ondanks dat, dacht hij ook wel ergens dat zijn redenering zou kloppen.

Of zijn redenering gaat kloppen? Dat weten we aan het einde van dit schooljaar. Dat zijn we op het punt aangekomen dat we óf een bord van de makelaar in de tuin hebben, óf tot de conclusie moeten komen dat het inderdaad niet lukt. Niet dat we dan geen plan B hebben om toch parttime in Gent te kunnen blijven, maar dan zullen we waarschijnlijk de eerste jaren (tot Casper oud genoeg is om uit te vliegen) niet definitief gaan emigreren.

Wat ik zelf denk? Eerlijk gezegd weet ik dat niet. Maar....eigenwijs, trots, of koppig (vul maar in) als ik ben, laat ik me natuurlijk niet zomaar zeggen dat een emigratie waarschijnlijk niet meer lukt;)
Ik krijg er juist het idee door: "Nu zullen we het tegendeel bewijzen!" Het helpt wel dat er andere mensen zijn die nog wel het idee hebben dat het allemaal gaat lukken.

Ons leven staat danig op zijn kop. Dat heeft tijd nodig en naar een beetje rust snak ik eigenlijk ook. Maar ergens, ergens, is toch alweer een beetje ruimte om door te gaan met onze plannen voor een toekomst in Gent. Want life goes on. En life's what you make it.

Een Arnhems Meisje op de Gentse Feesten

De Gentse Feesten.

Het is niet dat er nog niks over gezegd en geschreven is. Maar als Arnhems Meisje in Gent, wonend middenin de Feestenzone, kan een Gentse-Feesten-blog niet uitblijven. Alleen...wat komt er in mijn blog? Waar ik mijn leerlingen altijd leer om voor ze gaan schrijven na te denken over wat de boodschap of conclusie moet zijn, weet ik die zelf eigenlijk niet als het over de Gentse Feesten gaat. Een voorzichtige conclusie zou kunnen zijn, dat ik er een soort haat-liefde verhouding mee heb. Hoewel, als ik dat zo opschrijf, vind ik dat de Feesten eigenlijk een betere beoordeling verdienen. Overwegend positief, met soms een kleine "maar" dan?

Laat ik eens wat zaken op een rijtje zetten. 

Wat niet zo leuk is, is om met een auto met geel kenteken langs de afzetting te rijden om bij je huis te komen. Hoewel niemand ons tegen gehouden heeft, voelde ik de blikken van de mensen. Meewarige blikken...die boekdelen spraken. (Het 1e dat wij gaan doen als we geëmigreerd zijn, is de auto op Belgisch kenteken zetten!)

Wat ook niet zo leuk is, is dat hoe langer de Feesten duren, hoe meer plekken er in de straten rondom ons huis zijn, waar we echt wel even onze adem in moeten houden bij het langslopen. Ik zal verder niet uitweiden over de diverse oorzaken, maar het  zijn er 3 ;)

De herrie van buiten, beginnend rond het middaguur en ongeveer durend tot de volgende ochtend 10.00 uur, daar wen je wel aan. Maar de eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik het ook niet erg vind dat ik morgenavond niet voor de 10e avond op rij de percussieband hoor en later op de avond de accordeonist met zijn melancholische liedjes. Maar dat laatste kan ook komen, omdat ik niet zo in de stemming ben voor melancholie. En daar kan die man dan weer niks aan doen.

Omdat ik toch eigenlijk wel overwegend positief ben, volgt nu puntsgewijs en in willekeurige volgorde een korte opsomming van de leuke kanten van de Feesten:

- zo dichtbij wonen dat je de deur maar uit hoeft te stappen en je zit er middenin (oké, dat was dus ook een nadeel soms)

- de goede sfeer in de stad; op geen enkele dag de grimmigheid gevoeld die we op Koningsdag in Arnhem voelden, terwijl het toen pas vroeg in de middag was

- Vlaanderen Zingt; lang geleden reden Antoine en ik al op en neer om erbij te zijn. Nu stonden we met Casper op St. Baafs uit volle borst mee te zingen met Vlaamse klassiekers

- de diverse podia met een zeer afwisselend aanbod; voor elk wat wils

- Gentopia in het Zuidpark; Casper heeft zich er vermaakt!

- de mannen en vrouwen van de Ivago; elke ochtend maken zij de stad opnieuw toonbaar en ze zijn zelfs niet te beroerd om touwtje te springen met de mannen die nog niet naar bed zijn geweest;)

- 's ochtends met de ramen open ontbijten en een praatje maken met degenen die hun bed nog niet hebben gezien; toen ze Caspers blauw-witte jas zagen hangen, leverde dat spontaan een ode aan KAA Gent op : "tous ensemble, tous ensemble!"

- Joe Hardy die hards Dirk en Wendy uit Limburg een dagje meenemen in het feestgedruis 

- en zo kan ik eigenlijk nog wel even doorgaan. 

Tot morgenvroeg genieten we nog van de bovengenoemde pluspunten en bijten we nog even op de tanden bij sommige genoemde nadelen. Ik ben blij dat we erbij konden zijn, want een jaar in Gent is natuurlijk niet compleet zonder de Feesten. Het zorgt weer voor een toegevoegd argument op mijn lijstje "Waarom ik graag in Gent woon, cq Waarom ik nooit meer fulltime in Arnhem kan wonen".

Mochten we tegen volgend jaar permanent in Gent wonen, of een mogelijkheid hebben gevonden om in elk geval parttime inwoner van Gent te blijven, dan zie ik de Feesten weer met hetzelfde plezier tegemoet.

Liefst dan wel vanuit een woning aan de rand van de Feestenzone in plaats van er middenin en graag met Joe Hardy op het podium op St. Baafs!!

Hoe een weekend in Arnhem voelt voor een Arnhems meisje dat zó graag in Gent is

Veertig (40!!) weken geleden was het vrijdag 3 oktober. Hoewel we een gemeubileerd appartement hadden gehuurd, trokken we die dag toch met enkele verhuisdozen met persoonlijke spullen richting de Koningstraat in Gent. Het was ons eerste weekend in ons tweede huis in Gent.
Veertig weken geleden en we hebben nog geen weekend overgeslagen. Veertig kaarten staan er op de schouw in Caspers slaapkamer; elke week op vrijdag ligt er immers een kaart van opa en oma in de bus. Veertig weken zijn we in het weekend in Gent geweest.
Het moest er natuurlijk eens van komen dat we een weekend zouden moeten overslaan. Welnu, dat weekend is dit weekend. En ik kan je vertellen, dat voelt....niet fijn, zullen we maar zeggen.... Natuurlijk zijn we weleens op zaterdagochtend gegaan in plaats van op vrijdagmiddag. En ook een keer zijn we zaterdagmiddag terug gegaan ipv zondagmiddag. Maar dan waren we altijd tenminste nog 24 uur in Gent geweest. Zelfs dat zit er dit weekend niet in.
De reden is niet eens verdrietig. Hier moeten blijven vanwege een verdrietige reden, is waarschijnlijk dichterbij dan wij denken. Maar nu is het vanwege een feestje van Casper. Beste vriend Kas viert morgen zijn kinderfeestje en natúúrlijk moet hij daarbij zijn. Geen discussie over mogelijk. Maar het tijdstip is wat dat betreft wel zo beroerd gekozen, dat ervoor nog gaan geen zin had en erna nog gaan ook niet. Want vakantie is het ook nog niet in Nederland. Dus maandagochtend worden Casper en Antoine weer gewoon op school verwacht.
En dus zitten wij nu gewoon op de bank in Arnhem. En staan we morgen niet op tijd op om alsnog in alle vroegte naar Gent te gaan, zodat wij tenminste gewoon op dezelfde tijd bij de Carrefour boodschappen kunnen doen. Morgen zijn we de hele dag in Nederland, morgenavond zitten we hier weer op de bank en zondagochtend ben ik genoodzaakt een rondje Arnhem-Velp-Arnhem te lopen, in plaats van door het Baudelopark via Dampoort naar Portus Ganda en weer naar huis.
On-voor-stel-baar!!
Moest ik dit niet altijd al geweten hebben, dan weet ik het nu. Lukt een emigratie niet (wil ik niet aan denken), dan moet er een ander scenario verzonnen worden waarin wij in elk geval parttime in Gent kunnen blijven wonen. Want om nou in het weekend weer gewoon in Arnhem te zijn....: nee, ik weet na slechts 1 avondje noodgedwongen in Arnhem zijn al dat dát niet meer tot de mogelijkheden behoort. Hoe we het moeten organiseren weet ik ook niet precies, maar op dit moment is wel zó glashelder dat wij niet meer 7 dagen per weken in Arnhem KUNNEN wonen!

Vandaag begon in regio Midden, bij mij dus, de zomervakantie. Traditiegetrouw werd er afscheid genomen van enkele collega's. Op het podium in de aula stonden bloemen voor collega's die met pensioen gaan, vanwege gezondheidsredenen moeten stoppen, van wie de stage afgelopen is, etc.
Er had maar zo voor mij een bos bloemen bij kunnen staan, vanwege een emigratie. Die stond er helaas dit jaar niet. Maar in gedachten zag ik volgend jaar al wel een bos fleurige bloemen voor mij staan. Ik hoorde mijn leidinggevende iets zeggen als: "Manon, niemand is verbaasd dat jij hier nu afscheid neemt om in Gent te gaan wonen en werken", waarop ik nog een kleine afscheidsspeech gaf en tegen al mijn collega's zei dat ze welkom waren, als ze in de buurt van Gent zouden zijn. Ik zou een traantje laten (deed ik vandaag ook, maar dan om een minder leuke reden), omdat afscheid nemen natuurlijk best een beetje pijn doet, maar vooral heel blij en trots zijn omdat we onze droom zouden gaan najagen.
Jaja, in mijn hoofd is het al helemaal rond. En ik weiger na te denken over het scenario dat het niet lukt. Vooralsnog gaan wij er gewoon vanuit dat het wel lukt. Dat er volgend jaar een bos bloemen voor mij op het podium staat.
En zo niet? Dan gaan we op zoek naar een mogelijkheid om permanent, parttime in Gent te blijven wonen. Want een weekend in Arnhem, terwijl we nu in Gent hadden moeten zijn voor ons gevoel, daarvan hoop ik dat die op 1 hand te tellen zijn. Het weekend is pas een paar uur oud en ik ben er nu al klaar mee. Hopelijk volgende week vrijdag gewoon weer in Gent op de bank!!!

1 juni, tijd om een balans op te maken

Morgen is het 1 juni. 1 juni was voor ons een kleine deadline. Want, reken maar even mee, wil je op 1 september aan een nieuwe baan beginnen, dan moet je met 3 maanden opzegtermijn dus voor 1 juni opzeggen. Morgen is het 1 juni en het is niet gelukt. Dus wat er ook nog lukt op het gebied van een baan in het Vlaamse onderwijs, vandaag staat al vast dat wij het nieuwe schooljaar gewoon in Apeldoorn, Doetinchem en Velp beginnen. 

Jammer is het, maar een ramp is het natuurlijk niet. Jammer, omdat we er zó dichtbij waren, nadat Antoine bij de laatste 2 kandidaten voor de baan in Brugge zat. Een baan die voor ons een enorme switch in ons leven zou betekenen, maar die door degenen die erover moesten beslissen, voor Antoine als te klein werd beschouwd. Wat hij best als een enorme eer mag beschouwen (en er zit ook wel een kern van waarheid in), maar die ook als twijfelachtig mag worden beschouwd, omdat het ons terug bij af bracht. 

Ondertussen zijn er al best wat sollicitatiebrieven geschreven, maar heeft dit nog niet tot een emigratie naar Vlaanderen geleid. Het valt niet mee om er als Nederlander tussen te komen, zoveel is wel duidelijk. Dat ons hart net zo Vlaams is al iemand uit eender welke Vlaamse provincie, speelt helaas geen enkele rol. Dat we inmiddels alle Vlaamse termen als barema, ASO, okan en ik weet niet wat nog meer kennen, schijnbaar ook niet.

Wanhopen doen we niet en soulmates als we zijn, hebben we natuurlijk al lang een plan B. We gaan door met solliciteren, breiden ons zoekgebied zowel geografisch als qua baan een beetje uit en geven onszelf het hele volgende schooljaar om te onderzoeken of men Nederlanders echt geen kans geeft in het Vlaamse onderwijs. We zullen zien of de aanhouder wint.

Ondertussen gaat de rest van ons leven ook verder natuurlijk. Hoewel ik altijd gezegd heb dat deze blog gaat over ons Gentse leven, lukt het op dit moment niet om ons Nederlandse leven in Gent buiten de deur te houden. Veel wil ik er niet over kwijt, enerzijds om deze blog niet teveel te "besmetten", anderzijds uit respect voor om wie het gaat. Maar als je moeder binnen afzienbare tijd zal overlijden en dat in mijn geval vanwege de enorm complexe situatie er omheen meer verdriet met zich meebrengt dan alleen het verlies van je mama, dan heb je even al je energie daar voor nodig en schuiven de Vlaamse plannen toch even naar de achtergrond. Wat niet wegneemt, dat ik ontzettend blij ben met ons Gentse huisje. Want al heb ik daar ook verdriet en slapeloze nachten, als ik de straat op stap, voelt mijn hart toch een beetje lichter.

We zullen zien hoe het verder gaat. Sommige dingen heb je niet in de hand. Al wil je ze niet, je moet er doorheen. Dat ga ik dan ook zo goed mogelijk doen. En soms heb je dingen wel in de hand, zoals het hebben van een Vlaamse droom. Vroeg of laat maken we hem waar, hoe lang het ook nog duurt en waar we ook nog doorheen moeten.

Hoe ons huwelijk in Gent zorgde voor een flow in ons Vlaamse leven!

30 april. De eerste associatie voor de meeste Nederlanders is nog steeds "Koninginnedag". En daarna het besef dat op 30 april 2013 koningin Beatrix afstand deed van de troon en er daarmee een einde kwam aan 65 jaar Koninginnedag. Dat maakt 30 april 2013 eigenlijk best bijzonder.

Maar niet zo bijzonder als wat deze dag voor ons betekent. Want het is de dag waarop wij getrouwd zijn op Belgisch grondgebied. De dag waarop ons Vlaamse leven in een stroomversnelling kwam en naar een hoger level werd getild.

