Afgelopen zondag overleed een fantastische vrouw. Mijn schoonmoeder.
Over schoonmoeders bestaan veel clichés. Ik herken ze niet. Ze komen er op neer dat het voor een moeder lastig schijnt te zijn om haar zoon te zien met een vriendin. En dat de relatie met de schoondochter daarom niet goed zou zijn en nooit zou kunnen worden. Wat ik daar van moet geloven weet ik niet. Maar de relatie met míjn schoonmoeder was vanaf dag één perfect.
Het viel me op dat op de dag dat zij overleed, de pagina van mijn blog veelvuldig bezocht werd. Dat kan toeval zijn, maar misschien was er een relatie. Misschien waren mensen benieuwd of ik een blog zou schrijven naar aanleiding van het overlijden van mijn schoonmoeder. Eigenlijk was er geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Dit verlies is persoonlijk en intiem. Te verdrietig om met de buitenwereld te delen. Ik voel totaal niet de behoefte om aan wie dan ook uit te leggen hoe dit gegaan is, hoe het is om een overlijden van een zeer dichtbij en dierbaar iemand mee te maken, terwijl je in het buitenland woont. Eerlijk gezegd vraag ik me ook af wie daar op zit te wachten, anders dan uit nieuwsgierigheid. Misplaatste nieuwsgierigheid.
Maar toch, luisterend naar de muziek die straks op de uitvaart gespeeld wordt, voel ik de behoefte om als eerbetoon wél een blog aan haar te wijden. Om te vertellen over haar leven. En haar in míjn leven.
Afgelopen donderdag waren Antoine en ik 22 jaar samen. 22 jaar is langer dan mijn halve leven. 22 jaar was zij als een moeder voor mij. En meer dan dat. Zij was niet áls een moeder voor mij, ze voelde als mijn moeder. Zoveel respect voor deze vrouw, vanaf het eerste moment dat ik haar leerde kennen, tot aan het afscheid toe. Omdat ze een humor bezat die de mijne was. Omdat ze nuchter was en dingen in perspectief kon plaatsen. Omdat zij belangstellend was en meelevend, maar zich nooit bemoeide met de keuzes die haar kinderen maakten. Als we gelukkig waren, was zij dat ook. Omdat zij in de 8 jaar dat ze ziek is geweest, de sterkste van ons allemaal was. Een voorbeeld voor haar naasten. Om niet op te geven, door te gaan, er het beste van te maken. Zonder te klagen. Zonder in een slachtofferrol te gaan zitten. En altijd met de nodige humor. Zij was en is voor mij absoluut mijn grootste inspiratie.
Op een dag in februari 2016 gingen we enigszins nerveus naar mijn schoonouders toe, om te vertellen dat we zouden gaan emigreren. We zouden het begrijpen, als ze er niet om zouden staan te juichen. En hoewel ze er inderdaad niet om stonden te springen, was wel direct duidelijk dat ze ook hier onze keus respecteerden. En blij voor óns waren. Direct nadat we weer naar huis reden, kreeg ik van haar een appje: “Ik ben er al aan gewend, hoor! Ik vind het heel leuk voor jullie.” Zo was ze. En vanaf toen leerde ze FaceTimen, zodat ze met Casper contact kon houden. Vroeger pasten ze op Casper op dagen dat wij moesten werken, in Hasselt was ze er via FaceTime voor Casper op de dagen dat hij alleen uit school kwam. We hadden enkele keren per week contact via Whatsapp over totaal onbelangrijke, zotte zaken. Appjes die nu nog waardevoller zijn. En die ik nu al mis. Ze had me vast vandaag al verteld wat ze vandaag gingen eten. Of ik een bepaalde serie ook had gezien. Wie er op bezoek kwam. Dat ze een bepaalde CD keihard zou aanzetten, omdat mijn schoonvader die er niet van hield, er toch niet was. En dan een hoop smileys erachter.
En nu is het stil. Ik kan gewoonweg niet geloven dat uitgerekend zij er niet meer is. Ik ben ontzettend verdrietig. Tegelijkertijd weet ik dat ze niet anders zou willen dan dat we doorgaan met ons leven. Een leven waar zij in mijn geval 22 jaar deel van heeft uitgemaakt en mij in die tijd zoveel warmte en liefde gegeven heeft op een manier die ik niet kende. Hoe graag had ik nog heel veel herinneringen met haar erbij gemaakt. Maar hoeveel mooie herinneringen heeft zij ons ook al gegeven. Niets dan respect voor deze vrouw.
En zo schreef ik dan toch nog een blog. Een ode aan mijn inspirerende, humorvolle, zotte en moedige schoonmoeder. Ik ga haar nooit vergeten.
