Ja, ik weet het. Het is al héél lang geleden dat ik een blog schreef. Zo’n 10 maanden om precies te zijn. Geloof me, ik denk heel vaak dat het weer eens tijd wordt voor een blog. Maar het komt er gewoon niet van. Veel te doen, soms teveel. En daarnaast de vraag: “Waar wil ik dat mijn volgende blog over gaat?”
Moet het een blog zijn met een soort update van hoe het leven is zo’n 3 jaar na de verhuizing? Moet het een blog zijn vol grappige, soms tenenkrommende anekdotes die we beleven als Nederlanders in België? Moet het een blog zijn met dingen die ik meemaak in en door mijn werk in het Regenbooghuis? Moet ik een soort conclusie trekken hoe het met me gaat na 3 jaar in België? Ik weet het niet.
Over alle bovenstaande zaken kan ik wel een blog volschrijven. Zo kan ik vertellen dat 3 jaar na de verhuizing, het er naar uitziet dat ons leven weer aardig op de rit is. Nu Antoine ook eindelijk een baan heeft die beter bij hem past, zijn er eigenlijk nog weinig dingen die “geregeld” moeten worden alleen om het feit dat we geëmigreerd zijn. Tja, we willen nog wel graag een huis of appartement kopen, ipv huren zoals we nu doen. Maar de plek in Hasselt en ruimte die we nu hebben, zijn niet makkelijk te evenaren, dus schuiven we dat maar even op de lange baan.
Anekdotes zijn er ook genoeg. We worden nog vaak genoeg als Nederlandse toeristen gezien. Nooit eerder werkte én woonde ik in dezelfde stad; wat dat betreft ben ik toch wel een soort Hasselaar lijkt me. Maar nog steeds komt het voor dat er gedacht wordt, dat de pralines die ik koop, een souvenir zijn om mee naar huis (in Nederland dus!!) te nemen. Of krijg ik de opmerking dat betalen met een Nederlandse bankkaart niet zal lukken. En dat, terwijl wij al een Belgische bankkaart hadden voor we überhaupt in Gent of Hasselt woonden.....
Het is die tongval hè, die me nog steeds de das om doet. Als iemand me nog een vloeiend Vlaamse tongval kan en wil aanleren, hou ik me van harte aanbevolen!
Over mijn werk is ook genoeg te schrijven. Nooit zo’n afwisselende en uitdagende baan gehad die mij op zoveel verschillende plekken bracht, die mij zoveel leert en waardoor ik zoveel mensen ken. Heel vaak denk ik ook: “Zie mij nu toch.....wie had toch ooit gedacht, dat ik nu hier zou staan en dit zou meemaken?!” Uitdaging genoeg dus en na een lange zoektocht echt een job die me op het lijf geschreven is.
Dit alles opgesomd te hebben, kan je bijna niet anders denken dan dat het allemaal goed gaat met ons. En dat is ook zo. Er is alleen wel een grote “maar”. En dat is dan gelijk de conclusie die ik nog zou kunnen trekken; ik geniet te weinig. Het leven gaat als een grote wervelwind aan me voorbij. De snelheid en gevuldheid van mijn dagelijkse leven zorgt ervoor dat ik te weinig stilsta bij waarom wij eigenlijk naar België zijn verhuisd. Kort gezegd om te genieten van net dát verschil tussen België en Nederland. Datgene wat wij in Nederland niet vonden en waarvoor we zo ongeveer elk weekend naar België gingen.
We hoopten dat, door in België te gaan wonen, we ons Belgische go-with-the-flow gevoel zouden kunnen integreren in ons dagelijks bestaan. Als ik heel eerlijk ben, is dat tot nu toe nog niet echt gelukt. Ons leven in Nederland was druk, ons leven in België is zo mogelijk nog drukker. Zelfs de meeste weekenden zijn al ver op voorhand gevuld. En dan bedoel ik niet met naar Gent gaan, of met andere Belgische go-with-the-flow activiteiten.
En staat er dan eens niks, dan betrappen wij onszelf erop dat we eigenlijk te weinig energie hebben om iets te gaan doen, zoals we dat tijdens de weekenden dat we nog in Nederland woonden deden. Ons drukke bestaan resetten in Gent bijvoorbeeld. Daar komen we minder nu we in Hasselt wonen, dan toen we in Arnhem woonden.
En ik mis het leven in Gent, of het gevoel dat wij hadden als we vanuit Nederland naar België gingen, dan ook gigantisch.
Vanochtend liep ik mijn dagelijkse rondje rondom Hasselt en overdacht ik alles wat ik hier nu ook schreef. De conclusie is een beetje pijnlijk en geeft me best een beetje een triest gevoel.
Maar....mijn motto “Life’s what you make it” zou mijn motto niet zijn, als ik dit moment niet zou gebruiken om er iets aan te doen. Wat dat betreft is het helemaal goed dat het er eindelijk van gekomen is om een blog te schrijven. Ik ben er grotendeels zelf bij dat dit gebeurt en dat ons leven een richting opgaat die we zo niet bedoeld hadden.
Time for change. Tijd om te gaan doen waarvoor we naar België kwamen, waarvoor we alles achter lieten en waarvoor ons leven toch wel zo’n 3 jaar op zijn kop heeft gestaan.
Het is nog niet te laat om wat meer te gaan genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten