Over de buitenkant en de binnenkant. En dat schijn soms bedriegt.

Ik ben er aan begonnen, mijn nieuwe blog. Of ik hem ook daadwerkelijk post, weet ik nog niet. In de statistieken zie ik dat er elke dag op mijn blog gekeken wordt vanuit veel verschillende landen en naar verschillende posts. (Die van Joe doet het nog steeds het beste qua views, maar dat is ook geheel terecht 😉). Wat ik ermee zeggen wil; dat zou kunnen betekenen dat mensen toch wel geïnteresseerd zijn, of op zijn minst nieuwsgierig, naar het wel en wee van een Arnhems Meisje in Hasselt en haar gezin. 

Aan de andere kant: als ik schrijf wat me op dit moment het meeste bezighoudt in mijn hoofd (niet de praktische, dagelijkse dingetjes), dan kan ik me ook voorstellen dat het meer van hetzelfde is en mensen zich afvragen of ik nu nog steeds moet zagen over hetzelfde onderwerp.....

Maar vooruit, voor een groot deel is mijn blog ook bedoeld als dagboek voor mezelf en om later, als we grijs en bejaard in een “home” wonen (zou dat in Gent of Hasselt zijn?!), terug te kijken op ons hele emigratie-avontuur en vast te kunnen stellen dat het het allemaal waard is geweest. Want dat geloof ik nog steeds. Dat het “het” allemaal waard is. Al is dat “het” waarschijnlijk moeilijk te begrijpen voor anderen.

Bijna twee jaar wonen we nu in Hasselt. Dat is al best een tijd. Hoewel we af en toe nog tegen nieuwe dingen aanlopen (de aanvraag om straks te mogen stemmen, de keuze voor een middelbare school voor Casper die hier heel anders verloopt dan in Nederland, enzovoort), is twee jaar echt wel lang genoeg om je leven op de rit te krijgen, praktische zaken te regelen en een conclusie te trekken of je beter wél of beter níet had kunnen emigreren. Wel, voor ons is de conclusie absoluut dat we op onze plek zijn in België en gelukkig dus de keuze hebben gemaakt om alle schepen achter ons te verbranden en ervoor te gaan. Terug naar Nederland gaan we dan ook zeker niet meer.

Dat “het” waar ik hierboven over sprak en wat het na twee jaar voor mij nog steeds lastig maakt, heeft absoluut meer te maken met mezelf en mijn karakter.

Er zijn mensen die ons “stoer” vinden, omdat wij deze stap genomen hebben. Er zijn mensen die tegen me zeggen dat ze zeker verwacht hadden dat ik uiteindelijk een baan als deze, waar ik volgende week begin, zou vinden, gewoon om wie ik ben en wat ik laat zien. Er zeggen mensen dat ik “inmiddels vrij goed geïntegreerd ben”. Ik hoor dat mensen er “het volste vertrouwen in hebben” dat het allemaal op zijn pootjes terecht komt. Allemaal lovende woorden, waar ik heel blij mee ben. Die niet gezegd worden, om zomaar iets liefs te zeggen, maar omdat mensen ons kennen, van een afstand meekijken en meeleven en zien wat we gedaan hebben en waar we nu staan. Zowel in ons privéleven als op werkgebied.

Wat echter maar weinig mensen weten, is dat achter mijn lach, spontaniteit en zelfverzekerdheid iemand schuilgaat die moeite heeft met veranderingen, die niet zo makkelijk een praatje aanknoopt met mensen die ze nog niet zo goed kent, die dingen moeilijk kan relativeren en van zich afzetten. Die zich van tevoren enorm zorgen kan maken over hoe dingen die nieuw zijn zullen gaan. Pas op hè, als het nieuwe eenmaal mijn comfort zone is geworden, dan heb ik daar nog weinig last van. Dan weet ik hoe dingen gaan, weet ik van mezelf dat ik het kan en dan gá ik er ook voor. Maar voor die tijd niets van dat alles.

Volgende week begin ik aan mijn nieuwe job. Alweer, voor mijn gevoel . En hoe blij ik ook ben met deze baan, hoe zeer ik ook erin wil vliegen en dit ook zeker ga doen, op dit moment is het toch weer heel erg spannend. Ondanks dat ik al wat mensen bij het Regenbooghuis heb ontmoet, die me een zeer warm en gastvrij welkom hebben gegeven, voel ik toch weer een misselijkmakende spanning vlak onder mijn hart, hetzelfde als op de dag voor ik bij UCLL begon (waar ik 10 sept ‘17 een blog over schreef), in Eindhoven begon en in Maastricht begon. 

Vier keer in minder dan twee jaar tijd beginnen aan een nieuwe baan is niet evident voor iemand als ik, die daarvoor 18 jaar op dezelfde plek werkte. Of het inmiddels niet went, starten op een nieuwe plek?! Misschien is dat zo bij anderen, maar bij mij went er helaas weinig op dit vlak. Ik ervaar ondanks blijdschap en trots op dit moment vooral weer een enorme drempel. 

Gisteren las ik de spreuk “Kijk niet teveel achterom, die kant ga je toch niet op”. Wijze woorden. Helaas zijn gevoel en verstand iets totaal anders. Mijn verstand weet dat ook wel. Mijn gevoel is echter op zulke momenten vaak: "Was dit het nu echt allemaal waard? Was je niet beter in Nederland gebleven?” Op mijn werk in Nederland wist ik precies wat ik op dit moment aan het doen was en met wie.
Ik schaam me daar dan voor, tenslotte zijn we dit hele avontuur uit vrije wil aangegaan én zijn we al twee jaar onderweg. Welk “recht” heb ik dus eigenlijk om er nog steeds over te zagen en er wéér een blog aan te wijden? En hoe erg zijn mijn "worstelingen" eigenlijk, vergeleken met waar andere mensen mee moeten dealen? Ik kan 1001 dingen noemen die véél erger zijn, maar toch zit ik mezelf nu even in de weg met mijn eigen struggles.

Er bestaan vast ook spreuken die iets zeggen over dat het juist sterk is om je kwetsbaarheid te laten zien. Zo moet ik deze blog dan maar beschouwen. Tenslotte hoef ik voor niemand de schijn op te houden én is niemand verplicht om dit te lezen;)....

Ik hoorde van een toekomstig collega van het Regenbooghuis dat hij mijn blog gelezen had en hoopte dat ik misschien al over het Regenbooghuis geschreven had. Dat ga ik zéker een volgende keer doen, als het Regenbooghuis mijn comfort zone is geworden en de regenboogfamilie ook als de mijne voelt. En ik ga er alles aan doen om dat snel voor elkaar te krijgen, want ik weet ook dat ik nu eenmaal ben zoals ik ben, dat er niks anders op zit dan door dit gevoel te gaan en dat ik me over een maandje alweer heel anders voel. 

Tot die tijd hou ik mezelf datgene voor dat mij de afgelopen 2 jaar geholpen heeft, vul er maar één in: blijven gaan, life's what you make it en luck is an attitude 👊!!