Hoe begon het ook alweer? Lang verhaal kort: we wilden graag onze huwelijksgeloften hernieuwen in secondhometown Gent. We waren al heel ver in de voorbereidingen met de schepen van burgerzaken van de stad Gent. Tot de dag kwam dat er een nieuw College werd geïnstalleerd en de opvolgster van bovengenoemde schepen ons vertelde dat ze geen rent-a-priest wilde zijn.

We waren ongelooflijk teleurgesteld. Wat voor ons enorm veel zou betekenen, werd van tafel geveegd als iets goedkoops; een lolletje met een hoog Las Vegas showgehalte.

Haar goed recht, begrijp me niet verkeerd. Maar voor ons was dit minstens zo serieus als ons eerste huwelijk in 2002. En haar "nee" betekende dat we terug bij af waren, verder verwijderd van onze wens dan ooit. We hadden eigenlijk geen idee wat we nog konden doen om deze wens te realiseren.

Maar.....toen kwam die zaterdagavond in Arnhem, op de bank met Het Laatste Nieuws. Het paginabrede thema trouwen en alles wat daarbij komt kijken. En helemaal onderin een klein stukje tekst over de Vliegende Pastoors en hun alternatieve ceremonie. 

En zo is het gekomen. Deze Vliegende Pastoors zorgden ervoor dat wij alsnog een prachtige huwelijksdag konden beleven in Gent. En elke keer als ik langs het stadhuis loop, denk ik bij mezelf: "Wat een geluk toch, dat de schepen geen rent-a-priest wilde zijn! We hadden vast niet zo'n mooie dag beleefd als met de Vliegende Pastoors."

Maar hoe komt het nu, dat dankzij de Vliegende Pastoors ons Vlaamse leven naar een hoger level werd getild? Ja zelfs, dat dit huwelijk op 30 april in Zoale Madeleine van Brasserie Bridge toch wel de opmaat is geweest naar waar wij nu staan? Aan de vooravond van een emigratie?

Wel, dat komt omdat Antoine en ik als soulmates op ons best zijn als we een gezamenlijk plan hebben. Een plan dat moet voldoen aan de volgende criteria: 1) het moet met België te maken hebben, 2) het moet echt iets van ons tweeën zijn, 3) we moeten er een tijdje mee bezig kunnen zijn en ergens naartoe kunnen leven, 4) het plan moet passen in onze motto's : "Life's what you make it" en "Luck is an attitude" en 5) het mag niet te alledaags zijn, zodat we er trots op kunnen zijn dat we er voor gaan.

Geloof me, ons huwelijk in Gent was zo'n plan. Er zijn momenten geweest dat we dachten dat het niet zou lukken. Maar het is de mooiste dag uit ons Vlaamse leven geworden.

Daarna hadden we een nieuw plan: een appartement in Gent. Dit plan voldeed ook weer aan alle bovengenoemde criteria. En op dit moment leven we middenin dat plan en zijn we trots op en blij met ons appartement in de Koningstraat.

En ja....dan kan een gevolg niet uitblijven hè. Al wisten we niet precies wat het gevolg zou zijn, toen we de sleutel kregen van dit appartement; we wisten toen al wel zeker dat het avontuur niet na een jaar zou stoppen, dat we de sleutel zouden inleveren en weer doodleuk fulltime in Arnhem zouden gaan wonen.

En zo zijn we aangekomen bij het punt waar we nu staan. Eén baan (oké, liever twee!) zijn we verwijderd van een definitieve emigratie naar het land dat we zó graag zien. Of het lukt, daar heb ik al eerder iets over geschreven. Dat moeten we afwachten en ondertussen ons hoofd koel houden en de moed niet verliezen. We gaan ervoor en het zou maar zo kunnen dat het snel gaat gebeuren. En zo niet, dan proberen we het in de loop van komend schooljaar opnieuw. We willen er best een tijdje mee bezig zijn, hoor. Dit plan hoeft écht niet van de ene op de andere dag gerealiseerd te zijn. Want het ermee bezig zijn maakt dat ons leven op dit moment allesbehalve saai of doorsnee is!

Dat dit ons grootste plan ooit is, staat vast. Ik zou even niet weten wat een emigratie nog kan overtreffen. Maar wat ook vaststaat: dat ons huwelijk in Gent ervoor gezorgd heeft dat wij het gevoel kregen dat we een basis hebben in België. Dat het er vanaf toen echt toe is gaan doen. Dat toen het gelukt was om te trouwen in Gent, wat ons tot op de dag van vandaag een trots en blij gevoel geeft, we voelden dat er meer mogelijk was.

Dat gevoel hebben wij niet gekregen van de schepen, maar wél van de Vliegende Pastoors. Zíj hebben ons plan serieus genomen, zíj hebben precies begrepen wat voor ons zo belangrijk aan dit huwelijk was. Ze hebben dit benadrukt bij de ceremonie, vandaag twee jaar geleden, maar in ons hart als de dag van gisteren. Kortom; zíj hebben ons in de flow gebracht die geleid heeft tot waar we nu staan, aan de vooravond van een leven in België.

Laat 30 april 2013 voor de meeste Nederlanders maar de dag van de troonswisseling blijven.

Het is voor ons de dag van ons huwelijk op Belgisch grondgebied. Een dag met een dikke gouden rand. De eerste dag van de rest van ons Vlaamse leven.

Waar een Arnhems meisje 's nachts door wakker ligt

De wekker staat op 1.09 uur nu ik deze eerste zin opschrijf. Ja, 1 uur in de nacht. Over minder dan 5 uur gaat de wekker om op te staan en naar school te gaan. Beter zou ik nu dus in bed liggen. Maar voor de 2e nacht op rij kan ik de slaap niet vatten en lijken alle mooie plannen waar we overdag over praten opeens alleen maar nadelen te hebben. Uitgebreid een blog gaan schrijven helpt vast niet om tot rust te komen, zodat slapen straks wel lukt. Aan de andere kant: van je afschrijven helpt misschien wel én wellicht lees ik dit over pakweg een jaar eens terug en kan ik er om lachen.
Dus vooruit, wat houdt mij wakker? Wel, allerlei gedachten die in me opkomen nu de kans op emigratie nog nooit zo dichtbij is geweest. Opeens was daar woensdagochtend een uitnodiging voor Antoine voor een sollicitatiegesprek. Aanstaande zaterdagochtend al. Geheel onverwacht was het niet, want hij had gesolliciteerd op deze baan. En ongewenst was het zeker niet, want hij had al aangegeven dat hij juist bij deze baan hoopte op een kans. Groot was dan ook de opwinding en blijdschap dat die kans er nu is. Opwinding en blijdschap die er nu zeker ook nog is....
Maar de nacht hè, de nacht doet rare dingen met een mens. De afgelopen maanden heb ik vaker wakker gelegen door zorgen om familieleden en vragen over gezondheid waar je toch geen antwoord op krijgt. Ook moeilijk, maar dit is anders.
Emigreren is in ons geval iets waar we 100% zelf voor kiezen. We hoeven niet weg uit Nederland. Niemand dwingt ons, we hebben een goede baan, een fijn huis en financieel en qua zekerheden alles op orde. En toch.....Gent trekt aan ons op een onweerstaanbare manier. Elke week als ik Gent inrijd word ik blijer. Elke week als we Gent uitrijden, doet het een beetje meer pijn. In Gent en Belgie zijn we gelukkig. In Nederland zijn we niet ongelukkig. Maar het geluk dat ik in Gent en België voel, voel ik nergens in Nederland.
Verhuizen naar Gent is niet te vergelijken met verhuizen naar Zimbabwe, of Paramaribo, of Sydney voor mijn part. Sterker nog....we zijn sneller in Gent dan in het uiterste noorden van Nederland. Maar het is en blijft een emigratie. Een stap waarbij heel veel geregeld moet worden en waarbij je heel veel zekerheden opgeeft. Iets dat eigenlijk helemaal niet bij mij past.
Dus ja, ik lig wakker. En alles schiet door mijn hoofd. Wat als Antoines baan tegenvalt? Wat als ik geen baan vind? Wat als ik wel een baan vind en we moeten beiden 1 september beginnen, wie brengt Casper dan de 1e dag naar zijn nieuwe school in een nieuw land? Wat als Casper het niet naar zijn zin heeft? Wat als we nog geen vaste plek hebben om te wonen, voor welke school voor Casper kiezen we dan? En zo nog 100 "Wat als...?" en "Hoe zit dat met...?" vragen in allerlei categorieën, die soms meer, soms minder terzake doen. Vragen die maken dat ik, in de nacht althans, denk: waar beginnen we eigenlijk aan, is dit wel verstandig, moeten we het wel echt doen?
Op die laatste vraag denk ik dat het antwoord uiteindelijk wel "ja" is. Morgenvroeg bij daglicht heb ik op de meerderheid van mijn vragen zelf al een antwoord kunnen bedenken, al kan het ook best zo zijn dat ik er morgennacht weer van wakker lig. Misschien moet ik dat ook gewoon accepteren. Al kiezen we er zelf voor, al trekt Gent, al zijn we gelukkig in Belgie, dat hoeft toch ook niet persé te zeggen dat het alleen maar leuk moet zijn? Dat er geen twijfels mogen zijn, of dat we het niet ook spannend mogen vinden? Beetje jammer dat ik er vooral 's nachts last van heb en nu al weet hoe ik me morgenvroeg achter mijn PC voel, maar goed.
Van mijn zus kreeg ik een tijdje terug een liedje van Daniël Lohues: "Angst is maar veur eben, spiet is veur altijd" (angst is maar voor even, spijt is voor altijd). Ik hoop....ik hoop dat, als ik dit dus over een pakweg een jaar teruglees in Gent....we ons uiteindelijk niet hebben laten leiden door angst en ervoor gegaan zijn. En dat we er geen spijt van hebben, maar juist tegen elkaar zeggen:"Als we het niet gedaan hadden, hadden we daar nu vast spijt van gehad!"
Inmiddels is het 1.51 uur. Over bijna 4 uur gaat de wekker. Echt veel slaperiger dan 3 kwartier geleden ben ik niet, integendeel. Maar door dit op te schrijven in elk geval wel iets rustiger. Antoine en ik hebben altijd het idee gehad dat dingen moeten gaan zoals ze gaan, dat we achteraf altijd kunnen zeggen:"Het heeft zo moeten zijn." en ik vertrouw erop dat dit in de nabije toekomst ook weer zo zal zijn.
Tot de volgende keer, op we tijdstip dat het licht is buiten!

