Morgen is het 1 juni. 1 juni was voor ons een kleine deadline. Want, reken maar even mee, wil je op 1 september aan een nieuwe baan beginnen, dan moet je met 3 maanden opzegtermijn dus voor 1 juni opzeggen. Morgen is het 1 juni en het is niet gelukt. Dus wat er ook nog lukt op het gebied van een baan in het Vlaamse onderwijs, vandaag staat al vast dat wij het nieuwe schooljaar gewoon in Apeldoorn, Doetinchem en Velp beginnen.
Jammer is het, maar een ramp is het natuurlijk niet. Jammer, omdat we er zó dichtbij waren, nadat Antoine bij de laatste 2 kandidaten voor de baan in Brugge zat. Een baan die voor ons een enorme switch in ons leven zou betekenen, maar die door degenen die erover moesten beslissen, voor Antoine als te klein werd beschouwd. Wat hij best als een enorme eer mag beschouwen (en er zit ook wel een kern van waarheid in), maar die ook als twijfelachtig mag worden beschouwd, omdat het ons terug bij af bracht.
Ondertussen zijn er al best wat sollicitatiebrieven geschreven, maar heeft dit nog niet tot een emigratie naar Vlaanderen geleid. Het valt niet mee om er als Nederlander tussen te komen, zoveel is wel duidelijk. Dat ons hart net zo Vlaams is al iemand uit eender welke Vlaamse provincie, speelt helaas geen enkele rol. Dat we inmiddels alle Vlaamse termen als barema, ASO, okan en ik weet niet wat nog meer kennen, schijnbaar ook niet.
Wanhopen doen we niet en soulmates als we zijn, hebben we natuurlijk al lang een plan B. We gaan door met solliciteren, breiden ons zoekgebied zowel geografisch als qua baan een beetje uit en geven onszelf het hele volgende schooljaar om te onderzoeken of men Nederlanders echt geen kans geeft in het Vlaamse onderwijs. We zullen zien of de aanhouder wint.
Ondertussen gaat de rest van ons leven ook verder natuurlijk. Hoewel ik altijd gezegd heb dat deze blog gaat over ons Gentse leven, lukt het op dit moment niet om ons Nederlandse leven in Gent buiten de deur te houden. Veel wil ik er niet over kwijt, enerzijds om deze blog niet teveel te "besmetten", anderzijds uit respect voor om wie het gaat. Maar als je moeder binnen afzienbare tijd zal overlijden en dat in mijn geval vanwege de enorm complexe situatie er omheen meer verdriet met zich meebrengt dan alleen het verlies van je mama, dan heb je even al je energie daar voor nodig en schuiven de Vlaamse plannen toch even naar de achtergrond. Wat niet wegneemt, dat ik ontzettend blij ben met ons Gentse huisje. Want al heb ik daar ook verdriet en slapeloze nachten, als ik de straat op stap, voelt mijn hart toch een beetje lichter.
We zullen zien hoe het verder gaat. Sommige dingen heb je niet in de hand. Al wil je ze niet, je moet er doorheen. Dat ga ik dan ook zo goed mogelijk doen. En soms heb je dingen wel in de hand, zoals het hebben van een Vlaamse droom. Vroeg of laat maken we hem waar, hoe lang het ook nog duurt en waar we ook nog doorheen moeten.
