Mijn hoofd staat niet naar een emigratie op dit moment, maar in mijn hart is Gent nog steeds de mooiste plek op aarde om een (nieuw) leven op te bouwen. Inmiddels is een nieuw schooljaar begonnen. Het schooljaar dat wij beschouwen als "erop of eronder". Begin 2015, na de kerstvakantie, besloten wij te gaan voor een leven in Gent. Middenin het schooljaar, maar nog wel op tijd voor de vacatures van dit schooljaar. Omdat wij nu eenmaal niks overhaast doen en ook wel zeer realistisch zijn in het nemen van grote stappen, gaven wij onszelf voor een eventuele emigratie anderhalf schooljaar; liefst al in de afgelopen zomervakantie (zou het zo moeten zijn dat het toen niet gelukt is??), maar anders ergens in het schooljaar erop. Dit schooljaar dus, dat nu alweer een week of 3 oud is. Voor je het weet is het weer Kerst en leven we al een jaar met deze wens.
Een week of 2 geleden kwam een digitaal gesprek met een lieve Belg op het jaar 2016 en vroeg ik me af of dát dan het jaar zou zijn dat wij zouden gaan emigreren. "Ik geloof het echt!", was zijn stellige en directe antwoord. Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap; nota bene iemand uit Belgie, deels werkzaam in het Vlaamse onderwijs, had er blijkbaar vertrouwen in dat het ons wel zou lukken.
Hoe anders was dat vandaag op school, al pratend met mijn 2 kamergenoten, toen één van de twee zei: "Voor de zomervakantie was ik ervan overtuigd dat jullie zouden gaan, maar nu weet ik het niet meer: als het zou lukken, dan was het toch ook al wel voor de zomervakantie gelukt?"
Oké....daar stond ik even lekker met mijn mond vol tanden..... De eerlijkheid gebiedt me er wel bij te zeggen, dat deze lieve collega ons een leven in Belgie gunt, maar het heel jammer zou vinden als ik zou gaan en dat zijn woorden dus ook wel enigszins wishfull thinking waren....Dat gaf hij ook wel toe. Maar ondanks dat, dacht hij ook wel ergens dat zijn redenering zou kloppen.
Of zijn redenering gaat kloppen? Dat weten we aan het einde van dit schooljaar. Dat zijn we op het punt aangekomen dat we óf een bord van de makelaar in de tuin hebben, óf tot de conclusie moeten komen dat het inderdaad niet lukt. Niet dat we dan geen plan B hebben om toch parttime in Gent te kunnen blijven, maar dan zullen we waarschijnlijk de eerste jaren (tot Casper oud genoeg is om uit te vliegen) niet definitief gaan emigreren.
Wat ik zelf denk? Eerlijk gezegd weet ik dat niet. Maar....eigenwijs, trots, of koppig (vul maar in) als ik ben, laat ik me natuurlijk niet zomaar zeggen dat een emigratie waarschijnlijk niet meer lukt;)
Ik krijg er juist het idee door: "Nu zullen we het tegendeel bewijzen!" Het helpt wel dat er andere mensen zijn die nog wel het idee hebben dat het allemaal gaat lukken.
Ons leven staat danig op zijn kop. Dat heeft tijd nodig en naar een beetje rust snak ik eigenlijk ook. Maar ergens, ergens, is toch alweer een beetje ruimte om door te gaan met onze plannen voor een toekomst in Gent. Want life goes on. En life's what you make it.