8 maart in Gent, it's a beautiful day....

It's a beautiful day....the sun is shining.....and no one's gonna stop me now....

8 maart is het vandaag en het is de eerste volledige lentedag van 2015. Gistermiddag was het ook al prachtig weer, maar begon de dag nog bewolkt. Vandaag begon de zon al te schijnen bij het opstaan. Een prachtige dag dus!

19 jaar geleden vierden Antoine en ik, toen nog als studiegenoten, Internationale Vrouwendag in Rusland. Kwam het omdat het daar zo koud was, dat de vonk die dag tussen ons oversloeg? In elk geval was die dag het begin van een mooi leven samen, bezegeld met een wettelijk huwelijk op diezelfde 8e maart van het jaar 2002.
Vandaag vieren we dus ons 19-jarig samenzijn en ons 13-jarige Nederlandse huwelijk op deze prachtige lentedag in Gent. Iets om best even bij stil te staan en blij om te zijn, al zeiden we vanochtend al tegen elkaar dat het voor ons toch echt veel minder betekent dan onze Gentse huwelijksdag op 30 april. Maar daar zal ik natuurlijk te zijner tijd uitgebreider bij stil staan!

Moet het zo zijn, dat ik op deze prachtige 8e maart in Gent mijn eerste schreden in het werkende Vlaamse leven heb gezet? Op weg naar de koffie op een zonnig terras , kwamen we langs het restaurant van onze lieve vrienden Jan en Rita. Zoon Gilles was bezig de terrastafels te kuisen. een werkje dat ik graag even van hem overnam (ondertussen zaten Antoine en Casper rustig toe te kijken vanop het terras, jaja).

En oowww, wat werd ik er blij van! Helemaal toen twee Vlaamse gasten aan mij vroegen:"Zouden we hier een koffie kunnen gebruiken alstublieft?"
Het was van korte duur, maar ik was "aan het werk" in Gent. En omdat wij erg van symboliek houden en graag het idee hebben dat dingen gaan zoals ze moeten gaan, beschouw ik dit kleine klusje op deze speciale dag graag als opstap naar een werkend Gents leven.

Lukt het niet in het Vlaamse onderwijs, dan ga ik toch gewoon in de horeca?! Life's what you make it en Luck is an attitude!

Integreren in Gent

Onze Nederlandse familie, vrienden en collega's vinden ons waarschijnlijk Vlaamser dan Nederlands.  Ook onze Vlaamse vrienden en bekenden erkennen direct ons Vlaamse hart. En natúúrlijk zijn wij, na ongeveer 16 jaar zoveel mogelijk in Belgie te zijn geweest, ook wel redelijk op de hoogte van heel veel Vlaamse dingen. Zo bestellen we een plat water en een brochette in plaats van Spa Blauw en een spies ( nou ja, natuurlijk nog liever een pintje dan een pilsje....) en willen we ons vlees niet medium, maar a point. En natuurlijk vragen we ons niet af wat "A volonte" en "Artisanaal" is.

Maar....nu we meer zijn dan toeristen en vaker dan ooit in Belgie komen, blijkt toch wel dat we echt nog niet zo erg geïntegreerd zijn als wij zelf of de Nederlanders om ons heen soms denken. Een paar voorbeelden.
Gisteren liep de stad vol met kinderen, blije kinderen met allerlei kleuren petjes en bordjes met dorpen uit Oost-Vlaanderen erop. De climax was gisteren op het Sint Baafsplein en wij stonden er tussen. Om me heen hoorde ik een paar keer: "A, ja, het is Bavodag vandaag!" In al die jaren dat wij in Belgie komen, heb ik nog nooit van een Bavodag gehoord, laatstaan er tussen gestaan.
Vanochtend vroeg tijdens mijn sportieve rondje door Gent. Ik kwam door de Kwaadham achter ons huis en vervolgens een eindje verder door de Ham en het Godshuishammeke. Waarop ik mij afvroeg, of de term "Ham" thuishoort in het rijtje -straat, -weg, -plein of -markt. En of dit een typische Gentse term is, of een Oost-Vlaamse, een Vlaamse of wellicht een Belgische? In elk geval komt het in Nederland niet voor.
Verderop zag ik een garage en de volgende vraag diende zich aan. Weliswaar van een heel andere orde, maar toch. Want: als wij in Gent gaan wonen, hoe weet ik dan bij welke garage ik mijn auto in onderhoud ga doen, moest het niet persé de dealer zijn? En nog zoiets: in Nederland zijn wij ingeschreven in een huisartsenpraktijk. Ik las jaren geleden dat je in Belgie naar een willekeurige huisarts kan gaan, maar dat ze daar vanaf wilden en je je ook moest gaan inschrijven in 1 praktijk. Is dat inmiddels zo, of niet?
Vragen waar je als gemiddelde toerist natuurlijk nooit over nadenkt. Maar die uitstekend passen in de ervaringen van een Arnhems Meisje in Gent. Dus is het ook niet meer dan logisch om er eens een blogje aan te besteden.

Natuurlijk is Google overal in de buurt. Dus inmiddels weet ik dat Ham een aangeslibt stuk land is. En dat de Bavodag al jaren georganiseerd wordt voor vormelingen uit de provincie Oost-Vlaanderen (volgende vraag die zich aandiende: als we naar Gent zouden verhuizen en Casper komt op een katholieke basisschool, omdat deze toevallig in de buurt is en ons bevalt, is hij dan de enige die daar niet aan meedoet als Nederlandse protestant?). En een garage vind ik natuurlijk ook wel en de vraag over de huisarts is uiteindelijk ook niet erg ingewikkeld.

Samenvattend: erg onoverkomelijk is dit allemaal niet. Integendeel: ik hou ervan om steeds meer ervaringen op te doen die niets te maken hebben met toerisme in Gent, Vlaanderen en België. Ervaringen en situaties die we tegenkomen, omdat we mogen wonen in deze prachtige stad, al is het op dit moment maar parttime. En ik hoop met heel mijn Vlaamse hart, dat er nog heel veel van dit soort situaties bijkomen, want dat zou betekenen dat we er fulltime kunnen komen wonen. En dan zijn we uiteindelijk zo goed geïntegreerd, dat een toerist MIJ hoort zeggen: "A, ja, het is Bavodag!", misschien wel nadat ik mijn auto naar de garage heb gebracht of aan een toerist heb uitgelegd wat " A volonte" betekent;-)

Beter laat dan nooit!

Toen wij het plan hadden opgevat om een appartement te huren voor de weekenden en dit zo'n beetje gingen rondvertellen aan vrienden, familie en collega's, was een veelgestelde vraag:"Gaan jullie dan élk weekend?" Waarop wij steevast antwoordden dat het geen verplichting moest worden, dus dat we in Nederland bleven als we eens geen zin hadden, of verplichtingen hadden.
Welbeschouwd was dit plan ook ergens wel bedoeld om er achter te komen hoe het zou zijn om elk weekend na een werkweek naar Gent te rijden. Zou het een verplichting worden? Zou Gent nog speciaal zijn als we er zo regelmatig kwamen? Zouden we op een gegeven moment gaan denken dat we het wel gezien hadden?

Welnu, dit weekend is zo'n weekend waarop werkverplichtingen ons in Nederland hielden. Antoine had gisteravond en vanochtend Open Dag en ik moest gisteravond surveilleren bij het schoolfeest. Steevast kregen zowel Antoine als ik de opmerking: "Dan kunnen jullie dit weekend niet naar Gent zeker?" Waarop ik antwoordde: "Jawel hoor, morgenmiddag. Dan kunnen we nog 1,5 dag blijven. Als we in Arnhem zouden blijven zou ik elke minuut van die 1,5 dag spijt hebben dat we niet gegaan waren" En Antoine vanmiddag na de Open Dag tegen een collega zei: "Natuurlijk gaan we naar Gent. Daar wonen we. Jij gaat nu toch ook naar huis?"

En ik moet zeggen, elke minuut wachten was het waard hoor. Want hier zijn we thuis. Dus het is heerlijk dat we er weer zijn, hier in Gent.
Het idee dat we het als een verplichting zouden gaan zien. Of dat Gent niet meer speciaal zou zijn nu we hier regelmatig komen. Of het gevoel dat we het hier wel gezien hebben....daar schud ik nu mijn hoofd bij. Sterker nog; elke keer als we hier weer wegrijden richting Nederland, doet het meer pijn dat we weer weg moeten gaan. Ik wist al dat ik deze stad doodgraag zie en zoveel mogelijk in Belgie wil zijn en dat is alleen maar bevestigd sinds we hier in oktober zijn komen wonen.

