woensdag 31 december 2014

Aan de vooravond van 2015

Het is oudejaarsavond 2014. Slechts een paar uur scheiden ons van het nieuwe jaar. Ik hou er niet zo van, de drempel naar het nieuwe jaar. En dan te bedenken dat dit eigenlijk niet de enige jaarwisseling per jaar is. Lezers die net als ik "in het onderwijs" zitten, verstaan wat ik bedoel: ook de vooravond van een nieuw schooljaar voelt als een drempel naar het nieuwe jaar. Het valt niet mee voor een melancholisch type als ik; oud&nieuw bij een schooljaar en oud&nieuw bij een kalenderjaar;-)

Zoals vrijwel altijd, richt ik me slechts op het Vlaamse deel van ons leven in deze blog. En daarin was 2014 toch wel één van de hoogtepunten. Nog nét niet zo bijzonder als 2013, waarin wij onze huwelijksgeloften konden hernieuwen "op Belgisch grondgebied" (mooiste zin, uitgesproken door een Vliegende Pastoor op onze ceremonie), maar absoluut ook een prachtjaar dat gezien mag worden als vervolg op ons Gentse huwelijk. Laten we zeggen dat de droom die op 30 april 2013 begon bij ons Gentse huwelijk, een vervolg kreeg vanaf 1oktober van dit jaar in ons Gentse appartement Tiffany.

En dat brengt me eigenlijk meteen op 2015, het jaar dat op dit moment nog zo'n 4 uur van ons af ligt. Onlangs kochten wij voor onze keuken in Arnhem een nieuwe kalender. Natuurlijk kochten wij deze hier in Gent en het zal niemand verbazen dat we gekozen hebben voor een exemplaar met prachtige foto's van plekken in Belgie. De voorplaat van de kalender is een foto van ons Gent, met daarop de titel A Year In Belgium 2015. Een zo toepasselijke foto en titel, dat we deze voorplaat netjes in een lijstje zullen doen en op zullen hangen in Arnhem, voor de dagen dat we niet in Belgie kunnen zijn.


En misschien.....misschien pakken we dit schilderij in de loop van 2015 wel in, samen met al onze andere spullen die in Arnhem staan......
2015 gaat voor ons een cruciaal jaar worden. Een jaar waarin we nog in Tiffany zullen blijven, en dat daardoor razend snel gaat. Een jaar waarin Antoine en ik wellicht wel toe zijn aan een andere baan, en waarom dan niet in Belgie? Een jaar waarin wij ons steeds meer Gentenaars zullen voelen, en ons dus steeds vaker afvragen wat we eigenlijk nog in Nederland doen.
Kortom, een jaar waarin wij een knoop zullen gaan doorhakken wat ons Vlaamse leven betreft.

En ik? Ik, de melancholische ziel, bij wie het glas meestal half leeg is in plaats van half vol, vind het bloedspannend. Zekerheden opgeven. Afscheid nemen van het vertrouwde en veilige. Kiezen voor onze zoon voor een toekomst in een ander land (oké, we emigreren niet naar Botswana, maar toch...).
Het grappige hieraan is, dat waarschijnlijk al onze Nederlandse én Belgische vrienden en kennissen gewoonweg zitten te wachten tot we deze stap zetten (er is me verteld dat er al weddenschappen om afgesloten zijn!), maar ikzelf pas in deze kerstvakantie het idee heb gekregen dat we het misschien gewoon maar moeten gaan doen.

Life's what you make it, mijn lijfspreuk. Er zijn belangrijke dingen waar je helaas geen invloed op kunt uitoefenen, zoals gezondheid. Maar er zijn ook genoeg dingen waar je wél invloed op hebt en misschien is 2015 wel een prachtig jaar om die te realiseren.
Luck is an attitude, mijn andere lijfspreuk. Gelukkig ben ik, hier in Belgie. In Gent, de stad die ik doodgraag zie.

Al schrijvend aan deze blog, aan de vooravond van 2015, is er eigenlijk nog maar één weg mogelijk en dat is vooruit. 2015 in, het jaar waarin het Arnhemse meisje en haar gezin wellicht een afscheidsfeestje gaan organiseren in Grand Café Arnhems Meisje in Arnhem en daarna de titel van deze blog gaan aanpassen;-). We gaan het zien!

Aan alle lezers van mijn blog: ik wens jullie een jaar vol licht, hoop en geluk!!



woensdag 24 december 2014

Kerstavond in Gent

Kerstmis 2014 is begonnen.
Een Kerst vol tegenstrijdigheden, mag ik wel zeggen.  Een Kerst die anders dan anders zal zijn en toch ook voor een groot deel hetzelfde. Anders dan anders, omdat tussen alle licht en warmte die bij de kersttijd horen, heel veel verdriet en zorgen heel dichtbij zijn. Anders dan anders ook, omdat wij nog nooit Kerst in ons eigen huis in Gent hebben gevierd. Voor een groot deel hetzelfde ook, omdat we zeer traditioneel de eerste kerstdag bij de ene kant van de familie zullen zijn en de tweede kerstdag bij de andere kant van de familie. Dat voelt als een verplichting, maar geeft gek genoeg ook houvast. Verdriet en geluk liggen dicht bij elkaar, dat is niet anders tijdens de kerstdagen....

Maar hee, schreef ik niet eerder dat deze blog over een Arnhems meisje en haar gezin in Gent gaat? En zou het daarom niet verstandig zijn om niet te sentimenteel te worden en gewoon te kijken naar het blije gedeelte van Kerstmis 2014? Want een blije kant kent deze Kerst zeker ook. Zo zijn wij nu, as we speak, in ons eigen huis in Gent, en hebben we met zijn drieën heerlijk genoten van een mooi glas wijn (wees gerust: Casper had een sapje!) en heel veel lekkere hapjes. Waarop wij de deur uit stapten en in hartje Gent stonden, zomaar op kerstavond!



In al die jaren dat wij samen zijn en Belgie in het algemeen en Gent in het bijzonder in ons hart hebben gesloten, zijn we nog nooi op kerstavond in Gent geweest. En al helemaal niet in ons eigen huis. Heel bijzonder dus, iets om wel even bij stil te staan en zeker iets om blij van te worden!

Nog even over het fenomeen "eerste" en "tweede" kerstdag gesproken. Menig Nederlander zal net als ons de ene dag bij de familie doorbrengen en de andere dag bij de schoonfamilie. En wij zullen ook vast niet de enigen zijn die een hekel hebben aan deze verplichtingen. Dus ik zie direct weer een groot voordeel hier in Belgie, waar ze geen tweede kerstdag kennen: dat betekent ook een dag verplichtingen minder. Ik zet hem er gewoon bij op ons lijstje van argumenten om permanent in België te komen wonen;-)

Terug naar Kerstmis 2014. Morgen rijden we naar Nederland, naar Didam. Voor de laatste Kerst in mijn oudershuis. Het is niet anders.
We slapen in Arnhem en gaan de "tweede" kerstdag naar Antoines ouders. En daarna weer terug naar huis. Naar Gent dus. Een bliksembezoek van minder dan 48 uur aan Nederland...

Voor iedereen die deze blog leest een heel mooie Kerst, waar dan ook en onder welke omstandigheden dan ook. Ook in kleine dingen kun je de kerstgedachte terugvinden en die wens ik iedereen toe! En dan is het nu tijd voor ons dessert......:










zondag 7 december 2014

Over een Arnhems meisje en haar gezin op het Fanbal van Joe Hardy!!

Vandaag maken we een uitstapje. Even geen verhaal over een Arnhems meisje in Gent. Wel over een Arnhems meisje en haar gezin op het Fanbal van Joe Hardy en zijn voltallig orkest Danny.
Lezers van mijn blog weten dat we al vaker naar een optreden van Joe en Danny zijn geweest, hoe leuk dat is en hoe blij we zijn dat Joe en Danny ons altijd het idee geven dat we erbij horen, al hebben we een Nederlands paspoort. De uitspraak "Jullie zijn lieve, gekke Nederlanders MET EEN VLAAMS HART" komt dan ook van Joe himself.
Maar....naar het Fanbal van Joe Hardy gaan, da's toch écht een andere tak van sport. Het Fanbal van Joe Hardy, dat is één grote Vlaamse namiddag vol ambiance, bier en grote groepen Vlaamse vrienden onder elkaar die met zijn 30-en tegelijk aankomen en dan in de zaal ook nog allerlei andere vriendengroepen tegenkomen. Althans, zo komt dat over in mijn ogen.
Vorig jaar gingen we voor het eerst, nadat Joe er mij persoonlijk van overtuigd had dat wij ook welkom waren, dat zijn fans uit allerlei uithoeken kwamen en er vooral ook voor elkaar waren. En ik moet zeggen, we hadden een leuke namiddag. Dus er kwam geen moment in ons op om dit jaar niet weer te gaan. Bovendien, bij Joe en Danny kunnen we gewoon niet wegblijven . We zouden hen daarmee ook teleurstellen.
Maar toen het moment dichterbij kwam, was daar toch weer die twijfel. Twijfel van: zijn wij niet te Nederlands? Kent iedereen elkaar daar, behalve ons? In de ogen van veel Nederlanders zijn wij half Vlaams. Joe en Danny weten ook wel hoe Vlaams ons hart is. Maar het publiek, wat zouden die denken van ons gele kenteken op de parkeerplaats?
Joe schreef toen zijn Fanbal dichterbij kwam dat hij al zenuwtrekken had, maar geloof me, die hadden wij ook tegen 14.00 uur vanmiddag. Met de woorden die Joe me vorig jaar meegaf bij binnenkomst van het Fanbal: "Niet panikeren!" als een soort mantra in mijn hoofd, togen wij vandaag dan toch naar binnen. Na de eerste vriendengroep van 30 personen gepasseerd te hebben, was daar Joe om ons welkom te heten.
En even later stond daar de mama van Joe, die we inmiddels een paar keer ontmoet hebben, om een praatje te maken en die ons onbewust het idee gaf dat het vandaag wel goed zou komen.

Echt goed kwam het, toen bleek dat wij naast fan M. en haar zus M. kwamen te zitten. Deze dames kennen wij van Joe's Facebookpagina, maar dat is niet wederzijds. Dus toen zij erachter kwamen dat wij uit Nederland kwamen, was dat voor hun toch wel erg interessant en werden er volop foto's van ons gemaakt. Blijkbaar waren wij Hollanders een bezienswaardigheid. M. wilde ook graag weten of we al eens vaker naar Joe waren geweest ( eh ja, weleens), of Joe ook weleens bij ons in de buurt kwam (nee, dat niet) en waar we dan zoal geweest waren (waarop ik een kleine selectie van foto's toonde van oa. Hasselt, Spork, Neerpelt en Lanaken). Allemaal machtig interessant voor de zussen, hun broer en man, terwijl dát dan weer erg gewoon is voor ons (dat we zo vaak naar Joe en Danny komen en er een eindje voor moeten rijden). Maar het zorgde er wel weer voor dat ook deze dame en haar familie ons het idee gaven dat we er  vandaag best goed tussen konden zitten, ondanks onze Nederlandse tongval) Inmiddels hebben ze ons zelfs de foto's gemaild die ze van ons gemaakt hebben....en er stond bij:"Tot de volgende keer!"

Een lang verhaal kort. Het Fanbal van Joe Hardy, dat is voor ons Nederlanders, ondanks ons Vlaamse hart, een soort van inburgeringsexamen om in Vlaanderen te mogen leven. En nu, terug op de bank in Arnhem, denk ik te mogen concluderen dat we er weer voor geslaagd zijn.

Bedankt fan M. en familie en de mama van Joe voor de leuke gesprekken. Bedankt rodeo Theo voor het "klakske", maar bovenal bedankt Joe en Danny voor de ambiance van vanmiddag en voor alles wat door en met jullie geweest is en nog komt in ons Vlaamse leven.

Jullie zitten in ons Vlaamse hart.

















zaterdag 15 november 2014

Oppas gezocht, hoe moeilijk kan het zijn?!

Vandaag gebruik ik mijn blog eens om wat frustratie van mij af te schrijven. Frustratie? In Gent?! Jazeker. Niet gedacht, maar we zitten er volop in. En eigenlijk begrijp ik niet eens hoe het zo kon lopen.

Een week of 2 geleden vonden wij een prachtige website, babysitters.be. We plaatsten een oproepje voor een oppas die af en toe eens op vrijdag- en zaterdagavond  op Casper zou kunnen komen passen.  Tenslotte bevalt Antoine en mij ook al jaren het avond- en soms een beetje nachtleven van Gent zeer goed, maar dat gaat een beetje moeilijk met een Boeleke van 8 erbij. Dus we beloofden Casper op zoek te gaan naar een Nele, Lieve of Hanne, die dan gezellig chipjes zou komen eten en spelletjes zou komen doen. Casper zag het helemaal zitten.

