Vorige week dinsdag was een mooie dag. Vanuit onze verblijfplaats in Brugge, waar we die week voor het laatst na 11 jaar (lees: zo'n 35 weken!) verbleven, gingen we naar onze vrienden Jan en Rita in Oostakker. Maar niet nadat we eerst nog even langs Gent gingen!
Na de auto in parking Vrijdagmarkt gezet te hebben en van een zeer vriendelijke medewerker van de dienst Parkeerbeheer alvast een aanmeldformulier ontvangen te hebben voor de aanvraag van een parkeerabonnement, liepen wij natuurlijk direct naar de Koningstraat. Als altijd zeer gelukzalig over het feit dat ons appartement toch echt in hartje centrum ligt, op slechts 500 meter van de Vrijdagmarkt! En nog gelukzaliger liepen wij 2 straatjes verder en werden we als altijd blij van het feit dat we bij Brasserie Bridge uitkwamen, onze trouwlocatie. Picture this: er zit slechts 300 meter tussen ons appartement en de plek waar ons Belgische huwelijk voltrokken werd. Hoe mooi kan het zijn!
Volgende missie: naar de ING-bank. Hoewel wij tenminste een Vlaams hart hebben,worden wij op papier toch echt beschouwd als allochtonen;-) Met het gevolg dat, als je identiteitskaart verlopen is en je bent in het bezit van een Belgische zichtrekening, je toch echt wel even je nieuwe ID-kaart moet komen laten zien. Beetje jammer voor mensen als wij die liefst zo min mogelijk als Nederlanders worden beschouwd, maar gelukkig slechts een formaliteit. En die duurde dan ook maar 5 minuten, vooraleer het weer geregeld was.
Natuurlijk moesten we even naar binnen bij Brasserie Bridge voor een koffietje en ging ons hart sneller slaan bij de aanblik van de tekst Zoale Madeleine. Memories, memories......
Volgende hoogtepunt: boodschappen doen bij de Carrefour in Oostakker en dan temeer het kassamoment. Daar ging ik voor het eerst betalen met onze Belgische bankkaart. Hoe blij kun je zijn! Nou, heeeel blij was ik. Ik haalde hem tevoorschijn (in Nederland op de automatische piloot, maar hier alsof ik een klomp goud in handen had), stopte hem in het apparaat, toetste de nieuw gekozen pincode in (nog even benauwd dat dit niet goed gegaan was, maar alle zorgen waren voor niets) en het feit was daar: we hadden betaald! Ik kon gelukkig nog de neiging bedwingen om aan de kassa-dame te vertellen hoe belangrijk dit moment voor ons was; zij had vast gedacht "Amai, zotte Hollander!"
Een ochtend vol hoogtepunten dus, gevolgd door een zeer gezellig samenzijn met Jan, Rita en Gilles in hun huis in Oostakker. Waar we hebben afgesproken dat ze in oktober ons appartement komen "inbranden ", een uitdrukking die wij nog niet kenden, maar waar we natuurlijk helemaal achter staan.
Morgen is de vakantie voorbij hier in Nederland. Nog nooit was het zo makkelijk om weer aan het werk te gaan en afscheid te nemen van de vrijheid die vakantie heet. Hoe eerder we weer gaan werken, hoe eerder is het immers 1 oktober: D-Day!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten