Aan de vooravond van 2015

Het is oudejaarsavond 2014. Slechts een paar uur scheiden ons van het nieuwe jaar. Ik hou er niet zo van, de drempel naar het nieuwe jaar. En dan te bedenken dat dit eigenlijk niet de enige jaarwisseling per jaar is. Lezers die net als ik "in het onderwijs" zitten, verstaan wat ik bedoel: ook de vooravond van een nieuw schooljaar voelt als een drempel naar het nieuwe jaar. Het valt niet mee voor een melancholisch type als ik; oud&nieuw bij een schooljaar en oud&nieuw bij een kalenderjaar;-)

Zoals vrijwel altijd, richt ik me slechts op het Vlaamse deel van ons leven in deze blog. En daarin was 2014 toch wel één van de hoogtepunten. Nog nét niet zo bijzonder als 2013, waarin wij onze huwelijksgeloften konden hernieuwen "op Belgisch grondgebied" (mooiste zin, uitgesproken door een Vliegende Pastoor op onze ceremonie), maar absoluut ook een prachtjaar dat gezien mag worden als vervolg op ons Gentse huwelijk. Laten we zeggen dat de droom die op 30 april 2013 begon bij ons Gentse huwelijk, een vervolg kreeg vanaf 1oktober van dit jaar in ons Gentse appartement Tiffany.

En dat brengt me eigenlijk meteen op 2015, het jaar dat op dit moment nog zo'n 4 uur van ons af ligt. Onlangs kochten wij voor onze keuken in Arnhem een nieuwe kalender. Natuurlijk kochten wij deze hier in Gent en het zal niemand verbazen dat we gekozen hebben voor een exemplaar met prachtige foto's van plekken in Belgie. De voorplaat van de kalender is een foto van ons Gent, met daarop de titel A Year In Belgium 2015. Een zo toepasselijke foto en titel, dat we deze voorplaat netjes in een lijstje zullen doen en op zullen hangen in Arnhem, voor de dagen dat we niet in Belgie kunnen zijn.

En misschien.....misschien pakken we dit schilderij in de loop van 2015 wel in, samen met al onze andere spullen die in Arnhem staan......
2015 gaat voor ons een cruciaal jaar worden. Een jaar waarin we nog in Tiffany zullen blijven, en dat daardoor razend snel gaat. Een jaar waarin Antoine en ik wellicht wel toe zijn aan een andere baan, en waarom dan niet in Belgie? Een jaar waarin wij ons steeds meer Gentenaars zullen voelen, en ons dus steeds vaker afvragen wat we eigenlijk nog in Nederland doen.
Kortom, een jaar waarin wij een knoop zullen gaan doorhakken wat ons Vlaamse leven betreft.

En ik? Ik, de melancholische ziel, bij wie het glas meestal half leeg is in plaats van half vol, vind het bloedspannend. Zekerheden opgeven. Afscheid nemen van het vertrouwde en veilige. Kiezen voor onze zoon voor een toekomst in een ander land (oké, we emigreren niet naar Botswana, maar toch...).
Het grappige hieraan is, dat waarschijnlijk al onze Nederlandse én Belgische vrienden en kennissen gewoonweg zitten te wachten tot we deze stap zetten (er is me verteld dat er al weddenschappen om afgesloten zijn!), maar ikzelf pas in deze kerstvakantie het idee heb gekregen dat we het misschien gewoon maar moeten gaan doen.

Life's what you make it, mijn lijfspreuk. Er zijn belangrijke dingen waar je helaas geen invloed op kunt uitoefenen, zoals gezondheid. Maar er zijn ook genoeg dingen waar je wél invloed op hebt en misschien is 2015 wel een prachtig jaar om die te realiseren.
Luck is an attitude, mijn andere lijfspreuk. Gelukkig ben ik, hier in Belgie. In Gent, de stad die ik doodgraag zie.

Al schrijvend aan deze blog, aan de vooravond van 2015, is er eigenlijk nog maar één weg mogelijk en dat is vooruit. 2015 in, het jaar waarin het Arnhemse meisje en haar gezin wellicht een afscheidsfeestje gaan organiseren in Grand Café Arnhems Meisje in Arnhem en daarna de titel van deze blog gaan aanpassen;-). We gaan het zien!

Aan alle lezers van mijn blog: ik wens jullie een jaar vol licht, hoop en geluk!!

Kerstavond in Gent

Kerstmis 2014 is begonnen.
Een Kerst vol tegenstrijdigheden, mag ik wel zeggen.  Een Kerst die anders dan anders zal zijn en toch ook voor een groot deel hetzelfde. Anders dan anders, omdat tussen alle licht en warmte die bij de kersttijd horen, heel veel verdriet en zorgen heel dichtbij zijn. Anders dan anders ook, omdat wij nog nooit Kerst in ons eigen huis in Gent hebben gevierd. Voor een groot deel hetzelfde ook, omdat we zeer traditioneel de eerste kerstdag bij de ene kant van de familie zullen zijn en de tweede kerstdag bij de andere kant van de familie. Dat voelt als een verplichting, maar geeft gek genoeg ook houvast. Verdriet en geluk liggen dicht bij elkaar, dat is niet anders tijdens de kerstdagen....

Maar hee, schreef ik niet eerder dat deze blog over een Arnhems meisje en haar gezin in Gent gaat? En zou het daarom niet verstandig zijn om niet te sentimenteel te worden en gewoon te kijken naar het blije gedeelte van Kerstmis 2014? Want een blije kant kent deze Kerst zeker ook. Zo zijn wij nu, as we speak, in ons eigen huis in Gent, en hebben we met zijn drieën heerlijk genoten van een mooi glas wijn (wees gerust: Casper had een sapje!) en heel veel lekkere hapjes. Waarop wij de deur uit stapten en in hartje Gent stonden, zomaar op kerstavond!

In al die jaren dat wij samen zijn en Belgie in het algemeen en Gent in het bijzonder in ons hart hebben gesloten, zijn we nog nooi op kerstavond in Gent geweest. En al helemaal niet in ons eigen huis. Heel bijzonder dus, iets om wel even bij stil te staan en zeker iets om blij van te worden!

Nog even over het fenomeen "eerste" en "tweede" kerstdag gesproken. Menig Nederlander zal net als ons de ene dag bij de familie doorbrengen en de andere dag bij de schoonfamilie. En wij zullen ook vast niet de enigen zijn die een hekel hebben aan deze verplichtingen. Dus ik zie direct weer een groot voordeel hier in Belgie, waar ze geen tweede kerstdag kennen: dat betekent ook een dag verplichtingen minder. Ik zet hem er gewoon bij op ons lijstje van argumenten om permanent in België te komen wonen;-)

Terug naar Kerstmis 2014. Morgen rijden we naar Nederland, naar Didam. Voor de laatste Kerst in mijn oudershuis. Het is niet anders.
We slapen in Arnhem en gaan de "tweede" kerstdag naar Antoines ouders. En daarna weer terug naar huis. Naar Gent dus. Een bliksembezoek van minder dan 48 uur aan Nederland...

Voor iedereen die deze blog leest een heel mooie Kerst, waar dan ook en onder welke omstandigheden dan ook. Ook in kleine dingen kun je de kerstgedachte terugvinden en die wens ik iedereen toe! En dan is het nu tijd voor ons dessert......:

Over een Arnhems meisje en haar gezin op het Fanbal van Joe Hardy!!