Zo gezegd, zo gedaan. Overweldigend veel reacties kregen we. In 1e instantie geen enkele Nele, Lieve of Hanne, maar wel genoeg serieuze kandidaten waar we er 3 uitkozen. De rest kreeg netjes een bedankje en het berichtje dat we iemand anders hadden uitgekozen.
Vandaag was de grote dag. Kandidaten S. en L. zouden komen en morgenvroeg nog D. De grote favoriet van Casper was S, geen idee waarom, maar allez, hij zag haar hier al helemaal zitten.
Vrolijk kijkend naar de intocht van de Sint, vroeg Casper zich opeens af: "Zou de oppas nog wel willen komen als ze weten dat we Nederlands zijn?" En ik dacht nog:" Manneke toch, jij bent het leukste jongetje dat er is om op te passen!"
Maar de tijd verstreek en S. kwam niet. We gingen als eens in de hal en buiten kijken, omdat onze voordeur en bel niet direct in het oog springen. Zonder resultaat. En na ruim een half uur beseften we dat S. niet meer zou komen. Minpuntje, maar iemand die zo'n afspraak vergeet en niks laat horen, is het ook niet waard om op te komen passen, toch.
Bijna was het al tijd voor de 2e kandidaat. En geloof het of niet: deze kwam dus gewoon ook niet! Gelukkig hadden we van haar wel een telefoonnummer, waar niemand oppakte, maar waarvan we later wel een berichtje kregen dat ze het vergeten was vanwege ernstige familieomstandigheden. Oké, kan natuurlijk gebeuren. Dus wij stuurden een berichtje terug of ze morgen kon, met nog even een uitleg erbij waar ze onze bel kon vinden.
Na een tijdje kwam de reactie op onze SMS. Het was een SMS waar in stond: ?
Een vraagteken?! Niets meer dan dat? Na nog eens geprobeerd te hebben in contact te komen en nog een berichtje achtergelaten te hebben op de website, hoeft het gewoon van ons niet meer. Geen idee wat iemand ertoe brengt om een vraagteken te SMSen op een heel duidelijk bericht. Maar zo iemand vertrouwen we toch zeker onze Casper niet toe?
Ondertussen werd het avond en ging ik een sportief rondje door Gent lopen. De stad bruist, ook in de avond. Dus ik dacht en zei bij terugkomst tegen Antoine: "Ik hoop 1 ding: dat D.morgen op tijd is, dat ze geschikt is en dat ze volgende week kan. Want ik heb nood aan een avondje in Gent met jou."

En dan nu het absolute dieptepunt van dit relaas. Ik had het nog niet gezegd, of kandidaat D stuurt een bericht dat ze morgen niet kan. Aangezien ze ook geen nieuwe datum voorstelt, krijg ik niet het idee dat ze überhaupt nog graag wil. En nu zijn we dus terug bij af. Geen oppas, geen potentiële kandidaten op het oog voorlopig en volgende week dus geen stapje in het bruisende nachtleven.
Man, man, man, wat een gedoe. Het zal uiteindelijke wel goedkomen, maar voor nu is het dikke pech. En begrijpen waarom het 3x fout loopt doe ik dus ook niet. Driemaal scheepsrecht ja, maar wat betreft pech hoeft dat natuurlijk helemaal niet op te gaan, zenne.

Uiteindelijk zal het wel goedkomen en komt er toch een Nele, Lieve of Hanne die met Casper chipjes komt eten en spelletjes komt doen.
Maar voorlopig schiet zijn opmerking van vanmiddag mij maar steeds door het hoofd:
"Zou de oppas nog wel willen komen als ze weet dat we Nederlands zijn?"

 Wist ze maar hoe Vlaams ons hart is ;-)...........

zaterdag 8 november 2014

De cirkel is rond.....

Om uiteindelijk te kunnen vertellen waarom de cirkel rond is, moet ik een klein beetje terug in de tijd. Niet zover als de eerste keer dat wij in Gent waren, om uit te leggen waarom wij zo ontzettend veel van Gent en Belgie houden, want dat heb ik al eens geprobeerd en dat is toen ook niet gelukt.
Voor dit verhaal maakt dat ook niet zoveel uit. Wel moeten we terug naar het moment dat wij besloten onze huwelijksgeloften te hernieuwen in Gent. Om een lang verhaal kort te maken: bijna waren we zover dat de schepen van de stad Gent dit wilde doen, maar toen werd het College vernieuwd en de nieuwe schepen voelde er niet veel voor, omdat ze zich dan een soort rent a priest zou voelen. Dat respecteerden wij, maar het betekende ook dat we terug bij af waren helaas.
En toen kwam die zaterdagavond op de bank in Arnhem, waar ik in Het Laatste Nieuws las over De Vliegende Pastoors. Om weer een ander lang verhaal kort te maken: uiteindelijk trouwden De Vliegende Pastoors ons in Zoale Madeleine van Brasserie Bridge in Gent. En dat is toch eigenlijk wel het begin van de cirkel die vandaag rond werd.....
Deze twee Vliegende Pastoors reden op die zonnige 30e april van Limburg naar Gent om ons te trouwen. En om dan het 3e lange verhaal kort te maken (3x is tenslotte scheepsrecht): sindsdien zijn we deze geweldige pastoors, of noem ze schlagerzanger en toetsenist, of nog een van hun vele geweldige aliassen, nooit meer uit het oog verloren.

Voorheen kwamen wij niet vaak in Limburg, maar sindsdien waarderen we deze provincie ook zeer en zijn we op plaatsen geweest, waarvan ik zeker weet dat menig Nederlander en misschien ook wel Vlaming, ze niet van naam kent (wie is er weleens in Viversel of Rapertingen geweest, bijvoorbeeld, of op het circuit van Zolder, op het moment dat er geen race is?)

Limburg, daar hoort natuurlijk ook Hasselt, de hoofdstad van de smaak bij, uiteraard ook zeer bekend als Jeneverstad. In een eerdere blog schreef ik over de Jeneverfeesten. We beleefden er een geweldige dag en proefden er de nieuwste jeneversmaak, appel-kers. Dat maakt de cirkel al iets ronder. Want vandaag besloten wij weer eens naar Hasselt te gaan en van daaruit een fles jenever mee te nemen naar Gent. Met een beetje hulp van een van de pastoors, of de toetsenist, zoals je wilt, kregen wij een adres waar deze jenever gekocht kon worden. Wij togen erheen ( in een of ander buurtschap (?) bij Hasselt waarvan de meeste lezers waarschijnlijk wederom niet gehoord hebben en zelfs ik de naam helaas kwijt ben) en kochten de fles.
Verder nog een "Belangske", het Belang van Limburg, om vanavond in Gent te lezen. Zo dachten wij een stukje Limburg mee naar Gent te nemen.
                                   De jenever, en ons Limburgse tweeluik op onze schouw in Gent.

En toen, terug in Gent, keken wij op de fles....... de fles jenever uit Hasselt, jeneverstad, van Smeets, sponsor van de Jeneverfeesten.....deze fles......komt gewoon uit GENT!



Is de cirkel rond, of niet?!

zaterdag 25 oktober 2014

Balans opmaken na een week in Gent

Gisteravond laat plaatste ik een tweet op Twitter, waarin ik me afvroeg of ik een blog zou schrijven over hoe gelukkig ik was hier in Gent, of dat ik dan zou overkomen als sentimentele bleiterd en beter kon wachten tot het licht was.
Welnu, ik heb gewacht tot het licht is. Doorgaans ziet de wereld er 's ochtends wat minder sentimenteel uit, maar in het geval van mijn gevoelens over wonen in Gent, is toch niet veel veranderd. Ik blijf in opperste staat van geluk.

Er is ook een leven in Nederland. Een leven waarin er op dit moment bij mij en de mensen om wie ik geef zorgen zijn om meerdere naaste familieleden. Ik kan en wil daar niet overheen stappen, of aan voorbij gaan door alleen maar te jubelen over hoe fijn het hier is. Ook in Gent leeft de situatie in Nederland in mij voort.
Maar...deze blog gaat over een Arnhems meisje en haar gezin in GENT. En dat gezinnetje heeft zo'n enorm fijne week beleefd. Gek genoeg is niet alleen Casper hier nog nooit zo lang geweest, maar wijzelf ook niet. In de schoolvakanties gingen wij immers altijd naar Brugge. We hadden enorm zin in de herfstvakantie, het hier 9 dagen kunnen zijn, maar nu het er helaas bijna op zit, kan ik vertellen dat het nog mooier was dan we hadden kunnen denken.

Nuchtere lezers vragen zich misschien af wat er dan zo mooi aan was. En meer algemeen waarom wij zo nodig graag in België willen zijn, zo vaak heen en weer hebben gereden en nu een appartement huren en elk weekend komen. Mensen die ik dit verteld heb de afgelopen periode, vragen zich steevast af of we wel elk weekend zullen gaan. En of we het niet vervelend vinden om steeds "zo'n eind" in de auto te moeten. Dat zijn dan wel mensen die ons niet écht goed kennen, want de mensen die weten hoe het zit met ons, vragen dit natuurlijk niet. Maar ook die kunnen niet goed begrijpen wat ons hier nu brengt.
En gek genoeg...kan ik dat zelf ook niet onder woorden brengen. Hoe het zo gekomen is dat Antoine en ik ooit in België terecht gekomen zijn, dat dan nog wel. Maar waarom we hier steeds vaker heen gingen, waarom we specifiek Gent in ons hart sloten, waarom we voorheen om de week op zaterdag richting België vertrokken , waarom we hier in Gent zo nodig onze huwelijksgeloften wilden hernieuwen (beste beslissing ooit!), waarom we hier nu een appartement huren en waarom het afzien zal zijn om na 9 dagen weer naar Arnhem terug te moeten.......dat kan ik niet onder woorden brengen. Vraag het me maar niet. Neem maar aan dat dit is wat we willen. Kijk naar mij en lees mijn gedachten hierover en je ziet dat dit mij gelukkig maakt.

Er is ook wel een (kleine) andere kant van de medaille. We hebben een huurcontract voor een jaar, met een optie tot verlenging. Mocht het ons gegund zijn, dan zullen we zeker gebruik maken van die optie. Echter: er komt een moment dat avontuur " Tiffany" voorbij is. Ik wil daar nu nog niet aan denken, maar nu we hier voor het eerst een hele vakantie hebben kunnen zijn en ervaren hebben hoe dat voor ons voelt en hoe hard afzien het zal zijn dat we morgen voor 5 dagen (!) naar Arnhem moeten, spookt al weleens door mijn hoofd: "Hoe moet dat straks? We kunnen toch niet gewoon de deur achter ons dichttrekken en weer fulltime in Nederland gaan leven?" Ik kan me dat niet voorstellen, maar hoe het dan wel zal gaan, weet ik ook niet. Onze hele handel in Nederland oppakken en hier komen wonen? En hoe vindt Casper dat? En ben ik dan nog zo verguld door Gent, of irriteert het me dan elke dag dat ik de stad niet in of uit kan, op weg naar mijn baan ergens in het secundair onderwijs? Het zijn van die dingen die mij al eens bezig houden.

Antoine, mijn soulmate, rots in de branding, nuchtere wederhelft, remt gelukkig altijd en overal mijn gepieker af (mercikes, chouke) en ziet dit gewoon als een reis waarvan we niet weten waar hij eindigt. En zo probeer ik dat dan ook maar te zien. Anderen mensen worden gelukkig door het maken van een wereldreis, maar voor mij, voor ons, is dit toch wel dé reis van mijn/ ons leven.
En ik ben gelukkig, trots en dankbaar dat we hem aan het maken zijn. Life's what you make it!

dinsdag 21 oktober 2014

Herfst in Gent!

Deze week is het herfstvakantie. Een vakantie die zijn naam pas vandaag eer aan doet, maar dit terzijde.
Wij Nederlanders zijn "gezegend" met vakantiespreiding in het onderwijs, zeer onhandig als je net op een grens woont en dus soms alledrie een andere vakantie hebt. Maar....alsof het zo moet zijn, hebben wij deze herfstvakantie geluk en zijn we allemaal samen vrij.
Stel je voor, net nu we ons appartement in Gent hebben en er na 2 weekenden achter kwamen dat de weekenden nog sneller gingen dan anders, konden we voor 9 dagen samen naar Gent vertrekken. Geweldig!

En nu, op de dag dat de herfst zijn intrede doet, zitten wij weer gelukzalig in ons Gentse appartement en is het tijd voor een volgende blog. Om te vertellen hoe fijn het is om nu ook een keer op door de weekse dagen in Gent te kunnen zijn. Vlaanderen heeft geen vakantie, dus hier gaat het dagelijks leven zijn gewone gangetje. En net dat maakt ons het meest gelukkig!

Eerder dit weekend, te weten zondag, hadden wij nog 2 hoogtepunten. Als eerste de Jeneverfeesten in Hasselt. We waren al lang van plan te gaan, maar het vooruitzicht werd alleen maar mooier toen we ontdekten dat we na afloop terug konden naar Gent. Vorig jaar moesten we na afloop terug naar Arnhem, nu kwamen we uit Gent en gingen er terug naartoe. Vlaanderens grootste schlagerzanger Joe Hardy en zijn voltallig orkest Danny gaven ons weer het idee dat we Nederlanders zijn met een Vlaams hart, dus het was een topmiddag!

Terug in Gent wachtte het tweede hoogtepunt van de dag. We gingen eten in het restaurant van onze vrienden Jan en Rita, De Grill aan de Korenlei. Hoewel we al een kleine 15 jaar bevriend zijn met Jan en Rita en dus al talloze keren in hun restaurant zijn geweest, was het voor Casper wel de eerste keer dat hij 's avonds mee mocht. Heel bijzonder om, op een plek waar je eigenlijk altijd met zijn tweeën bent, nu opeens met zijn drieën te eten!


Omdat we normaal gezien in de vakantie altijd in Brugge zijn en Casper natuurlijk ontzettend graag naar Caroline de koetsier en alle paarden ging kijken, zijn we gisteren een dagje de toerist gaan uithangen in Brugge. 
Met het gevolg dat ik vanochtend, nu het weekend voorbij is en we gewoon in Gent waren, weer vol trots als een local naar de groenteboer om de hoek liep en vanavond gewoon witloof ga maken in onze eigen keuken. Nooit gedacht dat ik nog eens blij zou worden van het maken van witloof. Maar hier in Gent word ik dan ook overal blij van! Tot een volgende keer!

