Recensie: 1100 uitzinnige Fans op het Fanbal van Joe Hardy!

Sinds 2014 schrijf ik een blog over mijn ervaringen en belevenissen als Arnhems Meisje in België. Ooit kwam er een post voorbij over het Fanbal van Joe Hardy; hoe het was om als 3 Nederlanders tussen 400 enthousiaste Vlamingen dit Fanbal te beleven.

Vandaag, 10 december 2017, beleefden deze 3 Nederlanders wederom het Fanbal van Joe Hardy. Met het grote verschil dat we dit mee mochten maken in, jawel, de Ethias Arena, tussen maar liefst ELFHONDERD uitzinnige fans!!!

Elke grote ster in een uitverkochte Ethias Arena verdient een recensie. Zo ook Joe Hardy. Voor mij is er geen betere plek om daar mijn blog een keertje voor te gebruiken. Tenslotte gaat die over mijn belevenissen in België. Welnu, DIT WAS EEN BELEVENIS!!!!

7 jaar geleden was het 1e Fanbal van Joe Hardy in het Ontmoetingscentrum van Rapertingen. Maar Joe werd populairder en populairder en het Fanbal verhuisde naar De Binder in Kiewit. Al voor de eerste editie in De Binder was de zaal daar te klein. En zo kwam het moment dat Joe en Danny het groots gingen aanpakken: Het 7e Fanbal zou een XXL-editie worden in de Ethias Arena in Hasselt!!

Maanden van voorbereiding gingen eraan vooraf. Geen moeite werd gespaard! Zo gingen Joe en Danny donderdag 19 oktober op promotour door de hele provincie om zoveel mogelijk affiches op te hangen als reclame voor het Fanbal. En elke vrijdag werden de fans op Facebook getrakteerd op een filmpje om alle voorbereidingen, geïnspireerd door de tips van Gunther Levi, te volgen. Het resultaat mocht er zijn: Area V van de Ethias Arena was volledig uitverkocht en nóg kon niet iedereen die dat wilde een kaartje bemachtigen.

Vandaag was dan de dag waar 1100 man op gewacht had! De hoogmis van het schlagerjaar! Het Fanbal der Fanbals! Busladingen fans, zelfs tot uit Basel/Kruibeke, trotseerden de sneeuw en stroomden toe aan de Ethias Arena. 

DJ Benny Dorm bracht de sfeer er al in met alom bekende Vlaamse nummers, men dronk eens een pintje tegen een democratische prijs, kocht een lotje voor de Tombola, of trakteerde zichzelf op een T-shirt van Joe, of zowaar een Joe Hardy kaars!

De zaal kwam al goed op stoom bij de klanken van Iwein Jacobs’ “Ik hou van u” en nog iets meer bij Bobby Prins’ “Sancta Maria”. 

Maar we kwamen natuurlijk allemaal voor Joe, Danny, TO, de Joe’ettes....en velen ook voor Joey. 

En tegen kwart na vier was het dan zover.......Joe Hardy, Vlaanderens wereldberoemde schlagerzanger, betrad het podium. Wat er toen volgde, is niet te beschrijven. Daar moet je bij geweest zijn. De zaal ontplofte gewoonweg! Nooit zoveel uitzinnige mensen bij elkaar gezien in zo’n goede sfeer. En Joe? Die was in topvorm! Manuela, Een beetje verliefd, Tingelingeling (speciaal voor mama Hardy als ode aan papa Hardy) en vele andere meezingers knalde hij de zaal in, muzikaal ondersteund door zijn volledige orkest Danny Jacobs, bijgestaan door TO en vele hulprodeo’s en omlijst door de Joe’ettes.  Ruim een uur lang voor ieder wat wils; van Vlaamse klassiekers, via een medley van Get Ready en een solo van Danny tot de Holland Set (Mercikes Joe, dat deed onze Nederlandse roots toch wel een beetje goed).

In één woord geweldig! En om het af te leren, werd het publiek daarna ook nog getrakteerd op een afterparty met DJ Yves Biza. Wat een middag, wat een ambiance, of zoals Joe het altijd zegt: Wat een feest!!!

