zondag 22 februari 2015

Integreren in Gent

Onze Nederlandse familie, vrienden en collega's vinden ons waarschijnlijk Vlaamser dan Nederlands.  Ook onze Vlaamse vrienden en bekenden erkennen direct ons Vlaamse hart. En natúúrlijk zijn wij, na ongeveer 16 jaar zoveel mogelijk in Belgie te zijn geweest, ook wel redelijk op de hoogte van heel veel Vlaamse dingen. Zo bestellen we een plat water en een brochette in plaats van Spa Blauw en een spies ( nou ja, natuurlijk nog liever een pintje dan een pilsje....) en willen we ons vlees niet medium, maar a point. En natuurlijk vragen we ons niet af wat "A volonte" en "Artisanaal" is.

Maar....nu we meer zijn dan toeristen en vaker dan ooit in Belgie komen, blijkt toch wel dat we echt nog niet zo erg geïntegreerd zijn als wij zelf of de Nederlanders om ons heen soms denken. Een paar voorbeelden.
Gisteren liep de stad vol met kinderen, blije kinderen met allerlei kleuren petjes en bordjes met dorpen uit Oost-Vlaanderen erop. De climax was gisteren op het Sint Baafsplein en wij stonden er tussen. Om me heen hoorde ik een paar keer: "A, ja, het is Bavodag vandaag!" In al die jaren dat wij in Belgie komen, heb ik nog nooit van een Bavodag gehoord, laatstaan er tussen gestaan.
Vanochtend vroeg tijdens mijn sportieve rondje door Gent. Ik kwam door de Kwaadham achter ons huis en vervolgens een eindje verder door de Ham en het Godshuishammeke. Waarop ik mij afvroeg, of de term "Ham" thuishoort in het rijtje -straat, -weg, -plein of -markt. En of dit een typische Gentse term is, of een Oost-Vlaamse, een Vlaamse of wellicht een Belgische? In elk geval komt het in Nederland niet voor.
Verderop zag ik een garage en de volgende vraag diende zich aan. Weliswaar van een heel andere orde, maar toch. Want: als wij in Gent gaan wonen, hoe weet ik dan bij welke garage ik mijn auto in onderhoud ga doen, moest het niet persé de dealer zijn? En nog zoiets: in Nederland zijn wij ingeschreven in een huisartsenpraktijk. Ik las jaren geleden dat je in Belgie naar een willekeurige huisarts kan gaan, maar dat ze daar vanaf wilden en je je ook moest gaan inschrijven in 1 praktijk. Is dat inmiddels zo, of niet?
Vragen waar je als gemiddelde toerist natuurlijk nooit over nadenkt. Maar die uitstekend passen in de ervaringen van een Arnhems Meisje in Gent. Dus is het ook niet meer dan logisch om er eens een blogje aan te besteden.

Natuurlijk is Google overal in de buurt. Dus inmiddels weet ik dat Ham een aangeslibt stuk land is. En dat de Bavodag al jaren georganiseerd wordt voor vormelingen uit de provincie Oost-Vlaanderen (volgende vraag die zich aandiende: als we naar Gent zouden verhuizen en Casper komt op een katholieke basisschool, omdat deze toevallig in de buurt is en ons bevalt, is hij dan de enige die daar niet aan meedoet als Nederlandse protestant?). En een garage vind ik natuurlijk ook wel en de vraag over de huisarts is uiteindelijk ook niet erg ingewikkeld.

Samenvattend: erg onoverkomelijk is dit allemaal niet. Integendeel: ik hou ervan om steeds meer ervaringen op te doen die niets te maken hebben met toerisme in Gent, Vlaanderen en België. Ervaringen en situaties die we tegenkomen, omdat we mogen wonen in deze prachtige stad, al is het op dit moment maar parttime. En ik hoop met heel mijn Vlaamse hart, dat er nog heel veel van dit soort situaties bijkomen, want dat zou betekenen dat we er fulltime kunnen komen wonen. En dan zijn we uiteindelijk zo goed geïntegreerd, dat een toerist MIJ hoort zeggen: "A, ja, het is Bavodag!", misschien wel nadat ik mijn auto naar de garage heb gebracht of aan een toerist heb uitgelegd wat " A volonte" betekent;-)


zaterdag 7 februari 2015

Beter laat dan nooit!

Toen wij het plan hadden opgevat om een appartement te huren voor de weekenden en dit zo'n beetje gingen rondvertellen aan vrienden, familie en collega's, was een veelgestelde vraag:"Gaan jullie dan élk weekend?" Waarop wij steevast antwoordden dat het geen verplichting moest worden, dus dat we in Nederland bleven als we eens geen zin hadden, of verplichtingen hadden.
Welbeschouwd was dit plan ook ergens wel bedoeld om er achter te komen hoe het zou zijn om elk weekend na een werkweek naar Gent te rijden. Zou het een verplichting worden? Zou Gent nog speciaal zijn als we er zo regelmatig kwamen? Zouden we op een gegeven moment gaan denken dat we het wel gezien hadden?

Welnu, dit weekend is zo'n weekend waarop werkverplichtingen ons in Nederland hielden. Antoine had gisteravond en vanochtend Open Dag en ik moest gisteravond surveilleren bij het schoolfeest. Steevast kregen zowel Antoine als ik de opmerking: "Dan kunnen jullie dit weekend niet naar Gent zeker?" Waarop ik antwoordde: "Jawel hoor, morgenmiddag. Dan kunnen we nog 1,5 dag blijven. Als we in Arnhem zouden blijven zou ik elke minuut van die 1,5 dag spijt hebben dat we niet gegaan waren" En Antoine vanmiddag na de Open Dag tegen een collega zei: "Natuurlijk gaan we naar Gent. Daar wonen we. Jij gaat nu toch ook naar huis?"

En ik moet zeggen, elke minuut wachten was het waard hoor. Want hier zijn we thuis. Dus het is heerlijk dat we er weer zijn, hier in Gent.
Het idee dat we het als een verplichting zouden gaan zien. Of dat Gent niet meer speciaal zou zijn nu we hier regelmatig komen. Of het gevoel dat we het hier wel gezien hebben....daar schud ik nu mijn hoofd bij. Sterker nog; elke keer als we hier weer wegrijden richting Nederland, doet het meer pijn dat we weer weg moeten gaan. Ik wist al dat ik deze stad doodgraag zie en zoveel mogelijk in Belgie wil zijn en dat is alleen maar bevestigd sinds we hier in oktober zijn komen wonen.

Misschien vraag je je als lezer van mijn blog af hoe het gaat met onze verhuisplannen. En of we al een baan hebben. Wel, laat ik zo zeggen: er speelt een heleboel, al is er nog niks concreets. Dat heeft ook zo zijn tijd nodig. Maar we zitten niet stil en als het zover is, kom ik het zeker melden. Tot die tijd ben ik maar zo verstandig om niet alles aan de grote klok te hangen;-)

Van de week op school had ik het nog wel even met mijn 2 kamergenoten over onze plannen. Mijn 2 collega's hadden het al over het moment dat ik afscheid zou nemen van mijn werk, waarop ik zei:
"Nou... Alles moet nog wel lukken, hè." Wat mijn lieve collega toen zei, herhaalt zich steeds in mijn hoofd: "Jullie kennende zou ik niet weten waarom het jullie niet zou lukken!"
Een mooi compliment en een mooi houvast. Bedankt, lieve Jenny.

Tijd om deze blog af te sluiten. Straks waren we even op café. Toen we betaalden, zei de serveerster: "Nog een mooie dag, hier in Gent". Dat nemen we haar maar niet kwalijk. We klinken nu eenmaal als toeristen en zij kan niet weten hoe Vlaams ons hart is. Een mooie dag is het zeker geworden, omdat we "beter laat dan nooit" toch nog naar Gent zijn gereden. En gelukkig volgen er vast nog een heleboel mooie dagen. Omdat we hier mogen wonen, als is het nu nog maar parttime. En omdat het ons misschien wel gaat lukken, om Gentenaars te worden. Al is het dan met een Nederlandse tongval: Gent zit in ons Vlaamse hart!