Veertig weken geleden en we hebben nog geen weekend overgeslagen. Veertig kaarten staan er op de schouw in Caspers slaapkamer; elke week op vrijdag ligt er immers een kaart van opa en oma in de bus. Veertig weken zijn we in het weekend in Gent geweest.
Het moest er natuurlijk eens van komen dat we een weekend zouden moeten overslaan. Welnu, dat weekend is dit weekend. En ik kan je vertellen, dat voelt....niet fijn, zullen we maar zeggen.... Natuurlijk zijn we weleens op zaterdagochtend gegaan in plaats van op vrijdagmiddag. En ook een keer zijn we zaterdagmiddag terug gegaan ipv zondagmiddag. Maar dan waren we altijd tenminste nog 24 uur in Gent geweest. Zelfs dat zit er dit weekend niet in.
De reden is niet eens verdrietig. Hier moeten blijven vanwege een verdrietige reden, is waarschijnlijk dichterbij dan wij denken. Maar nu is het vanwege een feestje van Casper. Beste vriend Kas viert morgen zijn kinderfeestje en natúúrlijk moet hij daarbij zijn. Geen discussie over mogelijk. Maar het tijdstip is wat dat betreft wel zo beroerd gekozen, dat ervoor nog gaan geen zin had en erna nog gaan ook niet. Want vakantie is het ook nog niet in Nederland. Dus maandagochtend worden Casper en Antoine weer gewoon op school verwacht.
En dus zitten wij nu gewoon op de bank in Arnhem. En staan we morgen niet op tijd op om alsnog in alle vroegte naar Gent te gaan, zodat wij tenminste gewoon op dezelfde tijd bij de Carrefour boodschappen kunnen doen. Morgen zijn we de hele dag in Nederland, morgenavond zitten we hier weer op de bank en zondagochtend ben ik genoodzaakt een rondje Arnhem-Velp-Arnhem te lopen, in plaats van door het Baudelopark via Dampoort naar Portus Ganda en weer naar huis.
On-voor-stel-baar!!
Moest ik dit niet altijd al geweten hebben, dan weet ik het nu. Lukt een emigratie niet (wil ik niet aan denken), dan moet er een ander scenario verzonnen worden waarin wij in elk geval parttime in Gent kunnen blijven wonen. Want om nou in het weekend weer gewoon in Arnhem te zijn....: nee, ik weet na slechts 1 avondje noodgedwongen in Arnhem zijn al dat dát niet meer tot de mogelijkheden behoort. Hoe we het moeten organiseren weet ik ook niet precies, maar op dit moment is wel zó glashelder dat wij niet meer 7 dagen per weken in Arnhem KUNNEN wonen!
Vandaag begon in regio Midden, bij mij dus, de zomervakantie. Traditiegetrouw werd er afscheid genomen van enkele collega's. Op het podium in de aula stonden bloemen voor collega's die met pensioen gaan, vanwege gezondheidsredenen moeten stoppen, van wie de stage afgelopen is, etc.
Er had maar zo voor mij een bos bloemen bij kunnen staan, vanwege een emigratie. Die stond er helaas dit jaar niet. Maar in gedachten zag ik volgend jaar al wel een bos fleurige bloemen voor mij staan. Ik hoorde mijn leidinggevende iets zeggen als: "Manon, niemand is verbaasd dat jij hier nu afscheid neemt om in Gent te gaan wonen en werken", waarop ik nog een kleine afscheidsspeech gaf en tegen al mijn collega's zei dat ze welkom waren, als ze in de buurt van Gent zouden zijn. Ik zou een traantje laten (deed ik vandaag ook, maar dan om een minder leuke reden), omdat afscheid nemen natuurlijk best een beetje pijn doet, maar vooral heel blij en trots zijn omdat we onze droom zouden gaan najagen.
Jaja, in mijn hoofd is het al helemaal rond. En ik weiger na te denken over het scenario dat het niet lukt. Vooralsnog gaan wij er gewoon vanuit dat het wel lukt. Dat er volgend jaar een bos bloemen voor mij op het podium staat.
En zo niet? Dan gaan we op zoek naar een mogelijkheid om permanent, parttime in Gent te blijven wonen. Want een weekend in Arnhem, terwijl we nu in Gent hadden moeten zijn voor ons gevoel, daarvan hoop ik dat die op 1 hand te tellen zijn. Het weekend is pas een paar uur oud en ik ben er nu al klaar mee. Hopelijk volgende week vrijdag gewoon weer in Gent op de bank!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten