donderdag 9 augustus 2018

Over een Arnhems Meisje in het Regenbooghuis 🏳️‍🌈

Bijna 3 maanden werk ik nu bij Regenbooghuis Limburg. Hoogste tijd om er een blog aan te besteden. Maar hoewel ik me dat al heel lang voorneem, is het nog niet zo evident om daadwerkelijk mijn gedachten op papier te krijgen. Omdat ik niet eenduidig kan zeggen hoe ik de afgelopen maanden heb beleefd. Omdat ik het gevoel heb er pas net te werken, in tegenstelling tot andere werkplekken waar ik na 3 maanden echt wel het gevoel had een beetje gesetteld te zijn. Omdat ik bang ben de verkeerde woorden te gebruiken, misschien?
Vast staat wél dat een item over mijn werk in het Regenbooghuis absoluut past in mijn blog. En hier kan ik wel duidelijk zeggen waarom ik dat vind: omdat ik trots ben op het werk dat ik doe!

Tussen het moment waarop ik wist dat ik de job kreeg en het moment van de daadwerkelijke start, zat een week of 6. Naast blijdschap, trotsheid en verwondering dat men MIJ had gekozen voor de job, voelde ik ook wel twijfels. 
Zet mij voor een klas en ik leg het naamwoordelijk gezegde uit, ongeacht op welke school. Maar van deze baan wist ik niet wat te verwachten. Wist ik al wel genoeg van de context om er in te werken? Nee, absoluut niet, maar zou ik me die snel genoeg eigen kunnen maken? En hoe zou het zijn, als hetero cisvrouw in de holebi- en T-gemeenschap? Zou er wel een match zijn? Zou ik geen stomme of kwetsende dingen zeggen? Zou men mij in de Regenbooggemeenschap niet zien als buitenstaander en zich afvragen of ik wel de juiste persoon ben om het Gelijke Kansenbeleid op te volgen? Vragen die heel lang hebben gespeeld, soms nog spelen en misschien nooit eenduidig te beantwoorden zullen zijn.

Er zijn echter 2 belangrijke zaken die maken dat ik op dit moment kan zeggen dat ik een toffe job heb, waar ik mij steeds meer als een vis in het water voel. Het eerste is, dat waar ik ook kom en wie ik ook ontmoet, van de eerste uitnodiging om naar een tentoonstelling in Tongeren te komen, tot op de dag van vandaag, iedereen zo ontzettend aardig is, behulpzaam ook, en geïnteresseerd. 
Wie mij iets beter kent en weet hoe het ging op mijn werk in Maastricht, vlak na onze emigratie, weet dat ik daar ontzettend opgelucht en dankbaar voor ben. Omdat ik als geen ander heb ervaren hoe het ook kan zijn als je start in een heel nieuwe omgeving, na 18 jaar op dezelfde plek gewerkt te hebben. 
Maar dat is een persoonlijke reden voor mij. De andere reden waarom ik mij in deze baan wil vastbijten en meer dan het beste van mezelf wil geven, heeft te maken met de maatschappij. De maatschappij die tolerant lijkt, maar het helaas nog lang niet is. Dat is me de afgelopen maanden al heel vaak pijnlijk duidelijk geworden. 
Toen ik de column las van Stijn (“Freek”, stijnzijn.com), die zijn focus volledig gelegd had op het redden van een jonge ekster en in zijn goedheid om een doos voor dit diertje te zoeken een café binnenstapte en daar geconfronteerd werd met gefluister over zijn geaardheid. 
Toen ik las over het homokoppel dat afgelopen week in Gent te maken kreeg met een ernstig geval van gaybashing. 
Toen ik tegenover de ouders van een transman zat, die vertelden over de zelfdoding van hun zoon. Enzovoort, enzovoort. 
Mijn baan is meer dan nodig, helaas. En het is niet dat ik als hetero-vrouw, die zelf nooit in deze situaties geweest is of zal zijn, mij niet in kan zetten om dit soort situaties in de toekomst te voorkomen. In MOET zetten en in WIL zetten. 
Ik ben nog lang niet goed genoeg thuis in mijn werk, ik leer nog elke dag. Er zullen nog veel momenten zijn waarop ik niet weet hoe ik in deze context het best kan reageren. Welke woorden ik moet vinden. Wat een juist voorstel of besluit is. Maar ik ga ervoor. Men heeft mij het vertrouwen gegeven om deze job te doen en dus ga ik die met mijn hele ziel en zaligheid zo goed mogelijk uitvoeren!

En zo kwam hij er dan toch, een blog over het Arnhemse Meisje in het Regenbooghuis. Een vrij serieuze dit keer en dat is oké. Wie weet is de volgende weer wat luchtiger. Over Nederlandse bankkaarten in Belgische winkels, over de Hollandset van Vlaams Muzikaal wonder Joe Hardy, of over hilarische aannames van mensen die zich laten misleiden door mijn nimmer afnemende Nederlandse tongval. 
We gaan het zien.....er zijn zoveel dingen waar ik als Nederlandse in België nog steeds tegenaan loop, of mij over verbaas, of die mij plezier doen.....Never a dull moment, zullen we maar zeggen. Belangrijkste is dat ik nu in mijn werk ook mijn steentje bij kan dragen in het land waar ik van hou. En dat geeft sowieso een goed gevoel!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten