Zo vaak heb ik de afgelopen maanden gedacht: "Hoogste tijd voor een update!", maar als ik er aan wilde beginnen, wist ik gewoonweg niet wát te schrijven. En dat geldt eigenlijk nog steeds. Want het diepste van mijn ziel, dat deel ik niet in een openbare blog. En in koetjes en kalfjes had ik geen zin.
Maar toch....hier is er weer een, een verse blog van een Arnhems Meisje in Hasselt. Omdat het toch eigenlijk jammer is, om onze belevenissen niet meer vast te leggen. Alleen, wat schrijf je na acht en halve maand? Er is zoveel gebeurd, we hebben zoveel meegemaakt, ik heb honderd-en-een gevoelens gehad in die tijd. Als ik een compleet beeld wil geven van wat we beleefd hebben en waar we nu staan, wordt het verhaal ten eerste veel te lang en ten tweede ook niet uitgesproken vrolijk.
26 juli tja, dat was nog volop in de vakantietijd. Toen dacht ik nog dat emigreren vooral bestond uit tegen praktische dingen aanlopen, die heel anders zijn in het buitenland en waar je óf geïrriteerd door kunt raken óf heel hard om kunt lachen (voor ons gold en geldt dat laatste, ik hou van álle regeldingen in België, hoe anders en onlogisch ze voor ons soms ook zijn).
Inmiddels weet ik beter. Het échte leven in België begon pas op 1 september, een dag waar wij alledrie niet graag meer op terugkijken. Casper voor het eerst naar school en wij beiden op dezelfde dag naar ons nieuwe werk. Het begin van een heel moeilijke tijd, die soms wat lichter valt, maar nog steeds vaak heel zwaar is. Mensen die ons goed kennen, weten wel waar ik het over heb, zonder er veel woorden aan vuil te maken.
Is het dan allemaal ellende, hier in Hasselt?? Natúúrlijk niet!! Boven alles zijn we nog steeds blij dat we deze stap hebben gezet, trots dat we het hebben aangedurfd en happy met de grote lijnen van ons Belgische leven. We hebben het alleen onderschat en weten nu beter: Ondanks ons Vlaamse hart, ondanks dat we België kennen als onze broekzak, ondanks dat we "maar" 200 km verderop zijn gaan wonen, ondanks dat we hier ontzettend veel lieve mensen kennen die ons ook zeer gastvrij hebben ontvangen en nog steeds met raad en daad bijstaan, ondanks ál die positieve dingen, moeten we gewoon accepteren dat het zeker een jaar kost voor alles een beetje oké is en voelt.
Deze zomer is het zover, dan wonen we hier een jaar. En natuurlijk is niet alles van de ene op de andere dag goed, puur om het feit dat we dan een jaar verder zijn. Maar we hebben er wel het volste vertrouwen in dat het allemaal goedkomt hier. In Hasselt. In België. Waar wij zo graag wilden gaan wonen. En waar we nog steeds oud willen worden.
Vanaf nu zal ik weer eens wat vaker schrijven waar een Arnhems Meisje in Hasselt zoal tegenaan loopt. Want nog zeker elke week is er wel iets waarvan wij of niet weten hoe zoiets gaat, of waar we ons over verbazen, waar we positief door verrast zijn, of soms ook niet ;)
Het leven is wat je ervan maakt. Terugkijken naar je veilige, vertrouwde leven heeft weinig zin. Vooruitkijken naar wat komt en er voor gáán, dat is wat wij elke dag opnieuw proberen!