Vandaag maken we een uitstapje. Even geen verhaal over een Arnhems meisje in Gent. Wel over een Arnhems meisje en haar gezin op het Fanbal van Joe Hardy en zijn voltallig orkest Danny.
Lezers van mijn blog weten dat we al vaker naar een optreden van Joe en Danny zijn geweest, hoe leuk dat is en hoe blij we zijn dat Joe en Danny ons altijd het idee geven dat we erbij horen, al hebben we een Nederlands paspoort. De uitspraak "Jullie zijn lieve, gekke Nederlanders MET EEN VLAAMS HART" komt dan ook van Joe himself.
Maar....naar het Fanbal van Joe Hardy gaan, da's toch écht een andere tak van sport. Het Fanbal van Joe Hardy, dat is één grote Vlaamse namiddag vol ambiance, bier en grote groepen Vlaamse vrienden onder elkaar die met zijn 30-en tegelijk aankomen en dan in de zaal ook nog allerlei andere vriendengroepen tegenkomen. Althans, zo komt dat over in mijn ogen.
Vorig jaar gingen we voor het eerst, nadat Joe er mij persoonlijk van overtuigd had dat wij ook welkom waren, dat zijn fans uit allerlei uithoeken kwamen en er vooral ook voor elkaar waren. En ik moet zeggen, we hadden een leuke namiddag. Dus er kwam geen moment in ons op om dit jaar niet weer te gaan. Bovendien, bij Joe en Danny kunnen we gewoon niet wegblijven . We zouden hen daarmee ook teleurstellen.
Maar toen het moment dichterbij kwam, was daar toch weer die twijfel. Twijfel van: zijn wij niet te Nederlands? Kent iedereen elkaar daar, behalve ons? In de ogen van veel Nederlanders zijn wij half Vlaams. Joe en Danny weten ook wel hoe Vlaams ons hart is. Maar het publiek, wat zouden die denken van ons gele kenteken op de parkeerplaats?
Joe schreef toen zijn Fanbal dichterbij kwam dat hij al zenuwtrekken had, maar geloof me, die hadden wij ook tegen 14.00 uur vanmiddag. Met de woorden die Joe me vorig jaar meegaf bij binnenkomst van het Fanbal: "Niet panikeren!" als een soort mantra in mijn hoofd, togen wij vandaag dan toch naar binnen. Na de eerste vriendengroep van 30 personen gepasseerd te hebben, was daar Joe om ons welkom te heten.
En even later stond daar de mama van Joe, die we inmiddels een paar keer ontmoet hebben, om een praatje te maken en die ons onbewust het idee gaf dat het vandaag wel goed zou komen.

Echt goed kwam het, toen bleek dat wij naast fan M. en haar zus M. kwamen te zitten. Deze dames kennen wij van Joe's Facebookpagina, maar dat is niet wederzijds. Dus toen zij erachter kwamen dat wij uit Nederland kwamen, was dat voor hun toch wel erg interessant en werden er volop foto's van ons gemaakt. Blijkbaar waren wij Hollanders een bezienswaardigheid. M. wilde ook graag weten of we al eens vaker naar Joe waren geweest ( eh ja, weleens), of Joe ook weleens bij ons in de buurt kwam (nee, dat niet) en waar we dan zoal geweest waren (waarop ik een kleine selectie van foto's toonde van oa. Hasselt, Spork, Neerpelt en Lanaken). Allemaal machtig interessant voor de zussen, hun broer en man, terwijl dát dan weer erg gewoon is voor ons (dat we zo vaak naar Joe en Danny komen en er een eindje voor moeten rijden). Maar het zorgde er wel weer voor dat ook deze dame en haar familie ons het idee gaven dat we er  vandaag best goed tussen konden zitten, ondanks onze Nederlandse tongval) Inmiddels hebben ze ons zelfs de foto's gemaild die ze van ons gemaakt hebben....en er stond bij:"Tot de volgende keer!"

Een lang verhaal kort. Het Fanbal van Joe Hardy, dat is voor ons Nederlanders, ondanks ons Vlaamse hart, een soort van inburgeringsexamen om in Vlaanderen te mogen leven. En nu, terug op de bank in Arnhem, denk ik te mogen concluderen dat we er weer voor geslaagd zijn.

Bedankt fan M. en familie en de mama van Joe voor de leuke gesprekken. Bedankt rodeo Theo voor het "klakske", maar bovenal bedankt Joe en Danny voor de ambiance van vanmiddag en voor alles wat door en met jullie geweest is en nog komt in ons Vlaamse leven.

Jullie zitten in ons Vlaamse hart.