Huiselijk tafereel in #secondhome Tiffany!

De herfst is ook in Gent aangekomen en dat wordt gevierd met een warme Cécémel in onze trouwlocatie Brasserie Bridge. Niets dan mooie herinneringen hier!




zaterdag 11 oktober 2014

De omgekeerde wereld?

Picture this: huiskamer Tiffany, 20.00 uur. Casper ligt in bed , Antoine werkt op zijn MacBook (detail: vorige week lukte het niet zo met het verzinnen van mooie toetsitems. Even was hij bang dat er in Gent niets uit zijn handen zou komen. Maar vanavond is hij weer vol op stoom. Zijn conclusie: "Ik moet gewoon geen Westmalle drinken als ik nog items ga bouwen!") en ik zit op de bank met "Een Belangske" (Het Belang van Limburg).
Geen "Gentenaar"? Nou, die is ook leuk, maar een Belangske wint het toch qua weekendbijlagen. Aangezien ik vorige week om de hoek ontdekte dat er in Gent een Belangske te koop was en we die in Arnhem nooit konden krijgen, heb ik er natuurlijk vandaag weer één gekocht. Een Belangske in Gent: best of both worlds!

Hoe het met ons gaat in #secondhometown Gent? Fantastisch! De hele week hebben wij afgeteld naar het moment dat we weer konden gaan. Deze vrijdag hier binnenstappen was nóg mooier dan vorige week. We kwamen binnen en het huis zag eruit als hoe we het achtergelaten hadden. Eigenlijk dekt het woord secondhometown niet de lading van hoe het voor ons voelt. Natuurlijk, in Arnhem hebben we een eigen huis, staan we ingeschreven, wonen we door de week en in Nederland werken we. Maar THUIS, dat is toch echt wel Gent. Bewust zeggen wij dan ook niet op zondag : "We gaan naar huis", maar: "We gaan naar Arnhem".

Vandaag was een belangrijke dag. Twee van onze Gentse vrienden, Rita en haar zus Annemie, kwamen bij ons op bezoek. Beiden woonachtig in Gent en dus in het verleden altijd bij hén thuis geweest, stonden de dames vandaag bij óns huis op de stoep. En Rita heeft de hele middag gezegd: "Amai, ik vat dat nog niet. Dit is toch eigenlijk de omgekeerde wereld!" Omgekeerde wereld of niet, gezellig was het zeker. En geloof me, ons huis is ingebrand, hoor! Door mensen op bezoek te krijgen, en dan nog wel "locals", voelt ons huis nu nóg meer als thuis. Voor zover dat niet al zo was, natuurlijk.

Morgenavond weer naar Arnhem, da's minder. Het goede nieuws is: nog 1 weekje werken en het is herfstvakantie. En nog beter nieuws: deze keer hebben wij geen last van de vakantiespreiding ! Dus volgende week vrijdag gaan wij maar liefst 9 dagen achtereen hier wonen als een local. Hoe mooi kan het zijn.

                                             Rita en Annemie komen ons huis "inbranden"!
                                           

"Dream it, do it" staat hier op de kast. We droomden van een thuis hier en hebben het gerealiseerd!


zondag 5 oktober 2014

Eerste bericht vanuit Gent

Waar moet je beginnen, als je een bericht wilt schrijven over iets waar je al jaren van droomt en waar je al maanden naar uitkijkt?
Bij het verkeer, dat vrijdag meteen al tegen zat, wat onze pret niet kon drukken? Of moet je een chronologisch verslag geven van alle gebeurtenissen, van het vinden van de sleutel in het kluisje, via het parkeerabonnement , de eerste keer boodschappen doen, tot het moment dat wij weer naar Arnhem vertrekken vandaag? Het zou allemaal kunnen, maar het is niet waar het om gaat, dit eerste weekend in de Koningstraat.

Waar het om gaat, is de constante staat van geluk waarin ik verkeer sinds we hier binnen zijn gestapt. Het blije gevoel in mijn buik dat er zit sinds vrijdagavond. De brok in mijn keel van blijdschap, dat we onze droom aan het leven zijn. Dit appartement is van ons! We gaan vandaag weg, maar komen er volgende week weer! En de weer daarop weer!! We gaan hier naar de supermarkt, omdat we hier leven. Niet omdat we op bezoek zijn. We zitten op een terras en zeggen: "Zullen we naar huis gaan?", in plaats van dat we opstappen richting Novotel. We doen de deur van ons huis open en zien onze eigen spullen. Casper gaat knutselen, Antoine zet de radio aan..... WE LEVEN HIER IN GENT!

Oké, één mooie anekdote dan. Gisterochtend kwam ik met Casper terug van het boodschappen doen op het Zuid. Onze boodschappentrolley zat vol met dagelijkse boodschappen (overigens; het nut van het ding heeft zich al bewezen, hoor. En ervoor schamen hoeft hier ook niet; Jan en allemaal loopt er mee op straat). Vlakbij huis loopt een meneer van middelbare leeftijd te wandelen met een hondje. In mijn ogen "een local". Maar hij kwam naar ons toe en zei (met Vlaamse tongval, dus deze man was in elk geval Vlaamser dan ik): "Mevrouw, bent u van Gent? Weet u de Sint-Michielshelling?" En toen kwam een moment van pure euforie, want ik antwoordde deze meneer: "Nee, ik ben niet van Gent, MAAR IK WOON HIER WEL (....)" en legde hem vervolgens uit hoe hij moest lopen. In één woord geweldig, dat ik dat kon zeggen.

Zoals gezegd, vandaag moeten we weer naar Arnhem. Ik noem het niet "naar huis", want ons huis staat hier ook. Dat is natuurlijk best jammer, maar hé, vrijdag komen we alweer terug. En dat is misschien nog wel een mooier moment dan afgelopen vrijdag, want al onze spullen blijven hier. Dus als we de deur opendoen, komen we gewoon THUIS.

Ik ben een zeer gelukkig mens.



donderdag 2 oktober 2014

Aan de vooravond van ons Gentse avontuur

Gisteren was het 1 oktober. De datum waarop wij officieel huurders werden van appartement Tiffany in Gent!
Omdat het echter een gewone school- cq. werkdag was, waren wij helaas in Nederland. De dag verliep als andere woensdagen; Antoine ging werken, Casper ging naar school en ik runde " Hotel Mama"; ik deed de was, de boodschappen, haalde Casper en een vriendinnetje van school, bracht Casper naar muziekles en vervolgens naar tafeltennistraining....druk, druk, druk.
Maar er was 1 verschil: ik voelde me een beetje Belg! Want in mijn achterhoofd was er steeds dat blije gevoel: in Gent wacht een appartement op ons, we hebben een eigen voordeur!! En tegelijkertijd was ik me toch een partij trots op Antoine en mezelf! Dat het niet bij dromen is gebleven, maar we gewoon gerealiseerd hebben waar we van dromen; een secondhome in Gent.

Vandaag volgde er voor mij ook een gewone werkdag en morgen komt er nog een. Maar als  ik morgenmiddag de school uitloop, gaan we NAAR HUIS, ons huis in Gent. Geweldig en onwerkelijk tegelijk. En spannend, want we zijn maar 5 minuten binnen geweest in wat we nu ons 2e huis mogen noemen. Benieuwd of alles nog is zoals wij in gedachten hebben. Tegenvallen zal het zeker niet, het kan alleen nog mooier zijn.

Dit weekend zeker een vervolg op deze blog, de eerste vanuit Gent! Morgen is de eerste dag van het leven in onze droom!

zaterdag 13 september 2014

De eerste huur is overgemaakt!

Ik stel me zo voor dat Casper en ik vandaag over 3 weken, zo rond half 10 op zaterdagochtend, met onze boodschappentrolley op weg zijn naar de supermarkt op het Zuid.
De boodschappentrolley....dat is een verhaal apart. Maar, hoewel we een hip model hebben en zo'n ding natuurlijk superhandig is, is het niet bepaald een product waar je supertrots op bent dat je deze in je bezit hebt op je 38e.....dus veel meer woorden ga ik er niet aan vuil maken.

Enfin, het begin van ons Gentse avontuur komt met rasse schreden dichterbij. Dus werd het tijd om de eerste huur over te maken. Hoe moeilijk kan het zijn, dacht ik nog; we hebben een Vlaamse bankrekening, we weten het rekeningnummer waar het naartoe moet, appeltje eitje. Nou....niet dus.
Nadat er allerlei codes ingevuld moesten worden die wij als Nederlanders niet kennen, het bedrag en het rekeningnummer ingevuld waren en dus alles goed zou moeten zijn, kwam wel een melding die erop leek dat het goed was gegaan, maar waarna er niks gebeurde. Een check van de rekeningtransacties leerde dat het bedrag niet afgeschreven was. En de melding dat het goed was gegaan, was ook nergens meer te vinden.
Zulke dingen gebeuren altijd als je haast hebt, in dit geval moest Casper van school worden gehaald, en die te belangrijk zijn om maar even te laten zitten. Want: was de huur nou wel of niet betaald? Zouden we het nog een keer proberen, of liepen we dan het risico dat het dubbel afgeschreven was? Zucht.

Het klantenservicenummer bleek in Brussel te zijn, dus onderweg naar Caspers school bedacht Antoine voor de zekerheid vast hoe hij eventueel in het Frans kon uitleggen wat er aan de hand was. En wat was dan ook alweer storneren in het Frans, mocht dat aan de orde zijn?!

Gelukkig....checkten we nadat we weer thuis waren eerst nog even onze bankrekening. Wat bleek? Het bedrag was afgeschreven! Er was geen telefoontje naar Brussel meer nodig, de huur was betaald en gelukkig maar 1 keer in plaats van 2.

Wat heeft dit ons geleerd? Dat het in Belgie blijkbaar even duurt voor de transactie zichtbaar is op je rekeningoverzicht. In Nederland is het bedrag direct afgeschreven, maar hier blijkbaar dus niet. Dat weten we dan ook alweer, voor hopelijk nog heel veel keren dat we de huur nog gaan overmaken.

Einde van deze blog. En weet je wat nou zo mooi is? Op dit moment is Word Up van Ozark Henry op de Vlaamse radio 2!!! Het nummer dat Antoine en ik al jaren aanzetten als we vanaf de E17 Gent komen binnenrijden. Een prachtig teken, wat mij betreft!

zondag 24 augustus 2014

De parking, de ING en de Carrefour

Vorige week dinsdag was een mooie dag. Vanuit onze verblijfplaats in Brugge, waar we die week voor het laatst na 11 jaar (lees: zo'n 35 weken!) verbleven, gingen we naar onze vrienden Jan en Rita in Oostakker. Maar niet nadat we eerst nog even langs Gent gingen!

Na de auto in parking Vrijdagmarkt gezet te hebben en van een zeer vriendelijke medewerker van de dienst Parkeerbeheer alvast een aanmeldformulier ontvangen te hebben voor de aanvraag van een parkeerabonnement, liepen wij natuurlijk direct naar de Koningstraat. Als altijd zeer gelukzalig over het feit dat ons appartement toch echt in hartje centrum ligt, op slechts 500 meter van de Vrijdagmarkt! En nog gelukzaliger liepen wij 2 straatjes verder en werden we als altijd blij van het feit dat we bij Brasserie Bridge uitkwamen, onze trouwlocatie. Picture this: er zit slechts 300 meter tussen ons appartement en de plek waar ons Belgische huwelijk voltrokken werd. Hoe mooi kan het zijn!

Volgende missie: naar de ING-bank. Hoewel wij tenminste een Vlaams hart hebben,worden wij op papier toch echt beschouwd als allochtonen;-) Met het gevolg dat, als je identiteitskaart verlopen is en je bent in het bezit van een Belgische zichtrekening, je toch echt wel even je nieuwe ID-kaart moet komen laten zien. Beetje jammer voor mensen als wij die liefst zo min mogelijk als Nederlanders worden beschouwd, maar gelukkig slechts een formaliteit. En die duurde dan ook maar 5 minuten, vooraleer het weer geregeld was.

Natuurlijk moesten we even naar binnen bij Brasserie Bridge voor een koffietje en ging ons hart sneller slaan bij de aanblik van de tekst Zoale Madeleine. Memories, memories......

Volgende hoogtepunt: boodschappen doen bij de Carrefour in Oostakker en dan temeer het kassamoment. Daar ging ik voor het eerst betalen met onze Belgische bankkaart. Hoe blij kun je zijn! Nou, heeeel blij was ik. Ik haalde hem tevoorschijn (in Nederland op de automatische piloot, maar hier alsof ik een klomp goud in handen had), stopte hem in het apparaat, toetste de nieuw gekozen pincode in (nog even benauwd dat dit niet goed gegaan was, maar alle zorgen waren voor niets) en het feit was daar: we hadden betaald! Ik kon gelukkig nog de neiging bedwingen om aan de kassa-dame te vertellen hoe belangrijk dit moment voor ons was; zij had vast gedacht "Amai, zotte Hollander!"

Een ochtend vol hoogtepunten dus, gevolgd door een zeer gezellig samenzijn met Jan, Rita en Gilles in hun huis in Oostakker. Waar we hebben afgesproken dat ze in oktober ons appartement komen "inbranden ", een uitdrukking die wij nog niet kenden, maar waar we natuurlijk helemaal achter staan.

Morgen is de vakantie voorbij hier in Nederland. Nog nooit was het zo makkelijk om weer aan het werk te gaan en afscheid te nemen van de vrijheid die vakantie heet. Hoe eerder we weer gaan werken, hoe eerder is het immers 1 oktober: D-Day!!

vrijdag 1 augustus 2014

Nog 2 maanden!

Zojuist teruggekomen van een weekje Brugge. De WiFi was niet al te best, dus nu maar even een verslagje over zeer bijzondere verjaardagscadeautjes.

Afgelopen maandag 28 juli vierde ik mijn 38e verjaardag. Antoine en Casper hadden uiteraard vooraf gevraagd wat ik een leuk cadeautje zou vinden. Maar ik, die alles al heeft, wist geen antwoord. En toch kreeg ik die dag het meest originele cadeau ooit.
Op de dag dat we naar Brugge vertrokken, werd er al een grote doos in een nietszeggende vuilniszak ingeladen. En wel zo'n grote doos dat onze bagage (echt niet zo veel), niet achterin de auto paste (terwijl dat met een Volvo V70 normaal gezien niet echt een probleem zou moeten zijn....)

Op maandagochtend werd de grote vuilniszak te voorschijn gehaald. Daarin bleek een mooie doos te zitten met heel veel papiersnippers. En tussen de papiersnippers mocht ik naar cadeautjes zoeken. Voor iemand als ik die gek is op traditionele kerstpakketten natuurlijk 1 groot feest.

Het eerste dat uit de doos kwam, was een flacon afwasmiddel. Daarop volgde een pak trekbandzakken en een toiletverfrisser. Natuurlijk begon het mij al te dagen, maar Casper, zoals altijd enorm enthousiast, riep al heel hard en verrukt uit: " Dit is allemaal voor Gent!"
Een enorm leuk idee natuurlijk en ik ben dan ook nog nooit zo enthousiast geweest bij de aanblik van een rol aluminiumfolie, afwasborstel, een schaar en nog meer leuke en handige dingen die op het eerste gezicht wellicht niet geschikt zijn als cadeau, maar wel als je weet dat je binnenkort een 2e huis hebt, waar je ook weleens iets af wilt wassen, iets in een afvalzak wilt doen, of iets in aluminiumfolie wilt verpakken.

Dus.... Antoine en Casper; een dikke merci van mij! De eerste spulletjes die we mee gaan nemen zijn binnen dankzij jullie originele verjaardagscadeau!
Een hoop handigheidjes en andere leuke spullen voor in Tiffany!

zaterdag 26 juli 2014

Tiffany, besloten in 5 minuten

Aangezien het voor ons drieën nu ook echt vakantie is -dat heb je zo in Nederland, 2 ouders die werken in het onderwijs en een zoon die onderwijs geniet, maar toch alledrie op een verschillend moment vakantie- , zijn we deze week in "ons" huis in Brugge. Ik schrijf "ons", omdat we toch alweer 11 jaar meerdere weken per jaar hier in Carpe Diem verblijven. Dat voelt ook echt wel een beetje als thuis. Het is dan ook wel een beetje gek, te weten dat we hier deze week nog zijn, dan over 2 weken nog een week en dan een hele tijd niet. En misschien wel nooit meer. In elk geval niet zolang wij een appartement in Gent hebben en kunnen houden.

Anyway, net aan de lunch in de keuken van Carpe Diem vroegen we ons af waar we zouden lunchen in appartement Tiffany in Gent. Al pratend bleek dat wij nogal verschillende ideeën hebben over de indeling van ons appartement. En dat komt maar door 1 ding: we zijn slechts 5 minuten binnen geweest in het appartement, alvorens we besloten het te gaan huren. Sterker nog: daarna zijn we er ook nog niet weer binnen geweest. Zo denkt Antoine dat je alleen in beide slaapkamers kunt komen door er door 1 heen te lopen, wat volgens mij niet zo is. En ik denk dat er in de slaapkamers een trapje zit,wat volgens Antoine niet zo is. We gaan het allemaal zien, over 10 weken!

Hoe we zo snel beslist hebben? Op de dinsdag in maart dat we appartementen in Gent gingen bekijken, hadden we de keuze uit 5 appartementen. We hebben ze allemaal van binnen gezien, rondgeleid door een alleraardigste dame. Alle 5 de appartementen waren nog bewoond, maar in slechts 1 appartement waren de bewoners ook thuis. Jawel, appartement Tiffany. Een ouder echtpaar, ergens uit het Midden-Oosten, met een volwassen dochter die op dat moment in bed lag. De dame die ons rondleidde vertelde dat deze dochter in Gent geopereerd was.
Hoewel de bewoners uiteraard toestemming hadden gegeven om te kijken, voelde het toch een beetje als gluren in andermans huis. Daardoor werd het een kort bezoekje. Maar zodra we buiten stonden, keken Antoine en ik elkaar aan en wisten we zonder er nog meer woorden aan vuil te maken dat DIT ons droomappartement zou zijn. En de rest is geschiedenis; we tekenden het huurcontract en voila.

Maar ja....hoe het er nu echt uitziet? Dat zullen we pas weten in oktober !
Van de hal had ik gauw een foto gemaakt, dus hoe die eruit ziet weten we zeker. Mooi hè!

donderdag 24 juli 2014

Over hoe trots je kunt zijn op een Belgische zichtrekening

Afgelopen 30 april waren wij 1 jaar getrouwd op Belgisch grondgebied. Vanzelfsprekend konden wij niet anders dan die dag in Gent doorbrengen. Na 's ochtends verrast te zijn door een felicitatie van Joe Hardy, in stilte geregeld door Casper ( en natuurlijk heel bijzonder op deze dag ;-) ) gingen wij naar Gent.
Natuurlijk gingen we koffiedrinken bij Brasserie Bridge, alwaar we het jaar ervoor onze huwelijksgeloften hadden hernieuwd. Bij de aanblik van het pijltje en de tekst "Zoale Madeleine ", moest ik bijna bleiten.

Uiteraard wilden wij onszelf ook iets cadeau doen op deze Gentse huwelijksverjaardag. Daarom hadden we van tevoren een afspraak gemaakt bij de ING bank op de Kouter. Doel: het openen van een Belgische zichtrekening. Dat we daarvoor al uitgebreid gemaild hadden met het expatbureau van de ING bank, omdat wat wij wilden schijnbaar heel bijzonder is, en dat we eerder aan de balie van het kantoor op de Kouter al ietwat vreemd bekeken waren, toen we aangaven wat onze wens was, mocht voor ons de pret niet drukken. Op deze mooie dag zouden wij hoe dan ook de eigenaren worden van een Belgische zichtrekening!

We werden allerhartelijkst ontvangen door een vriendelijke medewerker en een stagiair. Caspers handen werden direct volgestopt met "Red Devils Supporter" buttons, waar hij erg blij mee was. Vervolgens moesten we nogmaals uitleggen waarvoor we kwamen. Nee, we gingen niet fulltime in Gent wonen. Ja, we hadden ook een adres in Nederland. Nee, we kwamen ook niet naar Gent om er te werken. Ja, we wilden wel een Belgische rekening.....
Toen kwam de opmerking: "Maar het hoeft niet hoor, een rekening in Belgie openen: u kunt door middel van IBAN ook gewoon betalingen doen met uw Nederlandse rekening." Dat wisten wij natuurlijk ook wel van tevoren, maar wat blijkbaar voor veel mensen onbegrijpelijk is, is dat het ons gaat om het hebben van iets ECHT Belgisch, iets waar we ons wat meer Vlaams door voelen, iets dat ons het idee geeft dat we er een leven hebben (anders dan de toerist uithangen) . Of dat nou iets is dat noodzakelijk is of niet. Na nog 1 argument van de kant van de bank, namelijk :" De kosten zijn wel hoger dan voor ingezetenen van Belgie" , door ons teniet gedaan door de gedachte: "een appartement huren naast het bezit van een huis in Nederland is ook niet gratis, dus die 40 euro per jaar kan er echt wel bij",  was eindelijk het moment daar: de rekening werd voor ons aangevraagd!

Uiteindelijk is alles goedgekomen, zeker door de vriendelijkheid en welwillendheid van deze medewerker en de stagiair. Hoewel veel dingen ook nog wel onduidelijk waren: worden de pasjes wel naar Nederland gestuurd? En als de pasjes naar Nederland worden gestuurd, dan komt vast de Identifier op het kantoor in Gent aan. Kunt u die dan wel op komen halen?
Binnen een week kregen wij echter keurig alles thuisgestuurd in Arnhem. En zo waren wij dan eindelijk de trotse eigenaren van een Belgische zichtrekening. Toen wij dit aan Rita, een Gentse vriendin, vertelden, zei ze: " Ja watte, zo zeggen ze dat bij ons! Wie had dat gedacht, dat dit echt zou gebeuren!"

Overigens is met het openen van de rekening en het ontvangen van de benodigdheden niet alles klaar. Aangezien wij buitenlanders zijn en blijven, moeten we binnenkort weer naar de bank om Antoines nieuwe identiteitskaart te laten zien, omdat degene die hij had bij de aanvraag van de rekening inmiddels verlopen is. Maar het is natuurlijk geen straf voor ons om weer naar Gent te gaan, dus dat komt wel goed. Wellicht daarover later meer.

Dezelfde dag kregen wij ook nog een klantenkaart van de Standaard Boekhandel. Ook hiermee konden wij ons geluk niet op;-) Beetje bij beetje krijgt het leven in onze secondhometown vorm. Dat het maar gauw oktober mag worden!




dinsdag 22 juli 2014

Breakfast at Tiffany's

Toen Casper nog erg klein was, maakte ik voor we op vakantie gingen altijd een aftelkalender. Elke avond voor hij naar bed ging, mocht hij een sticker plakken. Zo kon hij precies zien hoelang het nog duurde voordat we naar Belgie zouden gaan.
Inmiddels is Casper een stoere jongen van bijna 8, die prima zelf op een kalender kan kijken, alles weet over hoeveel weken er in een jaar gaan en hoeveel dagen in een maand. Een aftelkalender is dus nu niet echt meer nodig.

Hoewel oktober nu met rasse schreden nadert , leek deze datum op het moment dat wij het huurcontract tekenden, nog erg ver weg. Elke keer vroegen we ons af hoelang het nog duurde voordat we op zaterdagochtend aan het ontbijt in Gent zouden zitten. Vandaar  dat ik toch weer in de weer ging met vakjes, kleurtjes en data. Een nieuwe aftelkalender was geboren! Een aftelkalender die ons elke zaterdag vertelt hoelang het nog duurt tot aan ons eerste ontbijt in ons Gentse appartement.

Ons appartement heeft de chique naam Tiffany meegekregen. De link naar het nummer Breakfast at Tiffany's was daarmee snel gelegd. Hoewel het nummer verder niet de lading dekt van onze situatie, is het toch een soort lijflied geworden. En zo kreeg de aftelkalender ook de naam Breakfast at Tiffany's mee!


Aanstaande zaterdag maakt Casper de 2e rij vol. Nog 10 weken te gaan!

Op het prikbord in de keuken....




maandag 21 juli 2014

Maandag 21 juli 2014

Terwijl in België de schoolvakantie al 3 weken bezig is, begint de mijne vandaag. Een mooi moment om eens uit te zoeken hoe je een blog start.
Tot nu toe lijkt gelukt wat ik probeerde;-), een mooi begin op een mooie dag. Het is tenslotte Nationale Feestdag in België!

Hoe het gekomen is weet ik niet. Dat maakt ook niet uit. Feit is dat wij Nederlanders zijn met een Vlaams hart. En met een extra zwak voor Gent, de stad waar Antoine en ik toch alweer een kleine 15 jaar zeer frequent komen. De stad waar ik Casper voor het eerst in mijn buik voelde (bij Klokhuys, op een vrijdagavond). En de stad waar wij vorig jaar onze huwelijksgeloften hernieuwd hebben (in Zoale Madeleine, van Brasserie Bridge, met dank aan 2 zeer lieve Vliegende Pastoors).

En nu hebben wij er binnenkort een appartement! In hartje centrum nota bene! Na lang gepraat te hebben over "later" , het moment waarop we een appartement in Gent zouden willen kopen, besloten we dat "later" ons veel te lang duurde. Op een zaterdagmiddag in januari, tijdens een korte wandeling door Gent, besloten we om voor minstens een jaar te gaan huren. Om te kijken hoe een appartement ons bevalt. Om nog vaker te kunnen gaan en niet in een hotel te hoeven slapen. Om Casper mee te kunnen nemen, die tot dan toe bijna altijd bij oma logeerde. En om ons Gentenaar te voelen, onze eigen voordeur open te kunnen doen in plaats van het Novotel in te lopen.
Er was slechts een rondje langs de Visserij voor nodig om tegen elkaar uit te spreken dat we het zo zouden gaan doen. Daarom zijn wij soulmates, Antoine en ik. Weinig woorden hoeven wij vuil te maken aan voor ons belangrijke zaken!

Slechts een week later, na een beetje surfen over het net, hadden wij het huurcontract van appartement Tiffany in huis en ondertekend. En zo is het gekomen.

Vanaf oktober zullen wij zoveel mogelijk tijd doorbrengen in Gent. We kijken er naar uit. Nog een kleine 11 weken, fantastisch toch?
Voor mezelf vind ik het leuk om deze unieke gebeurtenis vast te leggen. Want ik ben trots dat we het doen. Dat we er niet alleen over praten, maar gewoon de knoop hebben doorgehakt. Life's what you make it!!
Omdat het een tijdelijk project is (vooralsnog voor zo'n anderhalf jaar), is deze blog een mooi aandenken voor onszelf als we de mogelijkheid tot huren niet meer hebben.
En als er belangstellenden zijn die het leuk vinden om onze gebeurtenissen te lezen, dan is dat natuurlijk ook prima. Laat gerust een reactie achter (als dat kan? Heb ik nog niet uitgezocht).