Misschien vraag je je als lezer van mijn blog af hoe het gaat met onze verhuisplannen. En of we al een baan hebben. Wel, laat ik zo zeggen: er speelt een heleboel, al is er nog niks concreets. Dat heeft ook zo zijn tijd nodig. Maar we zitten niet stil en als het zover is, kom ik het zeker melden. Tot die tijd ben ik maar zo verstandig om niet alles aan de grote klok te hangen;-)

Van de week op school had ik het nog wel even met mijn 2 kamergenoten over onze plannen. Mijn 2 collega's hadden het al over het moment dat ik afscheid zou nemen van mijn werk, waarop ik zei:
"Nou... Alles moet nog wel lukken, hè." Wat mijn lieve collega toen zei, herhaalt zich steeds in mijn hoofd: "Jullie kennende zou ik niet weten waarom het jullie niet zou lukken!"
Een mooi compliment en een mooi houvast. Bedankt, lieve Jenny.

Tijd om deze blog af te sluiten. Straks waren we even op café. Toen we betaalden, zei de serveerster: "Nog een mooie dag, hier in Gent". Dat nemen we haar maar niet kwalijk. We klinken nu eenmaal als toeristen en zij kan niet weten hoe Vlaams ons hart is. Een mooie dag is het zeker geworden, omdat we "beter laat dan nooit" toch nog naar Gent zijn gereden. En gelukkig volgen er vast nog een heleboel mooie dagen. Omdat we hier mogen wonen, als is het nu nog maar parttime. En omdat het ons misschien wel gaat lukken, om Gentenaars te worden. Al is het dan met een Nederlandse tongval: Gent zit in ons Vlaamse hart!

Op zoek!

Lieve lezers van mijn blog, ik móét het kwijt. Ik móét er over schrijven. Of het rationeel gezien verstandig is om (nu al) van de daken te schreeuwen weet ik niet. Maar een mens kan nu eenmaal niet altijd zijn verstand boven zijn gevoel stellen, toch. En ik zit hier in mijn eentje op de bank (kleine man in bed, grote naar een werkafspraak) en ik KNAP bijna uit elkaar van alles wat er in mijn hoofd omgaat......

De afgelopen dagen heb ik gelukkig mijn verstand wel laten tellen en alleen aan mijn 2 kamergenoten cq. mede-coördinatoren verteld dat we ons "aan het oriënteren" zijn op een verhuizing naar Belgie. Zoals ik de vorige keer al schreef, was dat voor beide collega's niet echt een grote verrassing. Hooguit komt het toch iets sneller dan verwacht.

Iets sneller dan verwacht... Opeens kan het mij niet snel genoeg gaan, heb ik de knop helemaal omgezet en zou ik liever vanavond dan morgen de boel inpakken en naar Gent vertrekken.
Voordat de knop omging, waren we weleens bang dat fulltime verhuizen naar Gent zou betekenen dat de glans van Gent er een beetje af zou gaan. Werken in Belgie zou immers ook heus weleens zorgen voor werkstress, en op weg naar het werk zouden we in Belgie ook heus weleens vast komen te staan in het verkeer, met wellicht ergernis tot gevolg. En in de rij bij de kassa van een Gentse supermarkt zou ik me ook heus weleens opwinden over het tempo van de caissière, of zoiets....
Zouden we Gent dan niet beter kunnen bewaren voor vrije momenten, zodat alleen de mooie kant van het land en de stad zich aan ons tonen?

Wanneer de knop nou precies omging, weet ik niet. Wellicht tijdens het schrijven van mijn vorige blog. Of klokslag middernacht tijdens de jaarwisseling. Of wellicht wat langzamer in mijn hoofd. Maar op dit moment heb ik nog maar 1 angst en dat is de vraag of we wel werk zullen vinden. Willen ze wel 2 Hollanders voor de klas? Zijn wij niet te Nederlands om het vak Nederlands te geven, er zijn toch best wat nuance-verschillen tussen het Vlaams en het Nederlands....
En zonder werk geen verhuizing natuurlijk. Daarvoor zijn we dan weer veel te rationeel. En we zijn ook niet zoals de mensen uit het programma Ik Vertrek, die op de bonnefooi gaan ( al ben ik daar weleens jaloers op).

Dus...wij doen er alles aan om een baan te vinden. We zijn inmiddels ingeschreven op vacaturesites en hebben een lijst gemaakt van scholen in de omgeving van Gent, die binnenkort allemaal een open sollicitatie van ons mogen verwachten.

We zitten niet stil, zullen we maar zeggen.

En mijn gedachten staan ook niet stil, anders had ik de behoefte om het van de daken te schreeuwen vast wel kunnen bedwingen. Maar enfin...mijn hart is gelucht, het staat op papier. Hopelijk lees ik dit over een jaar ofzo nog eens terug vanuit ons Gentse huis, vlak nadat ik een toets van mijn Vlaamse leerlingen heb nagekeken, of iets dergelijks.

Wordt vervolgd, fingers crossed!

(En leest nou iemand in Vlaanderen deze blog, die toevallig connecties heeft in het onderwijs in Gent of omgeving......noem bij diegene dan eens onze naam.......)