Iets wat leuk is, gaat altijd snel voorbij. Wij zijn inmiddels weer thuis. Vroeger kwamen wij uit Arnhem naar het Fanbal en woonden wij het verste weg, nu zo ongeveer het dichtste bij. Er zullen mensen zijn die nog onderweg zijn, maar vast en zeker allemaal met een heel goed gevoel over deze namiddag.

“Mooi, het leven is mooi” zong Joe. En als Arnhems Meisje op het 7e Fanbal van Joe Hardy, kan ik niet anders dan dat beamen! 

Volgend jaar de grote zaal, Joe?!?!

500 dagen!

Op de kop af 500 dagen geleden verhuisden wij van Nederland naar België. Waarschijnlijk is de eerste vraag die nu bij elk weldenkend mens opkomt: “500 dagen?! Hoe weet je dat zo precies?!” Het antwoord moet ik schuldig blijven; dat weet ik niet, ik kwam er toevallig achter, maar verder is dat ook niet zo belangrijk.

Belangrijker is de vraag die naar aanleiding van dit gegeven bij MIJ op kwam: hoeveel dagen moet je in een nieuw land gewoond hebben, alvorens het “gewoon” wordt? Alvorens je niet meer kunt spreken van: “Ik ben pas geleden hier komen wonen?” Alvorens je geen blog meer hoeft te wijden aan het leven van een Arnhems Meisje in Hasselt, puur vanwege het feit dat het Arnhems Meisje een Hasselts Meisje is geworden?

Wel, het antwoord is nog niet zo eenvoudig en het is maar net hoe je het bekijkt. 500 dagen lijkt aan de ene kant een eeuwigheid, maar aan de andere kant is het nog maar kort. Natuurlijk zijn wij al láng gewend aan het dagelijkse leven in België. Dat we hier al jaren zoveel mogelijk tijd doorbrachten, heeft daar vast mee te maken. En het feit dat wij in het bezit zijn van een Vlaams hart uiteraard ook! En natuurlijk staan wij al lang niet meer elke dag stil bij het feit dat wij 500 dagen geleden alles opgegeven hebben in Nederland om een nieuw leven te beginnen in België. En durf ik te beweren dat de meesten van jullie waarschijnlijk niet meer weten wat jullie 500 dagen geleden deden én ook niet meer precies kunnen navertellen wat jullie de afgelopen 500 dagen beleefd hebben. Dat laatste geldt voor ons ook; eenmaal verhuisd neemt het leven snel zijn gewone gang, zelfs als het in een ander land is.

Maar toch.... Toch nog best heel erg vaak worden wij er aan herinnerd dat in ons dagelijkse leven dat zijn gangetje gaat, aspecten zitten die te maken hebben met de stap die wij 500 dagen geleden zetten. Op heel divers gebied komen wij nog geregeld voor situaties te staan die bijvoorbeeld nieuw voor ons zijn of die erom vragen uit te leggen wie we zijn en wat we hier doen. De belastingaangiftes die zowel in Nederland als België voor het eerst moeten worden gedaan, zijn daar een saai voorbeeld van. Het verhaal dat wij laatst op café herkend werden door het artikel dat vorig jaar over ons in Het Belang van Limburg stond en dat iemand op Facebook had gelezen, is daar een grappig voorbeeld van. De vraag die bij ons opkomt:”Hoe moeten we eigenlijk ons Nederlandse paspoort verlengen?” is daar een praktisch voorbeeld van. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Neem nu de collega’s op mijn nieuwe Belgische werk, die nog altijd graag een grap maken over mij en mijn Nederlandse tongval. Of diezelfde Nederlandse tongval, die ervoor zorgde dat men bij een chocolatier dacht dat ik als toerist een doosje pralines mee terug wilde nemen naar Nederland. Of nog eens mijn Belgische collega’s, die niet weten wat “Taai Taai” is en die aanstaande maandag voor het eerst deze Nederlandse Sinterklaas traktatie zullen gaan proeven!

Dus hoewel zelfs óns dagelijks leven zijn gangetje gaat, is het in geen geval saai! En zoals je ziet zal het ook nog wel even duren voor het nieuwe eraf is en we niet meer voor vragen en uitdagingen zullen staan die het emigreren met zich mee heeft gebracht.

Één ding staat vast. Hoe complex de uitdagingen of vragen de afgelopen 500 dagen soms ook waren, terug naar Nederland gaan we niet meer. Home is where the heart is en een Vlaams hart gedijt nu eenmaal het beste in België!!!

Over een Arnhems Meisje op haar Belgische werk

Vandaag werk ik een maand op hogeschool UCLL! Wie een maand geleden mijn vorige blog las, weet hoe ik me voelde in de dagen ervoor. Aan de ene kant reuze trots dat ik eindelijk in België aan het werk kon. Aan de andere kant zó gespannen over hoe het zou gaan....

Wat kan er dan veel veranderen in een maand hè. Wat zit ik er dan nu relaxt bij;)!! Want wat is het goed meegevallen, veel beter dan ik ooit gehoopt had. Natuurlijk waren er heel veel lieve mensen die mij van tevoren een hart onder de riem staken en me vertelden dat het heus goed mee zou vallen. Maar met mijn slechte ervaring van vorig jaar nog vers in het geheugen, was het echt niet evident om daar vol zelfvertrouwen naar binnen te stappen op die 11e september.

Terwijl ik nu, slechts 1 maandje verder, elke werkdag met plezier naar binnen stap in het gebouw van de managementopleidingen. En als ik de campus op kom en het bord zie waarop staat: “Welkom bij Hogeschool UC Leuven Limburg. Home of the Moving Minds”, dan ben ik trots dat ik mijzelf nu ook een Moving Mind mag noemen.

Elke dag is een uitdaging, dat wel. Nu ik eenmaal aan het werk ben in het Vlaamse onderwijs, merk ik dat ik echt nog veel te weinig weet van het hele systeem. Zo komen er weleens studenten met vragen over studiepunten opnemen.... Studiepunten ópnemen?! In Nederland kríjg je alleen studiepunten.... Of er belt een moeder met een vraag over het kindergeld. Kindergeld?! Dat loopt in Nederland maar tot 18 jaar, daarna krijg je een studiebeurs....

Een telefoongesprek voeren met een Belg is sowieso een uitdaging op zich voor mij. Nooit heb ik face to face problemen gehad om een Belg te verstaan, maar via de telefoon een gesprek tot een goed einde brengen, is een heel andere tak van sport. Nochtans beantwoord ik op een normale werkdag minstens 15 telefoontjes, dus dit heeft al weleens tot wat verwarring geleid, soms zelfs tot grote hilariteit van de collega’s bij mij op kantoor.

Hilariteit, dat is er ook wanneer er een Hollandergrap gemaakt wordt en dat is toch wel minstens 1 keer per dag. Maar ik hou er van en ben de 1e die er nog een schepje bovenop doet. Omdat de sfeer gewoon goed is en het er eigenlijk, als het er op aankomt, voor mijn collega’s helemaal niet toe doet dat ik uit Nederland kom.

Een maand verder zijn we....en ik kan dus volmondig zeggen dat ik het prima naar mijn zin heb als Moving Mind. Hoe lang de pret van deze vervangingsbaan mag duren, is niet bekend. Maar hé, als je alles opgegeven hebt om je droom te volgen in een nieuw land en als je alle stormen die het eerste emigratiejaar bracht overleefd hebt, dan zeggen zekerheden je niet meer zo veel. Dan leef je in het hier en nu en blijf je gaan.

En in het hier en nu ben ik een tevreden mens...  En dat is een zalig gevoel!

Aan de vooravond van mijn eerste baan in België!

De vooravond van een nieuwe baan.....mijn eerste baan in België. Dat lijkt me wel het moment voor een nieuwe blog! Niet in de laatste plaats voor mezelf, in de hoop dat als ik deze blog over een tijdje teruglees, ik er om moet lachen. En vast kan stellen dat het meegevallen is allemaal.

Hoe lang heb ik uitgekeken naar een baan in België? Hoe lang ben ik er naar op zoek geweest? Hoeveel sollicitatiebrieven heb ik geschreven (en zal ik waarschijnlijk nog schrijven, deze baan is immers tijdelijk) om een baan te vinden? Vooral die laatste vraag kan ik niet eens exact beantwoorden, maar in de laatste maanden zeker een stuk of 40. 

En nu is het eindelijk zo ver.....morgen begin ik aan mijn nieuwe baan. Ben ik blij? Natuurlijk! Trots ook? Absoluut!! 

Maar er is ook weer dat drukkende gevoel, direct onder mijn hart. Een gevoel van spanning, met daarbij de gedachten dat ik óf het liefste heel hard weg zou lopen, óf kon wensen dan we een elk geval een weekje verder waren. Iets wat ik natuurlijk eigenlijk niet wil (dat eerste) en dat ook niet kan (dat tweede).

Een jaar geleden kende ik dat gevoel niet. Na 18 jaar deel uitgemaakt te hebben van de Christelijk Lyceum familie, vond ik het natuurlijk erg spannend om aan een nieuwe baan te beginnen. Maar dat gevoel was gezonde spanning, enthousiasme dat het gelukt was een baan te vinden, vermengd met de vraag hoe het allemaal zou gaan op een nieuwe werkplek. Niet meer dan normaal. 

Het is mijn ervaring tijdens die 2 maanden in september en oktober vorig jaar, die ervoor gezorgd  heeft dat ik dit gevoel nu heb. Het stelselmatig ervoor zorgen dat ik me buitengesloten voelde, op werkelijk alle manieren die je kunt bedenken, was de aanleiding voor dat drukkende gevoel onder mijn hart. En hoewel ik dat gevoel natuurlijk in april ook had, toen ik aan mijn baan in Eindhoven begon, maar de collega's daar direct het gevoel gaven dat ik wél welkom was, heeft het er niet voor gezorgd dat mijn ervaring van vorig jaar vervaagd is. Het staat in de top 5 van naarste ervaringen in mijn leven. Wat zeg ik? In de top drie wel.

En met die erfenis begin ik morgen aan mijn nieuwe baan. In het land waar ik zó graag woon en zó graag wil werken. Maar waar ik toch in de ogen van mensen die mij niet kennen, een Nederlander ben.  En hoewel wij inmiddels heel veel Belgische vrienden hebben in verschillende Vlaamse provincies, voor wie het feit dat wij Nederlands zijn totaal geen issue is en nooit geweest is, weet ik niet of dat morgen wel een issue gaat zijn. Of er niet net als vorig jaar een gevoel zal zijn van "wij" en "jij", omdat ik niet "van hier" ben. Dat ook niet weggaat als blijkt dat ik helemaal niet zo Nederlands ben als ik klink en me ook gewoon "van hier" voel.

Ik kan alleen maar mezelf zijn, zoals ik vorig jaar aan mijn nieuwe baan begon en zoals ik in Eindhoven aan mijn nieuwe baan begon. Maar ik heb het gevoel dat ik mijzelf hier driedubbel moet bewijzen, in een baan waar ik eigenlijk niet voor ben opgeleid, in een land waar ik niet vandaan kom.

En dan komt daar de term "Comfort Zone" weer om de hoek kijken. Hoe veilig was het in mijn comfort zone, hoe vaak ben ik er het afgelopen jaar niet uitgestapt? Of uitgestapt? Ik heb er het afgelopen jaar nauwelijks ingezeten en op een dag als vandaag is hij helemaal verder weg dan ooit. Maar een keuze heb ik niet, ik moet hier weer doorheen. In de hoop dat het meevalt. Dus dat doe ik maar. Blijven gaan is de boodschap!

Één jaar Hasselaren!!

Kunstlaan Hasselt, 13 juli 2016. Een leeg huis met daarin 3 Nederlanders vol verwachtingen. Eerder die dag zagen zij hoe het verhuisbedrijf hun hele leven in Nederland inlaadde in een grote vrachtwagen om de volgende ochtend vroeg naar Hasselt te rijden. Zelf gingen zij vooruit met slechts 3 matrassen, een fles wijn en vooral veel zin in het avontuur.

Die Nederlanders dat zijn wij en hoewel we op papier nog steeds Nederlands zijn, vandaag zijn wij toch vooral een jaar Hasselaren!! Zaten we vorig jaar nog op een klapstoel met een plastic bekertje wijn in een schemerige kamer, vanavond zitten wij op onze comfortabele bank met een keichique champagne, op Antoines verjaardag gekregen van lieve Vlaamse vrienden.

Dat we deze mooie fles voor vandaag zouden bewaren, stond al heel lang vast. Want vandaag staan we even stil bij het afgelopen jaar. Hoewel champagne meestal wordt gedronken bij een feestelijke gelegenheid, is het voor ons vandaag meer bedoeld om te toosten dat we dit jaar hebben overleefd.

Overleefd?! Klinkt dat niet te zwaar?! We wilden toch zonodig zelf deze stap zetten? Niemand heeft ons er toch toe gedwongen? Zijn er geen situaties te noemen in jullie nabije omgeving of iets verder weg, van mensen die ook moesten overleven? Omdat hen dingen overkwamen die ze zelf niet gewild hebben? Mag ik dit dan zo benoemen: "We hebben het overleefd?"

Welnu, zonder dramatisch over te willen komen, zou ik iedereen en mezelf voor de gek houden als ik hier nu een hiep hiep hoera verhaal ging schrijven over hoe gewéééldig alles is gegaan. Want dat is niet zo.

Boven alles ben ik nog steeds trots dat we deze stap hebben gezet. Dat het bij ons niet bij praten en dromen is gebleven, maar dat we het lef hebben gehad om het te gaan DOEN. Maar het was het meest complexe jaar uit mijn leven. Je kunt je er van tevoren geen voorstelling van maken. Je denkt dat je weet wat je te wachten staat en neemt je vervolgens voor hoe je op (moeilijke) situaties zult reageren.

De praktijk voelde vaak totaal anders. Geen euforie of trots vanwege een "kijk ons eens stoer zijn"-gevoel. Wel verdriet, omdat je een huilende Casper achter moet laten op 1 september op zijn nieuwe school. Heimwee naar het Lyceum, omdat je je totaal genegeerd voelt op je nieuwe werk, waar men te beroerd is om Nederlands tegen je te praten. Frustratie, omdat je ziet dat degene van wie je houdt ook elke dag worstelt met zijn nieuwe werk. Nog eens heimwee naar je oude werk, als je weer eens een dagje terug was geweest, maar toch weer afscheid moest nemen. Angst om "alleen" met een jong kind achter te blijven in een "vreemd" land, als je man al binnen 4 maanden op de hartbewaking terecht komt. Twijfels, vooral 's nachts, over of het allemaal wel goed komt. En een enorme vermoeidheid, omdat wij alledrie op werkelijk élk gebied uit onze comfort zone zijn getreden en álles dit jaar dus enorm veel energie heeft gekost.

Verdriet, heimwee, frustratie, angst, twijfels, vermoeidheid en nog eens heimwee.....maar nooit spijt!!

Hoewel ik vaak gedacht heb: "Waar zijn we aan begonnen" en we dit ook heus weleens hardop tegen elkaar gezegd hebben, is het nooit, maar dan ook nooit écht bij ons opgekomen dat we dit niet hadden moeten doen en dus op te geven.

Alle seizoenen hebben we gehad in Hasselt, maar vooral veel stormen met elkaar. En geregeld tegen elkaar.... Gelukkig  zijn wij 2x getrouwd en kunnen we uiteindelijk wel samen een orkaan weerstaan;)

En het is niet opeens anders, omdat we 365 dagen verder zijn en het weer 13 juli is geworden. Nog steeds hebben wij te maken met turbulentie en hebben we weinig comfort zone gevonden. Maar we zijn er van overtuigd dat België het land is waar wij horen en waar uiteindelijk alles op de goede plek valt.

Het eerste jaar hebben we overleefd. Ons verhaal werd geen boek dat verfilmd kon worden tot een feel good movie. Maar we beginnen vandaag vol vertrouwen aan het tweede deel van het boek over ons leven in Hasselt. En ooit wordt ons leven een feel good movie!

Opgeven is geen optie, blijven gaan is de boodschap!

Op zoek....en daarbij kan ik wat hulp gebruiken!

Vandaag een speciale editie van mijn blog....eentje waarvan ik hoop dat hij veel gelezen wordt en hopelijk ook gedeeld in Vlaanderen (onderaan deze blog kun je kiezen waar je hem wilt delen).

Normaal gezien hou ik er niet zo van om mensen om hulp te vragen, ik dop liever mijn eigen boontjes en geef niet graag toe dat het alleen niet lukt;)

Maar...ik ken de kracht van het hebben van een netwerk. En inmiddels ben ik erachter dat ik een netwerk nodig heb in de situatie waarin ik me bevind. Dus hup, mijn trots een beetje opzij, daar gaan we!

(Vind je de hele tekst te lang, lees dan alleen de vetgedrukte stukken😉)

Hoewel ik op dit moment echt een heel leuke baan heb op een heel fijne school in Eindhoven en ik er best graag zou blijven werken, blijft er ergens in mij iets knagen....en dat is een job in België . Of eigenlijk, het ontbreken van een job.

Met heel ons hart hebben wij ervoor gekozen om alles achter ons te laten en een nieuw leven op te bouwen in Hasselt. Maar na bijna een jaar sta ik nog steeds met één been in Nederland. Als het niet anders kan, dan kan het niet anders. Maar dat het tot nu toe nog niet gelukt is om een job in België te vinden, wil voor mij niet zeggen dat het nooit lukt. Vandaar deze poging via de sociale media!

Logischerwijs komt nu jullie vraag wat ik zoek en wat ik kan. Om het leesplezier niet te bederven en er een pagina's lang epistel van te maken, zal ik dat proberen puntsgewijs op te sommen:

Ervaring:

- gestudeerd aan de lerarenopleiding voor docent Nederlands (bachelor). Als ik goed ben geïnformeerd, zou ik hiermee in België in de 1e en 2e graad van het secundair onderwijs kunnen lesgeven

- tijdens de opleiding een 3-jarige specialisatie gevolgd voor Nederlands als Tweede Taal en tevens voor PR&Voorlichting

- 20 jaar werkzaam als docente Nederlands en NT2

- tevens gedurende deze 20 jaar werkzaam geweest als coördinator van een afdeling in het middenmanagement van een middelbare school 

- freelance werkzaam geweest als taaltrainer

- freelance werkzaam als toetsconstructeur (het maken van taalitems bij 1 van de landelijk verplichte eindtoetsen in het Nederlandse basisonderwijs).

Wat zoek ik?

- Een job in België (liefst vanaf september), omgeving provincie Limburg:

- Een baan in het onderwijs, als leerkracht, maar ook als opvoeder lijkt me leuk (de dynamiek van het werken op een school is voor mij belangrijk, lesgeven is daarin niet noodzakelijk)

- Een baan in een andere sector, aanverwant aan het onderwijs (bijvoorbeeld educatief medewerker)

- leuke collega's die verder kijken dan mijn Nederlandse tongval, om te ontdekken hoe Vlaams mijn hart is

- deeltijd (3 á 4 dagen/ 60-70 %)

- geen feelancewerk

- op max. 45 autominuten van Hasselt

- en ik sta open voor alles waarvan jullie denken: "Dat past misschien bij haar!" Zo houd ik ook van teksten schrijven, heb ik 2 kunstboeken geredigeerd alvorens ze gepubliceerd werden, hou ik ervan om dingen te organiseren en daar mensen enthousiast voor te maken, enzovoort enzovoort. 

Dus....het hoeft echt geen baan in het onderwijs te zijn.

Misschien noodzakelijk om te vermelden dat ik een baan voor langere (/onbepaalde)tijd zoek en dat kortdurende vervangingsopdrachten daarom afvallen. Niet omdat ik me daar te goed voor voel, maar omdat je als Nederlander in België heel veel moet regelen op bijvoorbeeld gebied van ziektekosten, kinderbijslag ed. als je switcht van baan. Als je baan dán weer in Nederland en dán weer in België is, is dit gewoonweg moeilijk te doen voor een baan van een paar weken.

Keispannend dit.... maar hopelijk levert het wat op! Naast spannend voelt het ook gewoon goed om het heft in eigen hand te nemen en alle middelen in te zetten om mijn doel te bereiken. Life's what you make it, toch?!

Wil je me contacteren, dan kan dat via mail: manon2822@gmail.com

De volgende keer weer een ouderwetse blog over het leven van een Arnhems Meisje in Hasselt! Hopelijk gaan die in de toekomst ook over mijn belevenissen op mijn werk hier in de omgeving!

Over het "Op deze dag"-fenomeen en rauwe heimwee...

Ongeveer een jaar geleden besloot ik mijn Facebook-pagina nieuw leven in te blazen. Tot dan toe had ik deze alleen gebruikt om Vlaanderens Grootste Schlagertalent Joe Hardy en alles rondom de stad Gent te volgen. Maar met het oog op onze op handen zijnde emigratie en het daarmee gepaard gaande afscheid van Nederland, leek het me wel een handige manier om nog in contact te blijven met mensen en tegelijkertijd deze mensen af en toe een update te geven van hoe het met ons gaat. 

Een jaar later betekent dat, dat ik kennis maak met het fenomeen "Op deze dag/ Vandaag 1 jaar geleden....." op Facebook. Zo zag ik al terug dat de kapster een hele hap uit Caspers haar had genomen, dat ik de laatste grote leesvaardigheidstoets in mijn onderwijscarrière op het Lyceum had nagekeken en hoe we de sleutel kregen van dit huis. Best leuk. En luchtig. En veel "Oja!...-momenten".

Maar soms.....soms komt een "vandaag 1 jaar geleden" bericht wat harder binnen. Zoals vandaag. Op zich een onschuldig bericht over wat we vorig jaar in de meivakantie allemaal geregeld hadden voor onze emigratie. 

En dan de laatste zin van het bericht : 

De komende dagen gaan we een beetje bijslapen en uitrusten😴, zodat we volgende week de laatste (drukste) etappe van het schooljaar weer kunnen trotseren!

En dan is het daar opeens....het gevoel van heimwee. Rauwe heimwee, ergens onder je hart, ter hoogte van je maag. Niet naar Nederland, o nee zeg. Wel naar situaties, mensen, de vertrouwdheid van mijn oude leven. Het gevoel van: "Kon ik dinsdag, na de meivakantie, maar gewoon naar Apeldoorn rijden, de deur van ons kantoor opendoen, wachten op Leo en Jenny. Even later samen naar het kantoor van Piet gaan voor het stafoverleg. Kon ik Casper maar gewoon om 17 uur van de BSO halen. Kon Kas of Martijn maar gewoon woensdagmiddag bij Casper komen spelen. Kon ik maar een beetje mopperen op het verkeer op weg naar Caspers gitaarles.

Kon ik maar deelnemen aan de laatste etappe van het schooljaar in Apeldoorn....."

Is het omdat ik vanochtend een uitgebreide conversatie had in onze PMLJ-whatsappgroep over wanneer ik weer naar Apeldoorn kom, zodat Piet, Jenny, Leo en ik kunnen bijpraten? 

Is het omdat ik eigenlijk niet écht kan genieten van de laatste dagen van de vakantie, omdat ik weet dat de komende weken op werkgebied voor ons beiden, om verschillende redenen, weer spannend en/of moeilijk zullen zijn? 

Is het omdat ik zo onbeschrijfelijk moe ben, ook na 2 weken vakantie, omdat deze vermoeidheid niet veroorzaakt wordt door werken, maar door piekeren, grenzen verleggen, constant uit je comfortzone zijn? 

Is het daarom dat zo'n onschuldig "vandaag 1 jaar geleden"-bericht zo hard en rauw binnenkomt?

Ik weet het niet, hoewel ik ergens natuurlijk wel besef dat ik het verleden op een dag als vandaag ont-zet-tend romantiseer. Want laten we eerlijk zijn: 1 jaar geleden, maar ook 2,3,4,.. jaar geleden voelde ik de heimwee heel vaak andersom. Als we de grens met Nederland noodgedwongen weer over reden, terug uit Gent, terug van onze lieve vrienden in Limburg, terug uit ons geliefde België. 

En als ik Antoine vanochtend naast me in de auto de foto's op zijn IPhone zie opschonen en ik af en toe een foto voorbij zie komen van afgelopen jaar; de Alpacaboerderij in Kaulille, fietsen door het water in Bokrijk, de talloze optredens van onze Joe met onze nieuwe Limburgse vrienden, die ons zo goed opgevangen hebben en dat nog steeds doen, dan weet ik dat het ook niet eerlijk is om te doen alsof het leven nu niet goed is. 

Want dat is het wel. Ons leven in Hasselt is goed. Niet perfect en niet makkelijk, maar zeker niet slecht. En ook niet saai ;). 

En al hoor je een verhaal zoals het mijne niet tot nauwelijks in een programma als "Ik Vertrek" (want het is immers veeeeel leuker om te kijken naar een lekkage in het dak....), toch kan het niet anders dan dat iedereen die in een ander land gaat wonen, of dat nu België of Zimbabwe is, op zijn tijd last heeft van dit soort gevoelens. Rauwe heimwee....die echt pijn kan doen.

Het is echter de kunst om ook dit te zien als een uitdaging en te denken: "How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard". 

Want; Luck is an attitude en Life's what you make it, toch?

Volgend jaar op deze dag lees ik op Facebook deze blog. Dan zijn we weer een jaar verder, hopelijk met steeds minder momenten van rauwe heimwee. En mét heel veel mooie nieuwe foto's in onze gsm, van ons leven hier in Hasselt.

Hoogste tijd

26 juli.....de datum van mijn vorige blog. Acht en halve maand geleden!!
Zo vaak heb ik de afgelopen maanden gedacht: "Hoogste tijd voor een update!", maar als ik er aan wilde beginnen, wist ik gewoonweg niet wát te schrijven. En dat geldt eigenlijk nog steeds. Want het diepste van mijn ziel, dat deel ik niet in een openbare blog. En in koetjes en kalfjes had ik geen zin.

Maar toch....hier is er weer een, een verse blog van een Arnhems Meisje in Hasselt. Omdat het toch eigenlijk jammer is, om onze belevenissen niet meer vast te leggen. Alleen, wat schrijf je na acht en halve maand? Er is zoveel gebeurd, we hebben zoveel meegemaakt, ik heb honderd-en-een gevoelens gehad in die tijd. Als ik een compleet beeld wil geven van wat we beleefd hebben en waar we nu staan, wordt het verhaal ten eerste veel te lang en ten tweede ook niet uitgesproken vrolijk.

26 juli tja, dat was nog volop in de vakantietijd. Toen dacht ik nog dat emigreren vooral bestond uit tegen praktische dingen aanlopen, die heel anders zijn in het buitenland en waar je óf geïrriteerd door kunt raken óf heel hard om kunt lachen (voor ons gold en geldt dat laatste, ik hou van álle regeldingen in België, hoe anders en onlogisch ze voor ons soms ook zijn).
Inmiddels weet ik beter. Het échte leven in België begon pas op 1 september, een dag waar wij alledrie niet graag meer op terugkijken. Casper voor het eerst naar school en wij beiden op dezelfde dag naar ons nieuwe werk. Het begin van een heel moeilijke tijd, die soms wat lichter valt, maar nog steeds vaak heel zwaar is. Mensen die ons goed kennen, weten wel waar ik het over heb, zonder er veel woorden aan vuil te maken.

Is het dan allemaal ellende, hier in Hasselt?? Natúúrlijk niet!! Boven alles zijn we nog steeds blij dat we deze stap hebben gezet, trots dat we het hebben aangedurfd en happy met de grote lijnen van ons Belgische leven. We hebben het alleen onderschat en weten nu beter: Ondanks ons Vlaamse hart, ondanks dat we België kennen als onze broekzak, ondanks dat we "maar" 200 km verderop zijn gaan wonen, ondanks dat we hier ontzettend veel lieve mensen kennen die ons ook zeer gastvrij hebben ontvangen en nog steeds met raad en daad bijstaan, ondanks ál die positieve dingen, moeten we gewoon accepteren dat het zeker een jaar kost voor alles een beetje oké is en voelt.

Deze zomer is het zover, dan wonen we hier een jaar. En natuurlijk is niet alles van de ene op de andere dag goed, puur om het feit dat we dan een jaar verder zijn. Maar we hebben er wel het volste vertrouwen in dat het allemaal goedkomt hier. In Hasselt. In België. Waar wij zo graag wilden gaan wonen. En waar we nog steeds oud willen worden.
Vanaf nu zal ik weer eens wat vaker schrijven waar een Arnhems Meisje in Hasselt zoal tegenaan loopt. Want nog zeker elke week is er wel iets waarvan wij of niet weten hoe zoiets gaat, of waar we ons over verbazen, waar we positief door verrast zijn, of soms ook niet ;)

Het leven is wat je ervan maakt. Terugkijken naar je veilige, vertrouwde leven heeft weinig zin. Vooruitkijken naar wat komt en er voor gáán, dat is wat wij elke dag opnieuw proberen!